Opinión
Plastikozko behi atzerritarrak

“Mas turistas que locales” gordin esanda. “La destrucción de la ciudad”, Federikok esaldi horrekin jaso gaitu aireportuan, eskuan gure izena duen karteltxoarekin. Barrio Altoko kale estuetatik etxerako bidean goaz, turisten hiria dela konturatuta eta gu bertako hiritarrak garela pentsatuta. Etxe parean tabernak, musika topera, festa da nagusi. Kalean gora kamiseta hori deigarria duen gazteak, udako gau batean, aterkia irekita darama. Zerua oskarbi, euri tantarik ez. Gaueko parrandarako txangoaren gida, gidari eta zaindari turistikoa da. Hogei lagun ditu atzetik, oihuka eta kantuan. Euro batzuen truke tabernaz taberna doaz; publizitatea “1 tiro, 1 bebida larga, 1 hora barra libre”. Aldamenetik pasatu dira gazteak; “The guides are very cool people!”, dio gazte batek tutu batetik urdin koloreko edaria irensten duen bitartean. Begiak irekita, ikuskizunarekin nola itxi, oherako bidea hartu dugu.

Egunsentian, eguzki izpiek itzartu gaituzte, balkoira atera eta kalea hutsik ikusi dugu. Garbitzaileak mangera eskuan karrika dutxatzen ari dira. Kalera atera eta munduko liburu-denda zaharrenean sartu gara. Horrela dio behintzat ateko kartel ponpoxoak. Poesia liburua erosi dugu, poesia irakurriz hizkuntza hobeto ezagutzeko asmoz. Portugesa dugu helburu, munduan portugesa berba egiten duten herriak ezagutzeko nahiarekin baikabiltza bueltaka. Gure hiztegi txikia, gure konplize handia da. Hiztegi txikia bide laguna. Lehengo egunean hitz berria gehitu dugu mintza praktikarako, Brebada, mozkortuta. Aspaldi entzun genuen turismo eredu honek hiriak suntsitzen dituela, ez dugu amets egin, udan bizitakoa izan da. Lisboan aspaldi turismoak bertako bizitza suntsitu zuen.

Etxera bueltatu gara. Maletako arropak aldatu eta berriro alde egiteko prest. Etxetik urrun egoteko beharra dugu. Maite dugun hiritik urrutiago egoteko premia. Gurean ere turista uholdeak surfeatzen gabiltza egunero. Olatu handiak aspaldi dira gurean. Sekulako indarra hartu dute, gainera eta horien gainean dantzan ikastea ezinbestekoa izango zaigu. Eredu hau diseinatu zutenek ezik, beste denak kexu gara: kaleko bizilagun surflariak, merkatari txikiak, langileak… Etxerako bidean zazpi kaleetako karrika estuetatik jendetzarekin topo eta estropezu egin dugu. Turista andana, aterkia irekita, eguraldi euritsuari aurre eginez kaleetan bueltaka dabiltza. Aspaldiko kontua da hau, baina gure begiek ikuspegi ezberdina enfokatzen dute gaurkoan. Betaurreko bifokalak jantzita urruneko mezuak irakur ditzakegu: Erronda kaleko pertsianan, “Zapia lepoan, euskara ahoan”. Belarrietara iristen diren hotsek ingeles doinua dute, ordea. Hurbileko lentearekin etxe pareko dendan, “Babestu merkatu txikia, mila esker Zazpi Kaleetan erostegatik”. Beherapenak dituen arren, denda hutsik. Kale kantoian behi zuri beltza.

Plastikozko behi atzerritarra, ukuilu gabe eta belarrik gabe, “Ale-hop” diosku. Euro gutxiren truke erregaluak erosteko aukera. “Muuuu..” artalde guztia bertan. Gure eskaileretan maletak gora eta behera. Zortzi etxe eta joan etorri bizia, gurera ere iritsi ziren turistak.