Corpos Incómodos
De excursión ao armario

“A cisapariencia non é máis que un parche mal posto polo que se segue a escapar a violencia, xa que só é posible arranxar este burato no sistema situando o feito trans como unha condición de igualdade.”
excursión armario
29 feb 2020 13:04

A excursión ao armario é unha viaxe que moi poucas persoas trans nos podemos permitir, un privilexio e unha ferramenta para evitar situacións incómodas nunha vida onde abundan. E é que o modo de poñela en práctica constitúeo algo tan sinxelo como non dicir que es trans, a coñecida “cisapariencia”, que é o mesmo que o desfrute de dereitos prestados por un curto período de tempo. Quizá por iso, a cisapariencia, malia ser un privilexio, é tamén unha condena, xa que permite ollar a través do cristal como sería o mundo no caso de non ter nacido trans. Permite asomarse polo rabiño da porta ao trato igualitario, ao cese dos cuestionamentos, ao recoñecemento como cidadás de pleno dereito, escapando de miradas, comentarios e prexuízos. Esa é unha das causas principais de que esta condena incomode tanto, ese cheiro tan doce do caramelo da tranquilidade que che lembra o que por agora, non é. Ese feito intermitente que che fai resoar no cerebro a voz de tantas compañeiras que sofren acoso constante polo simple feito de que se lles note quen son, e que son.

Para máis inri, esta sorte de lotería anatómica non ten unha base unicamente xenética, senón que ven marcada principalmente por aspectos de clase, dado que non todo o mundo se pode costear unha transición de xénero. Cabe mencionar que non se trata de que as persoas trans baseemos as nosas transicións na busca desta cisapariencia, xa que iso implicaría aceptar que rexeitamos a nosa condición trans tratando de agochala. Trátase, de que as ferramentas e os tratamentos existentes para avanzar na busca do corpo e a imaxe que nos representa —algo que tamén fan as persoas CIS— , non están na súa maioría dispoñibles pola seguridade social, nin son economicamente accesibles.

A cisapariencia, malia ser un privilexio, é tamén unha condena, xa que permite ollar a través do cristal como sería o mundo no caso de non ter nacido trans. Permite asomarse polo rabiño da porta ao trato igualitario.

Ademais, e como acontece con case todo, esta lóxica discriminatoria intensifica o seu impacto no caso das mulleres trans, grazas a que se alimenta do patriarcado para tal fin. Nun sistema que premia o masculino, o mero feito de renunciar a ser home está castigado coa perda do privilexio, esa varita máxica que, igual que a cisapariencia, torna máis doada a vida en sociedade para quen a desfruta. Ser muller trans implica, polo tanto, que se che impoña a carga estética que se lle impón a tódalas mulleres. Que o teu corpo estea no centro, que pase as probas, que non se rebele, e unha multitude de lupas que se suman unha tras outra, tamén co propio feito de ser trans.

Eu, persoalmente, decateime de todo isto ao pouco de comezar a transición, cando vin que ir sen camisola polo mundo no verán xa non ía ser tan doado. Deste xeito, dende o momento que me asomei ao mundo como muller, tiven outra vara de medir, conformada por unha serie de patróns sociais, códigos de vestimenta e todo un sistema de expectativas que me reclamaba constantemente pasar polo aro a cambio dunha aparente tranquilidade. Sometinme a todas esas lupas en moitas ocasións porque non me quedaban forzas para revelarme —tamén— contra iso. Pero tamén convivín coas testemuñas de tantas e tantas compañeiras que non superaban os exames, que non podían pagar láseres ou outros tratamentos, ou que, directamente, non tiveron a información para poñerlle nome ao que eran ata que xa foron máis maiores. Compañeiras que eran e son constantemente agredidas, berradas pola rúa, expulsadas de espazos e anuladas na vida en sociedade. Elas, lémbrannos, ás que podemos asomar a cabeza polo cristal da cisapariencia, que o que hai tras el non é a realidade, senón un espello do que debería ser. Sitúannos no mapa como trans, como receptoras da mesma violencia que nos nega e invisibiliza pola comodidade de non cuestionarse os seus prexuízos, e é que, a violencia que lles berra a elas, é exactamente a mesma que me impide ir sen camiseta polo mundo no verán. E estoulles e estareilles eternamente agradecida por todo iso, porque o armario da cisapariencia, ao igual que o resto de armarios, é un sitio estreito e incómodo onde é imposible estar ben.

