"Amólame moito ir ao teatro e que non me guste"

Chévere fai 30 anos de historia, e Patricia de Lorenzo recíbenos de mañá cedo na oficina da carballeira de San Lourenzo, en Compostela, onde se afana con cuestións administrativas antes de iniciar os ensaios das tres obras coas que a compañía compostelá quere celebrar o seu feliz trinta aniversario.

Recordas como entraches en Chévere?
Nunha ocasión fun facer un espectáculo horroroso na Sala Nasa, nin sei como o programaron... E coñecín a Miguel de Lira, como ben é sabido, a persoa máis sociable dos Chévere. El convidoume a participar nunha Ultranoite, Só ante o perigo, na que tiñas que cantar soa e recibir os aplausos ou apupos do público. Foi un éxito, mais o que non sabía era que aquela noite en realidade estaba a facer un casting para a ópera Annus Horribilis. Creo que me colleron, en todo caso, cando unha noite, na Casa do Patín, lle cantei a Fran Pérez na orella My Funny Valentine, e lle demostrei a miña afinación (ri).

Que significa Chévere na túa vida?
Non entendería a miña vida sen Chévere. O persoal e o laboral confúndese. Xa non existe esa liña na miña vida a partir da cal poidas dicir: vou traballar... A maioría das actrices comezan nunha compañía privada co desexo de chegar a unha compañía institucional. Eu fixen o camiño inverso: viña do teatro público e fun dar a unha compañía na que atopei unha maneira de facer distinta que me sorprendeu. Sen darme conta, comecei a formar parte dela, a implicarme nela, cos seus pros e contras. Convencinme de que era onde quería estar. En Chévere dei cunha estrutura empresarial consolidada, onde participo da toma de decisións e do discurso. Que cousas queremos facer? Como e para quen? Estar no mercado como actriz simplemente agardando por unha chamada non me interesa.

En absoluto?
Sei que non é habitual, pero nun momento dado tiven que tomar a decisión de dedicarme en exclusividade, ou non, á compañía, e decidín facelo. Seguro que tería gañado máis facendo calquera serie de televisión. Mesmo me chamaron de Madrid nalgunha ocasión para facer de galega (sorrí), mais daquela pregúntaste: que diaños vou facer eu aí? Non me importou renunciar a unha carreira profesional desas características para apostar por un proxecto empresarial como Chévere.

Como ves o teu presente, o presente de Chévere?
Estamos nun momento moi bo, moi creativo. Xesús Ron está que se sae. Xa testamos bastantes cousas, e sabemos que podemos facer o que queiramos onde queiramos. No entanto, as expectativas do público ante cada novo espectáculo son cada vez maiores, e iso require esixencia, pero a min gústame a esixencia no traballo. Hai que facer mellor teatro, mellores espectáculos. Amólame moitísimo ir ao teatro e que non me guste. O público é moi xeneroso e quere agarrarse a algo polo que lle pague a pena ser espectador. Iso faiche comprender por que estamos nisto.