Opinión
M8aren ondoren ireki diren ateak

M15an izan nituen sentsazio batzuk berrazaleratu zitzaizkidan martxoaren 8ko greban. Emozio ikaragarria, nirekin zerikusi txikia zuten pertsona askorekin momentu ezberdinak konpartitzea (denok emakume* ginen baina zeharkatzen gaituzten gainontzeko baldintzek ezberdin egiten gintuzten), hirian normaltasunik ez egotea, baina batez ere, gatazkak-egoerak-egunak gainditu egin gintuelako sentsazio ederra izan zen adierazgarriena. Zirraragarria izan zen. Etxera joan nahi ez izatearen sentsazioa oso presente dut egun horren bukaeran.

Emozio handiko egunaren ondoren, pentsatu eta eraikitzeko momentua heldu da eta mugimendu feminista ezberdinei erronka itzela jarri zaie/zaigu mahai gainean. Grebaren emaitza ez zen bakarrik antolakuntzaren ondoko zerbait izan (nahiz eta antolakuntza hori ezinbestekoa izan zen), gauza gehiago eta zabalagoak gertatzen ari direlako izan zen itzela martxoaren 8a, eta horien inguruan hausnartu eta lasai eztabaidatzeko momentua dugu hau.

Burura datozkigun galdera guztien artean bi dira bereziki eserlekutik mugiarazten nautenak, alde batetik zer egin grebaren egunean elkartutako identitate ezberdin horiek lanean jartzeko grebaren ondoren?, hau da nola eutsi militantea ez zen profilaren emankortasunari; eta, bestetik, zein izan daitekeen ibiltzen jarraitzeko bidea hemendik aurrera. Orain arteko duten ildo garrantzitsuenak, bortizkeria batez ere, txiki gelditu zaizkigulako eta gorago begiratu behar dugulako.

Martxoaren 8an gertatu ziren gauza askok bere eztabaida behar dute, dudarik gabe, esate baterako gizonen tokia zein izan zen, grebak lanaren munduan izandako eraginkortasuna eta sindikatuek agertutako jarrera epela, baina olatuak ematen digunaren indarra da mantendu beharreko gauzarik inportanteena, eta horren jarraipena bermatu behar dugu.

Gure erosotasun gunetik ateratzeko momentua da: hala erakutsi zigun grebaren egunak.