Opinión
Crer só en deuses que bailen
No Salón Teatro de Compostela, onde está o Centro Dramático Galego, foi representado nos pasados 1 e 2 de xuño o musical Afterparty da compañía A Feroz que fala sobre a actualidade, a busqueda da felicidade, o consumo, e outras cuestións ligadas á nosa existencia.

O bo de ir ver un musical como o de A Feroz é que un abandona o teatro coa sensación de que o reloxo púxose a cero, outra vez, co corpo máis lixeiro e a mandíbula máis relaxada. Porque se algo non falta son as risas. E ese humor co que o guión de Lorena Conde é capaz de rir intelixentemente das nosas propias dúbidas e certezas, sen perder a dignidade do que nos fai humanos, recoñecendo as nosas propias fraxilidades e apostando pola alegría como ferramenta de salvación. Afterparty fala de nós, dunha xeración que procura asirse a algo que a sitúe no mapa, logo dunha época na que parece ser que, agora, o desengano do café para todos é a protagonista.
Pero a obra tamén fala dunha xeración que, mesmo se non os ten aínda, procura os seus propios referentes e a súa propia linguaxe de rebeldía contra todo isto. Entre luces, música e baile, vincúlanse as catro personaxe interpretadas por Bea Romero, Lolo Castro, Inés Salvado e Gustavo Freire. Unha obra que é máis que nada unha festa, unha celebración á que inevitablemente estamos convidados dende que comeza, aínda que esteamos sentados na butaca. E é que a revolución, se algún día somos quen de achegarnos algo a ela, non ten porque ser triste, nin levar consigo o espírito da pesadez occidental. A de aqueles gramáticos, excelsos literatos, filósofos de toda laia que procuran unha tese final sobre a realidade no medio do caos e o devir.
Afterparty, se algo ten, é unha grande amplitude de lecturas. Por unha parte, no que respecta ao aspecto máis técnico, os diálogos conteñen, a través das meles da festividade e das conversas máis superficiais- se se quere- un profundo carácter crítico sobre os nosos tempos e a nosa forma de relacionarnos. En canto á posta en escena, unha fluidez nos actores e actrices que denota non só un gran traballo de interpretación, senón tamén unha confianza que lles permite oscilar entre os distintos territorios emocionais polos que viaxa a obra. Dende as discusións, o desprezo e a frialdade, até a máis erótica e festiva complicidade, sen perder os sincericidios ou a tenrura.
Pero sobre todo, encontro que Afterparty ten dúas lecturas substanciais. Unha sociopolítica e outra existencial. Como público, espectadores e espectadoras non só nos sentimos atraídos pola festa que ten lugar no escenario, senón tamén interpelados polos diálogos. Filosofía e crítica social danzan nas voces das catro personaxes que celebran unha festa á que un mesmo como espectador, como dixen antes, síntese convidado. E é que a obra, aínda que non sempre as formule explícitamente no guión, navega pola procura de respostas ante un mundo que parece, máis que nunca, carente dun relato que aglutine a unha xeración como á que hoxe lle toca pensar e sentir o mundo, con aquela indignación que poboaba as prazas do 15M.
“O valor que espanta ás pantasmas crea os seus propios trasnos. O valor quere rir”, dicía Nietzsche poéticamente en palabras de Zaratustra. E é que é nesa mesma busca de sentido onde aparece a parte máis existencial da obra. Aí, nesa coxuntura da procura de respostas, aparece o sexo, o alcol, a música e a danza como elementos que nos protexen dos nosos propios temores ao compromiso, á reflexión, á pesadez, e a un sistema que nos esixe, constantemente, destacar e ser distintos como únicas categorías existenciais.
Afterparty é a resaca das promesas que esvaeceron cando a crise financeira interrompeu no noso devir. Pero con humor, con música e con dignidade. Cando Nietszche di que “crería só nun deus que soubese danzar” fala dese contramovemento contra a pesadume, contra o derrotismo, contra a escuridade dos espíritos puros. Quizais, a busca de referencias non teña por que ser un camiño de dogmas, ou quizais si, pero ese é outro debate. En todo caso, o que non pode faltar sen dúbida algunha é o baile, a alegría, a celebración.
Relacionadas
Murcia
Extrema derecha
La Fiscalía de Murcia investigará si el presidente de Vox Murcia ha incurrido en delitos de odio
Opinión
Integración, valores europeos, y otros grandes chistes racistas
Opinión
Lo de Torre Pacheco tiene un nombre: terrorismo supremacista blanco
Comunidad de Madrid
Los bomberos forestales madrileños inician una huelga de un mes
Economía
¿Cómo funciona el mecanismo de defensa que Europa podría activar contra los aranceles de Trump?
El Salto n.79
La celulosa o la vida: periodismo situado y lucha social para frenar un ecocidio
Dependencia
El Gobierno reduce al 27% la inversión en el sistema de dependencia
Maternidad
La discriminación de las familias monoparentales por los permisos de nacimiento llega al TEDH
Fronteras
Las devoluciones en caliente de solicitantes de asilo pasan a ser política oficial en Alemania
Últimas
Comunidad El Salto
El Salto estrena nueva página: una web como una casa
Palestina
Israel despeja la zona de Rafah para su “ciudad humanitaria”, denunciada como un futuro campo de concentración
Alicante
Denuncian cortes de suministro en pleno verano por parte de Aguas de Alicante
Junta de Andalucía
La Audiencia de Sevilla eleva a la UE la sentencia absolutoria del Constitucional del caso ERE
Sindicatos
Extremadura con Las Seis de La Suiza
Opinión
Redes sociales
Todos vivimos ahora en el castillo del vampiro
Palestina
La coordinadora europea contra el antisemitismo dice que los informes sobre la hambruna en Gaza “son rumores”
Euskal Herria
“No matan los ríos, mares ni montañas, matan las políticas migratorias”
Palestina
Más de mil caras conocidas de la cultura exigen al Gobierno que cese la venta de armas a Israel
Recomendadas
Málaga
Málaga, el punto de inversión para los fondos israelíes a pie de playa
Feminismos
Patricia Reguero
“Mis relatos están escritos al lado de otras, arropada por la escucha de otras”
LGTBIAQ+
Mana Muscarsel
“La amistad da más juego para salir de la lógica de la familia porque tiene menos reglas"
Barcelona
El reciclaje invisible: la relación entre la chatarra y la ciudad de Barcelona
Para comentar en este artículo tienes que estar registrado. Si ya tienes una cuenta, inicia sesión. Si todavía no la tienes, puedes crear una aquí en dos minutos sin coste ni números de cuenta.
Si eres socio/a puedes comentar sin moderación previa y valorar comentarios. El resto de comentarios son moderados y aprobados por la Redacción de El Salto. Para comentar sin moderación, ¡suscríbete!