Opinión
Ávila: la cité de l'amour

A incógnita da ecuación saínte da suma: últimas etapas da Vuelta a España máis chegada a meta despois de cruzar a serra central da Península Ibérica é, normalmente, un xe que dá como resultado espectáculo. Poderiamos falar de 1983; de Serranillos, unha chegada a Ávila e Bernard Hinault rompendo o pelotón e tamén o seu xeonllo para gañar a Vuelta do nomeado ano. Poderiamos falar de 1985; de Pedro Delgado agochado entre a néboa chegando a Segovia para roubar, como se fose un trileiro, unha Vuelta que a xente xa daba por gañada a Robert Millar.

Pero hoxe acendemos o Delorean para viaxar até 1999, tamén unha das últimas etapas da Vuelta a España con final en Ávila. Podería ser para falar do gañador da Vuelta do citado ano, Jan Ullrich, mais non. Falar da Vuelta de 1999 e de Ávila equivale a falar de Bernard Sainz, tamén coñecido co sinistro alcume de Doutor Mabuse; equivale a falar de Frank Vandenbroucke, o enfant terrible do ciclismo belga nos 90 e nos 2000; e equivale a falar, como non, de Sarah Pinacci.

Bernard Sainz, mal chamado Doutor Mabuse, non polo sinistro do alcume senón polo título de médico ou doutor que non posuía, aínda non era coñecido nin polos escándalos de dopaxe aos que despois estivo vencellado nin fora detido nunha autovía camiño de Gent co maleteiro do coche cheo de substancias dopantes. Polo tanto, gozaba da confianza do equipo Cofidis por 1999 e planificara a participación de Frank Vandenbroucke para que disputase as 11 primeiras etapas como preparación de cara ao mundial en ruta que disputaría dúas semanas despois de rematar a Vuelta.

Os primeiros días foron mellor do agardado para Vandenbroucke; chegando a ser terceiro na clasificación xeral ao final da quinta etapa, a primeira de montaña. Xusto despois desta etapa aconteceu, ao rematar Frank pasou a carón do autobús do equipo Saeco e viu a Sarah Pinacci, a azafata do equipo italiano en labores promocionais. El namorouse decontado. Uns días máis tarde, o seu compañeiro de equipo Massimiliano Lelli presentounos: “este é o gran ciclista Frank Vandenbroucke”. Pero ela non quedou impresionada, nunca escoitara falar del: “¿Frank quen?”, preguntou e iso foi como un disparo directo ao ego de Frank, estaba decidido, amosaríalle quen era Frank Vandenbroucke.

E foron pasando os días segundo o guión até chegar ao final da 11.ª etapa que, a priori, sería a última na participación de Vandenbroucke. Pero, cada día, ao chegar ao hotel Frank contaba unha historia diferente para poder correr un día máis, unha etapa máis. Vandenbroucke sabía, coñecía, que na última semana tería a súa oportunidade. No final da 13.ª etapa con final en Valencia coincidiron no mesmo hotel os equipos Cofidis e Saeco e os membros de ambos os equipos compartiron cea. Frank, claro, sentou na mesma mesa que Sarah. Ao rematar de comer Frank díxolle a Sarah: “mañá gañarei a etapa por ti”, era a véspera da etapa con final en Teruel.

Ese día Frank colleu a escapada boa do día, marchou co corredor do equipo Banesto Jon Odriozola. Camiño de Teruel, cando xa case era seguro que os fuxidos chegarían con éxito a meta, o coche do director do Banesto acercouse a Frank e preguntou canto quería cobrar por deixarse gañar en meta. Frank respondeu 6 quilómetros despois que se lle daban a cantidade de cartos que ofreceran antes, el deixaría que o ciclista do Banesto fose segundo en meta, como así aconteceu. Despois do podio, a entrega de premios e a sesión de masaxes; o masaxista do equipo levou a Frank até o hotel do equipo Saeco. Estivo dúas horas na habitación de Sarah onde o único que coñecemos do que aconteceu é que saíron co firme e mutuo compromiso que de haber outra vitoria, o ramo de flores nesa ocasión iría acompañado dunha noite completa os dous xuntos.

E chegamos ao 24 de setembro de 1999, a 19.ª etapa da Vuelta con chegada a Ávila, despois de encadear Serranillos e Navalmoral. Foi neste último porto de montaña, a falta de 30 quilómetros, que Vandenbroucke comezou a tirar el só de todo o pelotón. En poucos metros, un quilómetro escaso, o pelotón reduciuse de 60 a 13 unidades. Tan só sete corredores puideron seguir a Frank, os mellores da clasificación xeral, xuntos os oito chegaron a Ávila para disputar entre eles a vitoria de etapa. Imaxinade quen gañou. Esa noite en Ávila, Sarah non durmiu na habitación do hotel do seu equipo, Frank tampouco. Un ano despois casaron; dous anos despois naceu a súa primeira filla, Margoux.

E a partir de aquí é posíbel que todo non fose tan bonito. A vida en parella foi cada vez máis desordenada, comezaron as discusións, os desencontros. Sarah e Frank acabaron separándose. Sarah centrou os seus esforzos en criar a súa filla Margoux e ir reorganizando a súa propia vida; hoxe é unha muller feita a si mesma, madura e orgullosa. Frank despois da separación foi encadeando erros, equivocacións, tropezos, escándalos de dopaxe, episodios de consumo de drogas e tentativas de suicidio, até que morreu en 2009 nun hotel de Senegal. Morreu como outros da xeración que viviu os tempos escuros do ciclismo, tempos de consumo de eritropoietina (EPO), tempos de vampiros e transfusións de sangue. Morreu como, por exemplo, Marco Pantani ou Chava Jiménez. Morreu de ciclista. Vaia, oxalá que durante este tempo a terra fose leve con el, descanse en paz.