Editorial
Antes da tormenta

Un dos fitos políticos do que vai de ano tivo lugar durante a presentación dun novo modelo de teléfono móbil. “A tormenta ficará nunha ducha fría”, comentou un dos directivos de Huawei. A tormenta é a ofensiva de Google contra a multinacional chinesa. De fondo está a batalla da próxima década. China adiantouse a Estados Unidos na enxeñería de redes 5G. O sistema 5G é imprescindíbel para o vindeiro desenvolvemento do capitalismo de datos: sen el non funcionarán os coches ou camións auto-tripulados, as intervencións médicas a distancia ou a loxística do futuro —a que xa avanzou Amazon—. Considérase á 5G a porta de entrada á Cuarta Revolución Industrial. E China tomou vantaxe, non sen custos e tensións no interior do país e do subcontinente que domina.

Google aliñouse con Trump e a batalla comercial que o presidente estadounidense formulou contra o “imperio do centro”. A desvantaxe competitiva na tecnoloxía 5G e o interese de Trump por chegar ás eleccións sen ter defraudado a quen o votara pola súa aposta proteccionista fixo que os republicanos volvan a súa mirada a Europa. Primeiro, o presidente obrigou ao seu vello socio a se atragoar coa soia que xa non ía poder exportar ao mercado chinés. A UE mudou as súas directivas —e de pasou deu unha patada ao acordo de París— para permitir o uso de biocombustíbeis de soia. Agora, Trump presiona para que o veto a Huawei se estenda ao continente. Simultaneamente, e case por costume, move as súas pezas —en forma de portaavións— no taboleiro global, ante a atenta mirada de Rusia e a mesma China.

As eleccións do 26 de maio e a mudanza de garda na Comisión Europea, son só un preámbulo da decisión que está a ter lugar en Bruxelas e, simultaneamente, en cada un dos países da UE. A decisión de seguir amarrado ao imperio vixente —a principal potencia militar do mundo— o se estourar a equidistancia. Varios países xa tantearon a adscrición á “nova ruta da seda” lanzada por China, unha grande infraestrutura de transportes coa que o Goberno de Xi Jinping pensa en expandir a súa capacidade operativa
—en termos comerciais, financeiros, culturais, etc— nos cinco continentes.

Algo está a pasar no mundo mentres o debate no Estado español roza a caricatura. A reconfiguración do sistema global vixente até 2008 ocúltase a favor dun realismo máxico que inventa okupas a entraren en casas particulares cando os seus donos saen mercar o pan, masas de mozos e mozas arruinados polo imposto de sucesións e linguas minorizadas que se impoñen en escolas pondo en perigo a supervivencia do castelán. O Goberno que vaia saír das sesións de investidura que comezan tras as eleccións do 26 de maio faría ben en comprender e facer comprender que o Estado ten que xogar un papel —moi menor, mais un papel ao fin e ao cabo— na reconstrución dun mundo visíbel. Non se trata tanto de pórse sombreiros de xeoestratega como de explorar a capacidade de intervención, mediante políticas públicas, sobre un contexto complexo no que nin somos únicos nin estamos aillados. Noutras palabras, o que se precisa é un programa político para a mellora da vida das maiorías sociais antes de que chegue a tormenta.