Opinión
Marx contra 'El mal querer'

Lévase falado moito no último ano en torno ao concepto de apropiación cultural a raiz do despunte mediático da cantante catalá Rosalía. O interesante debate que abre aquí parte do feminismo xitano sobre a ética da representación, toca unha serie de cuestións importantes que pretende abordar este texto.

24 jul 2019 15:30

Algunhas destas cuestión son: cando e como se xustifica a representación de experiencias de grupos alternos dos que non se forma parte? Pode alguén dende unha posición de privilexio representar a ditos grupos sen caer no chauvinismo? Por que se lle impide ao subalterno representarse a si mesmo en primeiro lugar?

A réplica podre dos apoloxistas da industria cultural foi defender alterados o dereito de todo artista a recoller calquer cultura que quixer, e que toda acusación de apropiación cultural ou racismo non é senón un ataque “infantil” ao dereito fundamental de liberdade de expresión artística. Facendo oídos xordos aos esforzos pedagóxicos que insistían en que crítica de “racista e antixitana” ía dirixida principalmente á industria cultural (Sony Music e non tanto Rosalía a cantante, no que nos ocupa), reduciron o debate ao absurdo e fixeron da “apropiación cultural” un home de palla que ten ben pouco –senón nada– que ver coa intención orixinal do concepto. Chegadas a este punto, o asunto tornouse tabú moralista de “posmos” a ollos da opinión pública, en parte abofé porque é unha idea máis intuitiva para a que non cómpre unha mínima lectura postcolonial, mais tamén pola clara intencionalidade política dos caricaturistas: ao pobo xitano quéreno no gueto (tamén) teórico.

A crítica de “racista e antixitana” ía dirixida principalmente á industria cultural

Esta condena á superficialidade de cuestións complexas plantexadas por identidades oprimidas, segue unha liña de continuidade que vai –permítasenos a provocación– dos vídeos de youtubers, como Un Tío Blanco Hetero, a libros como “La trampa de la diversidad” de Daniel Bernabé. Non imos aquí repetirlle por enésima vez a resposta detida a unha impostura que atribúe aos movementos “identitarios” o que son, en realidade, ineptitudes (ou directamente fobias) políticas propias. Sería caermos na súa “trampa”. Dende o noso punto de vista, ademais, parécenos dunha prioridade ridícula en comparación coa amplísima difusión da propia caricatura entre as identidades non cuestionadas (ben acaído aquí de novo o dos “tíos brancos heteros”) coas que comparten clase social e intereses.

Móvenos neste artigo o feito de que, se chegado o momento no que ao dicir unha cousa todo (ou case todo) o mundo enténdea de certa maneira, importa pouco ou menos a intención orixinal do concepto. Que “apropiación cultural” sexa na práctica sinónimo popular de mestizaxe ou intercambio cultural apunta a unha notable falta de precisión deste termo fóra da discusión académica. Pásalle como aos “posmodernos” que batallan Bernabé e os seus. E xa que logo, o problema non era que as acusación de “apropiación” a Rosalía estiveran sempre fóra de lugar –invocando para isto a Paco de Lucía, Lorca ou mesmo a Camarón–, senón que cando si eran pertinentes e xustas apuntaban a algo máis específico que a “apropiación”. Abondaba para isto escoitar 5 minutos máis estas críticas para comprendelas: ler artigos como os da avogada Pastora Filigrana ou o historiador Rafael Buhigas, falando de expropiación, de descontextualización para manter estereotipos interesados.

A categoría de apropiación cultural pode, abofé, resultar ampla de máis para comunicar o que non poucas veces se pretende. E, debido a esta mesma amplitude, pode prestarse a xuízos apresurados nos que unha crítica fundada que empregue o termo sexa inmediatamente descartada baixo o argumento da necesidade de compartir e “normalizar” outras culturas. Isto adiántanos a necesidade de que as nosas categorías conceptuais sexan precisas, mais ao que imos é a que as críticas de apropiación cultural non poden nin deben desbotarse como unha queixa banal e atomística do nativo ante o foráneo. Afirmamos aquí sen temor a equivocarmonos que o pobo xitano non reivindica esencialismo ningún no tocante á recente polémica en torno ao cante flamenco. Sobrado recoñecemento ten feito a figuras como Antonio Chacón ou La Niña de La Puebla. Pódese dicir o mesmo acaso dende a outra parte? Que de alguén coma Lola Flores perduren, na cultura popular paya, os sotaques e anécdotas na televisión antes que a súa obra musical fala por si só.