O mero feito de renunciar a ser home está castigado coa perda do privilexio, esa varita máxica que, igual que a cisapariencia, torna máis doada a vida en sociedade para quen a desfruta.

E é que o armario non está exento de violencia, porque a súa existencia só ten sentido se comprendemos a magnitude da transfobia que atravesa todas e cada unha das situacións da nosa cotideaneidade. Isto fai que nas situacións tensas, nas que o armario pode ser un escudo e un refuxio, a seguridade nunca faga acto de presenza, xa que o medo sempre está aí. O medo a unha agresión, a unha acusación ou a un desprezo. A que se desfaga a capa máxica de invisibilidade que supón a cisapariencia, a non superar o exame e ter que enfrontarnos directamente con todo aquelo que queríamos evitar.

Por todo isto, pódese concluír que a cisapariencia non é máis que un parche mal posto polo que se segue a escapar a violencia, xa que só é posible arranxar este burato no sistema situando o feito trans como unha condición de igualdade. A solución non é que as mulleres trans pasemos desapercibidas adaptándonos a unha realidade patriarcal, senón que pasa por reconstruir esa realidade coa igualdade entre tódalas persoas como piar fundamental. Pasa por que se nos nomee, se nos valore e se nos teña en conta nos procesos sociais como o que somos, que non é máis que un motivo de orgullo. Porque malia as píldoras e as válvulas de escape que proporcione o armario, dentro é imposible atopar a felicidade.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

LGTBIAQ+
Concentración “Por Daniela y por todas”: medio centenar de personas pide dignidad para las personas trans fallecidas
Trans en lucha señala el absurdo jurídico de una normativa que deja en manos de la familia la protección de las personas trans fallecidas, incluso cuando es esta quién la vulnera.
Galicia
Discriminación Dos años a la espera de reparación tras sufrir lesbofobia en un registro en Galicia
Un funcionario de un registro de Pontevedra se negó a inscribir al hijo de Antía y su pareja. Un error de redacción en la ley trans está detrás de los argumentos que el funcionario esgrime para defender su actuación.
Feminismos
Feminismo Dous anos sen reparación tras sufrir lesbofobia nun Rexistro Civil de Pontevedra cando ían inscribir a seu fillo
Un funcionario negouse a inscribir ao fillo de Antía e a súa parella. Un erro de redacción na lei trans está detrás dos argumentos que o funcionario esgrime para defender a súa actuación.
Baleares
Un modelo insostenible El rechazo a la turistificación se expande en Canarias, Baleares y Barcelona
Tras la masiva manifestación en las Islas Canarias del pasado mayo, Palma de Mallorca, Barcelona y San Sebastián salen este 15 de junio a la calle contra un modelo de turismo desmedido insostenible para el territorio y sus habitantes.
Ocupación israelí
Ocupación Israelí La policía egipcia impide con violencia la marcha internacional a Gaza
La marcha de 4.000 personas a Gaza es reprimida por la policía del régimen de Al-Sisi. La organización pide a las embajadas que reaccionen y protejan a sus ciudadanos.
Crónica
Justicia En la sala de un juicio a una madre protectora
Esta es una crónica de un juicio a una mujer que pidió medidas por sospechar de abusos sexuales a su hija en el domicilio paterno sin que ninguna institución moviera un dedo y, un mes después, cogió un vuelo a su país para intentar protegerla.
La vida y ya
La vida y ya Un rato de cada lunes
Pero, lo más coincidente ha sido, expresado de distintas maneras, su agradecimiento hacia ese lugar. Su lugar elegido.
Ocupación israelí
Movilizaciones Un centenar de organizaciones de 26 países denuncian a la empresa vasca CAF y su tren del apartheid
Más de 50 localidades salen a la calle este fin de semana para señalar a la empresa que construyó el tranvía que conecta Jerusalén con territorio ocupados y exigir el fin del genocidio en Gaza.
Río Arriba
Río Arriba Luis González Reyes: “Vivimos en un mundo en la que la escasez es un elemento central”
Primera entrevista del programa Río Arriba en formato podcast y vídeo donde hablamos de las nuevas guerras neocoloniales por recursos en la era de Trump y Putin, de la escasez, del decrecimiento y el colapsismo.
Pensamiento
Economista Clara Mattei: “El liberalismo y el fascismo están unidos en su protección del orden del capital”
El ambicioso ensayo 'El orden del capital' nos traslada al Reino Unido y la Italia de la I Guerra Mundial, que se contemplan como un momento bisagra: el auge de socializaciones y cooperativizaciones que tuvo lugar durante la contienda y la inmediata posguerra fue abortado a través de un 'shock' austericida destinado a restaurar la centralidad de los grandes capitales.

