Ao centrar a mirada no artista e o seu séquito, non vemos todo o que está a pasar detrás deles. Vehículos da policía ardendo, a morte personificada a cabalo, disturbios, xente sendo perseguida... Todo o que se tenta ocultar está aí, á vista, aínda que nos obriguen a mirar cara outro lado.

Nunca na historia de Hollywood o obxectivo foi facer boas películas senón películas que vendan (aínda que isto non sexa incompatible). As críticas a este modelo son obvias e moitas veces xustificadas.

O vídeo musical leva ocupando practicamente dende o seu nacemento un curioso espazo situado entre o spot publicitario e o vídeo-arte. Considerado un xénero audiovisual menor polo seu carácter promocional, e ao mesmo tempo sendo referente na innovación e na experimentación propias do vídeo-arte ou do cinema máis vangardista.

Vinte anos de oficio no Baltimore Sun ata que o deixou nun momento de transformación. No xornal deixouse de facer xornalismo, coma noutros tantos.

A disputa entre un cristián libanés, Tony, e un refuxiado palestino, Yasser, serve de mecha para acender odios fondamente arraigados na sociedade libanesa. Con esta interesante premisa, o director Ziad Doueiri aborda unha alegoría que debe ser tratada con coidado, e non deixarnos levar polas emocións e a empatía que suscita.

Son moitas as películas que nos amosaron o illamento, a represión, a dificultade de sentirse diferente ou non encaixar nun determinado ambiente que te atrae e te atemoriza ao mesmo tempo. Poucas son capaces de ir tan lonxe na súa proposta como esta Thelma de Joachim Trier.