Sony Music e Rosalía sitúanse no mercado liberal das ideas

A controversia en torno a Rosalía é honesta. Hai unha intención de diálogo construtivo dirixido ás formas nas que unha determinada experiencia cultural ou identitaria é cruamente expropiada e alienada daquelas ás que pertence –podemos admitir, de maneira non exclusiva ao pobo xitano no tocante ao flamenco– sen unha mínima preocupación pola experiencia mesma, que se deforma ao discurso de quen nada sabe do que é a marxinalización, o gueto, as miradas de receo pola rúa ante a propia presencia. Tampouco quere saber. Sony Music e Rosalía sitúanse no mercado liberal das ideas e fano de maneira deshonesta: quéixanse da crítica confundíndoa coa censura. Un mercado liberal que é depredador e que inevitablemente xera conflito, a necesidade de que o explotador sexa expropiado tamén no eido cultural dende a posición de clase das desposuídas. Así, a razón pola que nos decantamos por empregar “explotación” no canto de “apropiación” cultural, é porque este último termo non comunica o que está aquí en xogo e, xa que logo, préstase ao malentendido.

Cremos moi conveniente aquí rescatar e exarminarmos a distinción que Marx fixera da propiedade privada capitalista respecto da propiedade nun sentido xeral. Propiedade ven a ser o comportamento do ser humano coas súas condicións naturais de produción como algo de seu –ou máis ben que comportamento, é a súa dobre existencia en tanto que subxectivamente como persoa, e obxectivamente nesas nesas condicións naturais da súa existencia–. Toda produción é logo apropiación da natureza por parte do individuo no seu seo e por intermedio dunha sociedade determinada. A produción cultural non é, dende logo, ningunha excepción: a artista pertence ela mesma a unha nacionalidade (e sociedade) na que se apropia da súa lingua, cultura, etc. para unha produción que ten como obxectivo a reprodución da artista con e nestas súas condicións obxectivas de existencia.
O que se poñen en cuestión son as formas parasitarias nas que se distorsiona unha experiencia cultural

Como se pode comprender, é absurdo saltar de aquí a unha forma determinada da propiedade como é a propiedade privada capitalista. Nesta última, dase unha expropiación do productor directo a través da explotación económica de traballo alleo. Retomando o caso da produción cultural: o que fora obxecto de uso para a comunidade na que se creou esa cultura, tórnase mercadoría, un obxecto ao que lle pomos prezo para a súa compra-venda. E velaí que as queixas máis habituais sobre “apropiación cultural” sexan de feito, máis ben, sobre “explotación cultural”, xa que o que se poñen en cuestión son as formas parasitarias nas que se toma e distorsiona unha experiencia cultural para a súa mercantilización. Do mesmo xeito que acontece nunha fábrica co xefe cara o persoal operario, hai un lóxico desinterese na vida diaria daquelas culturas que a clase capitalista explota económicamente: tal é como debemos entender a lóxica perversa da “desxitanización” do flamenco.

Non cabe dúbida e non está en discusión que as culturas desenvólvense a través da mestizaxe e do intercambio. Non hai unha soa cultura que exista hoxe sen terse apropiado de elementos doutras, como non existe idea completamente atomizada. Mesmo as culturas subalternas que están a ser expropiadas e explotadas pola industria cultural do primeiro mundo, desenvolvéronse e evolúen acordo a procesos de apropiación.

O cante, toque e baile flamenco non son, naturalmente, ningunha excepción. De aí a preocupación pola categoría, pola precisión conceptual que tenta reflexionar sobre se as formas de apropiación son ou non son depredadoras. Porque se o problema está vagamente definido pola nosa parte –a apropiación cultural no seu sentido máis amplo–, non nos debera indignar logo a vaguidade parella que resulta en que o hit musical do momento use o caló como un accesorio máis. A categoría, dende o punto de vista marxista, tampouco debe reducirse a un exercicio inútil de denuncia do grupo privilexiado, de queixa sobre as formas nas que se apropia unha manifestación cultural sen atender á situación que permite que persistan esas formas depredadoras. Tomemos, xitanos e payos, as discográficas por asalto.

Pueblo gitano
Marketing con lunares y volantes

Una cantante ha publicado un videoclip musical de flamenco y trap donde aparecen toreros, palabras en caló y nazarenos en monopatín. Con este producto, ha generado una falsa polémica identitaria que perpetúa estereotipos sobre Andalucía y el pueblo gitano, ignorando una historia de opresión y culturas de resistencia.

Cargando valoraciones...
Comentar
Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Cargando relacionadas...