Últimas

Galicia
Crowdfunding O Salto Galiza abre un crowdfunding para empapelar a Altri
Queremos investigar a los responsables políticos y empresariales del que podría ser el mayor atentado ambiental de la historia reciente de Galicia.
Editorial
Editorial Justicia irracional
Por acción o por omisión, las instituciones pueden violentar a las mujeres. Se llama violencia institucional.
Análisis
Análisis del CIS La calma antes de la tormenta: la dimisión de Santos Cerdán como punto de inflexión
El último barómetro del Centro de Investigaciones Sociológicas (CIS) ha muerto pocas horas después de nacer por la dimisión de Santos Cerdán, aunque sirve como foto fija de un escenario que favorece a la derecha.
Que no te lo cuenten
El Salto Radio De océanos y detenciones
VV.AA.
La acidificación del agua marina supera sus límites mientras Israel aborda la Flotilla por la Libertad.
Argentina
Extrema derecha La motosierra de Milei se ceba con los hospitales públicos y las personas con discapacidad
Los recortes del Gobierno afectan al Hospital Garrahan, un centro de alta complejidad, referente pediátrico nacional y latinoamericano, y también a los recursos de las personas con discapacidad, a los que el ejecutivo califica de “idiotas”.
Más noticias
Estados Unidos
Estados Unidos “No Kings”: más de 2.000 manifestaciones en EEUU para protestar contra la deriva autoritaria de Trump
Con el nombre de movimiento No Kings (sin reyes), millones de personas están convocadas a manifestarse en todo el país este sábado y enfrentar el desfile militar organizado por Trump el día de su 79 cumpleaños.
Galicia
TSXG Peritos en el juicio contra la Xunta: la contaminación del embalse de As Conchas es “extremadamente peligrosa”
Siete vecinos, la Asociación de vecinos de As Conchas y la organización de consumidores CECU han demandado a varias administraciones gallegas por presunta mala gestión de una contaminación derivada del exceso de macrogranjas en la comarca de A Limia.

Recomendadas

Derecho a la vivienda
Jaime Palomera “La vivienda necesita una revolución”
Investigador y uno de los fundadores del Sindicat de Llogateres, Jaime Palomera presenta ‘El secuestro de la vivienda’, un libro sobre el juego amañado en el que los propietarios son cada vez más ricos y los inquilinos cada vez más pobres.
Redes sociales
Industria editorial Escritores fantasma: así trabajan los auténticos autores de los libros de éxito que publican los ‘influencers’
Detrás de cada libro firmado por un ‘influencer’ hay otra persona que ha trabajado a destajo para entregar a tiempo un texto en el que su nombre no aparece por ninguna parte y que, además, ha tenido que renunciar a sus derechos como autor.
Brasil
Extrema derecha Arte en tiempos de fascismo: cuando enseñar a Goya y Rubens le cuesta el puesto a un profesor
Una clase de Historia en la escuela municipal en una localidad del Estado de São Paulo desemboca en acusaciones contra el profesor y una campaña de difamaciones que encabeza el concejal de educación de la zona, de la extrema derecha bolsonarista.
Literatura
María Agúndez “El trabajo de limpiadora es muy digno, pero nadie quiere hacerlo”
La escritora retrata en ‘Casas limpias’ las contradicciones de quienes considerándose personas igualitarias y progresistas delegan los cuidados y la limpieza para evitar el conflicto y sostener su comodidad.