Balea Cultural
‘Black Mirror: Bandersnatch’ nin come nin deixa comer
Black Mirror: Bandersnatch non se pode cualificar de revolución —tal e como facía Álex de la Iglesia nuns recentes chíos— mais si que é interesante ver como se abren novas formas de ver cine e de interactuar con este.

UNHAS PERSONAXES A MEDIAS
Stefan está a medio cocer. Para ser o protagonista da trama é unha personaxe sen ningún tipo de desenvolvemento. En parte os espectadores somos coprotagonistas, e no mesmo espazo de tempo no que o mozo apenas se move da súa perspectiva inicial, a obra pasa de producir na persoa que está fronte ao ordenador unha sensación de querer matar a todo o mundo a facer que non se queira recorrer á violencia. É un mozo de 19 anos obsesionado coa morte da súa nai e coas decisións. Friki, con problemas de saúde mental e incapaz de facer algo por si mesmo. Esperta cero empatía, quizá por iso decidín matalo na primeira ocasión que se me presentou.
Colin, polo contrario, chama moito a atención. Se os guionistas querían que o público amase á personaxe, conseguírono. É a personaxe que nos introduce moitas das cuestións filosóficas que se pretenden abordar. O control do goberno, a imposibilidade de decidir por nós mesmos, a obrigatoriedade de volver tentalo... Black Mirror tenta crearnos unha sensación de control sobre o filme e Colin pode destruíla en calquera momento. Se rexeitamos tomar drogas, mete o éxtase no té e obríganos a tomalo pese a que nós tomamos a decisión contraria. Cando aceptamos a oferta de Tucker, di que escollemos a opción equivocada, que temos que volver tentalo. E se queremos seguir vendo o que pasa, literalmente obríganos a tomar a outra decisión. Moitas veces non se distingue se Colin estaba a falar con Stefan ou co espectador, xa que a pesar de que se dirixe a Stefan fan preguntas para facernos pensar. Incluso en ocasións mira directamente á cámara rompendo a cuarta parede. Ten unha carisma que non sabe onde metela: felicidades Colin, pasas o corte.
formulaciónS FILOSÓFICaS
Se hai algo que me molesta de Black Mirror é a “deriva illuminati” que trae desde hai tempo, sobre todo, desde que se incorporou ao catálogo de Netflix. Desespérame que os guionistas dean a sensación de estarmos en Matrix, que a tecnoloxía é malvada e que somos un rabaño de ovellas que non saben pensar por si mesmas.Porén, aínda que o filme mantén a amentada tradición “illuminati confirmed” da serie, si que introduce –non todo o ben que podería– conceptos interesantes sobre o libre albedrío e a liberdade individual. As decisións que tomamos na película –e na vida– non só nos afectan a nós, senón tamén ao noso arredor. Cando Stefan é consciente de que alguén decide por el e temos que dicirlle quen o controla, nós escollemos o símbolo no lugar de Netflix, mais matar ao pai é obrigatorio. Todo ten consecuencias, e aínda que pensemos que podemos controlalo todo, non é certo.
‘BLACK MIRROR: BANDERSNATCH’ NON É UN VIDEOXOGO, PENSO
Desde que saíu o filme defendín ante moitos que non era un videoxogo, xa que algunhas persoas comparan a película cos xogos de decisións. Bandersnatch é un filme interactivo cun concepto moi interesante a explorar noutras producións. Aínda así, hai momentos nos que si que a película dá a sensación de estar xogando a unha novela das de “constrúe a túa propia historia”: nos primeiros minutos do filme, cando aceptamos a oferta de Tucker, e Colin di que escollemos mal a resposta: vemos un dos finais e temos que volver atrás e escoller a outra resposta para poder seguir a trama. Noutro momento temos que teclear un número de teléfono que se nos repite se non o escoitamos ben. Neses momentos tiven a sensación de estar xogando á Play no lugar de estar vendo un filme.A valoración xeral de Black Mirror: Bandersnatch é positiva. Non se pode cualificar isto de revolución –tal e como facía Álex de la Iglesia nos seus chíos– mais si que me alegra ver que se abren novas formas de ver cine e de interactuar con este. Black Mirror comete sempre o erro de tentar ser unha cousa profunda e escura, e para a súa desgracia moitas veces fica a metade de camiño. A película é como moitos dos capítulos das súas tempadas: nin come nin deixa comer.
Balea Cultural
Telltale Studios, parte da cultura do crunch
Relacionadas
Asturias
Las Seis de la Suiza consiguen el tercer grado penitenciario a la espera del indulto prometido por el Gobierno
Laboral
Legislación laboral en condiciones de calor extremo: existe pero ¿se aplica?
Portugal
La derecha y la extrema derecha portuguesas acuerdan una ley antimigrantes sin precedentes
El Salto n.79
Galicia dice 'no' al capitalismo verde y en el último número de la Revista El Salto te lo contamos
Opinión
Nunca es tarde: sobre justicia transicional y régimen colonial español en el Franquismo
Euskal Herria
La transferencia a Euskadi de los subsidios de desempleo se atasca
Incendios
El vecindario de la Cañada responsabiliza del incendio a Ayuso y denuncia la actuación de Emergencias
Grecia
Grecia muestra su peor cara ante el aumento de llegadas de personas migrantes a Creta
Torrejón de Ardoz
Torrejón clama justicia por Abderrahim un mes después de que muriera asfixiado por un policía de Madrid
Palestina
El ataque de Israel a una iglesia indigna al Gobierno francés, que sigue sin hacer nada contra el genocidio
Últimas
Comunidad El Salto
El Salto estrena nueva página: una web como una casa
Cómic
Simon Hanselmann y el arte de lo obsceno
Región de Murcia
Más de mil organizaciones piden que se castiguen los discursos de odio que incentivan las agresiones racistas
El Salto Radio
Yupanqui, la música en colectivo
Región de Murcia
Bulos y algaradas: la estrategia internacional para promocionar el supremacismo
Estados Unidos
No es una guerra de Trump contra el fentanilo, es una guerra contra los pobres
Justicia
Organizaciones civiles y de derechos humanos piden protección para el hijo menor de Juana Rivas
Francia
Francia se ensaña con los más desfavorecidos con su nueva batería de recortes
Recomendadas
Pensamiento
Nuria Romo
“Los procesos de medicalización no son neutros, se hacen sobre todo hacia las mujeres”
Comunismo
Jodi Dean
“Sin organización, los movimientos surgen y desaparecen como setas”
Arte contemporáneo
Palabras contra el poder: la vigencia radical de Barbara Kruger
Málaga
Málaga, el punto de inversión para los fondos israelíes a pie de playa
Para comentar en este artículo tienes que estar registrado. Si ya tienes una cuenta, inicia sesión. Si todavía no la tienes, puedes crear una aquí en dos minutos sin coste ni números de cuenta.
Si eres socio/a puedes comentar sin moderación previa y valorar comentarios. El resto de comentarios son moderados y aprobados por la Redacción de El Salto. Para comentar sin moderación, ¡suscríbete!