Murcia
Extrema derecha
La Fiscalía de Murcia investigará si el presidente de Vox Murcia ha incurrido en delitos de odio
El órgano judicial responde a las denuncias de PSOE, Izquierda Unida y Podemos que apuntan a José Ángel Antelo como instigador de las razzias que se están llevando a cabo en Torre Pacheco.
Opinión
Integración, valores europeos, y otros grandes chistes racistas
El poder ha sabido rentabilizar bien las migraciones: se explota su fuerza de trabajo para engordar las sacas del capital, se explota su alteridad para que la gente no piense en la desposesión que sufren por culpa de este régimen de la avaricia.
Opinión
Lo de Torre Pacheco tiene un nombre: terrorismo supremacista blanco
Lo que está pasando en la localidad de Murcia es responsabilidad de una narrativa supremacista blanca alimentada por políticas migratorias racistas y por la criminalización y estigmatización que sufren las poblaciones migrantes y racializadas.
Comunidad de Madrid
Los bomberos forestales madrileños inician una huelga de un mes
Cerca de 80 trabajadores se han encerrado en la sede de Tragsa a la que acusan de no negociar mejoras laborales y ante la “desidia” de la Comunidad de Madrid.
Economía
¿Cómo funciona el mecanismo de defensa que Europa podría activar contra los aranceles de Trump?
Varios gobiernos europeos apuestan y presionan a la Comisión Europea para que active el Instrumento contra la coerción económica contra las amenazas estadounidenses.
El Salto n.79
La celulosa o la vida: periodismo situado y lucha social para frenar un ecocidio
El jueves 17 de julio os esperamos en el CS “A Nubeira” de Vigo para presentar el último número de la revista El Salto.
Maternidad
La discriminación de las familias monoparentales por los permisos de nacimiento llega al TEDH
Una familia monoparental demanda al Estado español por entender que se ha vulnerado su derecho a la no discriminación.
Fronteras
Las devoluciones en caliente de solicitantes de asilo pasan a ser política oficial en Alemania
La Alemania de Friedrich Merz consagra una política de mano dura y devolución en caliente de solicitantes de asilo que las ONG de apoyo a migrantes denuncian como ilegal.

Últimas

Comunidad El Salto
El Salto estrena nueva página: una web como una casa
Después de un año de trabajo, lanzamos en julio la nueva web de El Salto, con un nuevo diseño, pero, sobre todo, con una nueva Zona Socias llena de ventajas para las personas que hacen posible El Salto con su apoyo.
Alicante
Denuncian cortes de suministro en pleno verano por parte de Aguas de Alicante
Varios bloques de edificios del barrio de Los Ángeles padecen cortes de agua a lo largo del mes de junio y julio sin que la empresa les diera una respuesta clara sobre la situación.
Sindicatos
Extremadura con Las Seis de La Suiza
CNT Extremadura, con el apoyo del Sindicato 25 de Marzo, CC.OO y UGT, convoca una concentración de apoyo en Cáceres el jueves 17 de julio.
Opinión
Redes sociales
Todos vivimos ahora en el castillo del vampiro
Puede parecer contraintuitivo, pero irritar a la gente es de hecho una manera ahora de pacificarla. Porque lo que hace es agotarnos: canalizar nuestro tiempo y nuestra energía creativa al espacio virtual.
Más noticias
Palestina
La coordinadora europea contra el antisemitismo dice que los informes sobre la hambruna en Gaza “son rumores”
Katharina von Schnurbein es la encargada de proteger a Israel en las discusiones que esta semana tienen lugar sobre el acuerdo preferencial que la UE tiene con el Estado sionista.
Palestina
Más de mil caras conocidas de la cultura exigen al Gobierno que cese la venta de armas a Israel
Una carta dirigida al presidente del Gobierno por más de mil profesionales de la cultura considera que “mantener los negocios armamentísticos con Israel es complicidad activa con el genocidio”.

Recomendadas

Málaga
Málaga, el punto de inversión para los fondos israelíes a pie de playa
Diversos fondos de origen israelí están presentes en proyectos urbanísticos de Málaga influyendo en la turistificación de la provincia mientras se enriquecen con la ocupación de Palestina
Feminismos
Patricia Reguero
“Mis relatos están escritos al lado de otras, arropada por la escucha de otras”
Patricia Reguero Ríos, redactora de El Salto, presenta ‘Todo lo que pasó el día que me mordió mi hija’ (La Imprenta, 2025), un conjunto de relatos que desde lo individual apelan a lo colectivo y que se devoran con una mezcla entre ansiedad y placer.
LGTBIAQ+
Mana Muscarsel
“La amistad da más juego para salir de la lógica de la familia porque tiene menos reglas"
La autora y psicóloga argentina pone en valor la amistad frente a los modelos relacionales centrados en la pareja y la familia. Tampoco le interesa la familia elegida: “Marca una línea muy clara entre lo que pertenece y lo que no”.
Barcelona
El reciclaje invisible: la relación entre la chatarra y la ciudad de Barcelona
La red de reciclaje en Barcelona es de una complejidad casi hermética, más aún si hablamos de los recicladores informales, más conocidos como chatarreros. Salimos a la calle a entender una economía sumergida que está a la vista de todos.
Comentarios

Para comentar en este artículo tienes que estar registrado. Si ya tienes una cuenta, inicia sesión. Si todavía no la tienes, puedes crear una aquí en dos minutos sin coste ni números de cuenta.

Si eres socio/a puedes comentar sin moderación previa y valorar comentarios. El resto de comentarios son moderados y aprobados por la Redacción de El Salto. Para comentar sin moderación, ¡suscríbete!

Cargando comentarios...