Non hai volta atrás

O xenital non determina a identidade dunha persoa, de tal maneira que existen nenos con vulva e nenas con pene. Chámase diversidade. A inmensa maioría da cidadanía entende e asume este feito como algo natural, que forma parte dunha humanidade, e que vai mais aló do binarismo imposto. Súmanse ao discurso que sinala que a transexualidade non é unha enfermidade nin un trastorno mental.

Desgraciadamente, nunha pequena parte desas voces destacan as dos “e se”, “pero…” paternalistas que, “pensando no ben” da crianza trans, prefiren que un profesional acredite quen é realmente, descarte unha patoloxía mental que poida estar a confundilx, e asegure que non se vai arrepentir. Do que se trata é de cuestionar, avaliar e tutelar as identidades das crianzas trans. Incluso cuestiónase e avalíase a crianza das nais “permisivas” que somos sospeitosas de ser as transexualizadoras dxs nosxs fillxs. Loxicamente isto non acontece cos pais.

As crianzas trans viven nunha realidade de falsa tolerancia, dun falso recoñecemento que lles permite existir se un psicólogx ou psiquiatra lles concede o “privilexio” de ser disfóricxs de xénero. Só así poderán ser respectadxs no ámbito educativo, acceder a posibles tratamentos farmacéuticos ou mudar legalmente o seu nome e sexo rexistral. O peor de todo é presenciar como falsos “especialistas” sobre transexualidade infantil veñen a Galiza afirmar que o 80% das crianzas trans deixan de selo despois da adolescencia, como se a identidade fose algo que podes escoller alegremente cando ti decidas. Asusta presenciar como estes falsos especialistas forman os pediatras dxs nosxs fillxs.

Con este panorama, algunhas familias, en moitas ocasións nais soas, tomamos a decisión de escoitar, respectar e acompañar xs nosxs fillxs, e comezamos unha loita por defender o dereito a SER dunhas crianzas que están a transgredir o bioloxicamente establecido.

A loita non é fácil. Ás veces é cruel e inxusta

Despois de tres anos de conversas e reclamacións, dende ARELAS, dun protocolo sanitario ao Sergas, que procurase unha atención igualitaria, de calidade, que respectara a liberdade de xénero das persoas, non patoloxizadora e non segregadora, o señor Feijóo preséntanos unha UTIG (Unidade de Trastorno de Identidade de Xénero), disfrazada de “unidade de referencia”. Toda unha declaración de intencións cara o avance de dereitos para o colectivo, cando a realidade é que se quere dotar de lexitimidade o criterio “profesional” de médicos e persoal da saúde mental, por riba das voces das persoas trans e das familias transpositivas. De novo tutelaxes e decisións para o colectivo, sen o colectivo.

Tan só catro días despois deste anuncio propagandístico, debatíase no Parlamento a toma en consideración da futura lei galega de identidade de xénero. E de novo as esperanzas do colectivo trans por ter vidas máis vivibles e dignas, bateron contra as barreiras mentais, as ideoloxías trasnoitadas, a vergoña e a hipocrisía, pois o PP de Galicia, o que di defender o principio de igualdade de trato e non discriminación do colectivo LGTBI, votou non a esta lei, institucionalizando así as discriminacións e exclusións que seguen a darse en tantos ámbitos da sociedade e dende as institucións, prolongando o sufrimento de moitas persoas. Foi un recoñecemento a aquelxs que rexeitan, discriminan, acosan e agreden a quen é diferente. Dixeron NON a unha sociedade máis libre e xusta.

Non nos renderemos: o cambio será.

A viaxe que comezaron as nosas precursoras, como Laura Bugalho, é indeleble; a mirada transpositiva da maioría da sociedade é unha realidade; a visibilidade e o empoderamento do colectivo trans e as súas familias é cada vez maior; e o rumbo lexislativo cara o recoñecemento dos dereitos destas persoas, coa futura Lei Integral sobre Transexualidade Estatal, é un feito. Non hai volta atrás, a revolución trans é imparable.