Inditex
Inditex.org ou o mito de Amancio Ortega

Inditex, máquina sen escrúpulos de xerar grandes beneficios a baixo coste de prestixio, gracias a un enxeñoso traballo de lavado de imaxe. Experta en evadir impostos a cambio de xestos caritativos, o seu modelo é paradigma do selecto grupo de grandes fortunas españolas.

Zara Inditex precariedad laboral subcontratación 3
O imperio de Zara xurdiu do traballo precario de mulleres galegas Arte El Salto
Militante de Anticapitalistas Galiza
25 jul 2020 23:04

Durante a crise da covid – 19, mentres gran parte das clases traballadoras perdiamos os nosos empregos, sufrimos unha merma do noso salario ou tivemos que pechar pequenos negocios que apenas nos dan para subsistir, unha das multinacionais con máis beneficios do mundo anunciaba expedientes de regulación temporal de emprego e pérdidas de ganancia que nos volumes nos que se move resultan insignificantes. Pedíusenos un esforzo, dixéronnos que afectaba a todos por igual, pero uns viamos imposibel chegar a pagar as facturas do alugueiro, a hipoteca, a luz e a auga, mentres outros eran aplaudidos por traer máiscaras que lles negaban aos seus traballadores (os delegados do sindicato CIG denunciaban que os traballadores do centro loxístico de Zara traballaban sen equipas de protección mentres Jevaso, a empresa que se encargou da loxística por orde de Alfonso Rueda, vicepresidente da Xunta, era denunciada pola  CUT á inspección de traballo pola mesma causa).

Este é o penúltimo episodio dunha historia con dúas caras: a pública, a publicitaria, a das doazóns e a outra a privada, a que afecta a milleiros de traballadoras en todo o mundo, a da precariedade e a represión, a da enxeñería fiscal de SICAVs (Sociedade de Inversión de Capital Variábel) e paraísos fiscais.

Se algo se lle ten dado ben a este negocio exemplar chamado Inditex é o dobre xogo entre gañar a costa da saúde e a explotación dos traballadores e imaxe de exemplaridade. Cando non invistes en anuncios comerciais a túa publicidade ven por outro lado e iso é algo que sempre coidaron moi ben. Dende que en 2001 deciden saír a bolsa teñen tratado de crear, a partir do seu fundador, unha historia moi ben contada dun home que se fixo a si mesmo a base de traballo duro e xenerosidade, que reparte algo da súa sorte cos seus veciños. Non foi o primeiro nin o último contacontos, de feito, converteuse nun modelo de negocio, pero si foi un dos mellores niso que chamamos filantrocapitalismo.

Coronavirus
Así pretenden salvar o mundo Amancio Ortega e Ana Botín
A enésima crise do capitalismo global acelerou a raíz da pandemia e augura unha insólita forma de goberno: o “filantrocapitalismo”.

Capitalismo predatorio con fachada social

En España, dicir ou facer algo que poida afectar minimamente á multinacional Inditex ou ao multimillonario Amancio Ortega supón que se te bote enriba todo o gran aparato mediático e parte da cidadanía con acusacións tan peregrinas como absurdas. E resulta que a política de marketing adoptada por Inditex é a súa vez intelixente e efectiva.

Todo o que leva o selo da compañía está pensado como ferramenta publicitaria, dende a sede central que conta cun ximnasio, catering de comida ecolóxica a prezo irrisorios para o persoal, transporte gratuíto e amplas zonas verdes, ata o deseño das tendas e a colocación da roupa. Todo está pensado para representar á marca líder dunha industria multimillonaria.

Nunha sociedade baseada na imaxe a as aparencias, a modo conseguiu imporse como un dos bens máis consumidos xuntando a accesibilidade e a obsolescencia. Descrita como “moda rápida”, a fórmula dominante na produción e consumo de roupa converteu a industria en éxito de ventas, pero tamén nunha das máis contaminantes e insalubres.

Obsolescencia programada e precarización criminal

Neste escenario Inditex demostrou a súa mestría como incontestábel líder da Fast Fashion. A empresa conseguiu ser unha das multinacionais máis rentábeis e unha das marcas máis coñecidas a nivel mundial, está en todas partes, vendendo que a chave do seu éxito está nos seus baixos prezos, o acceso ás últimas tendencias e un forte compromiso social. Detrás de todo isto hai unha realidade moi diferente.

Explotación laboral
Estimado Don Amancio

As persoas traballadoras das factorías Rui-Ning y Huabo Times, que tecen roupa de Zara no Sudeste Asiático, envían unha carta ao fundador de Inditex. Denuncian represalias contra os sindicatos baixo o pretexto da pandemia de Covid-19. Esta é a súa misiva.

Mercar, usar e tirar sería unha boa definición para este negocio depredador, contaminante, colonial e patriarcal. O consumismo impertante e o low cost fixeron da súa externalización e os seus altos niveis de produción un grave problema a nivel ambiental, social e laboral. As empresas espallaron a súa cadena de produción por todo o mundo, situando os seus obradoiros en países empobrecidos e en vías de desenvolvemento cunha regulación ambiental e laboral practicamente inexistente onde milleiros de mulleres son explotadas a “baixo custo”, pondo en risco as súas vidas e a súa saúde cunhas condicións lamentábeis.

As traxedias que tiveron lugar nas fábricas de Bangladesh, coñecidas como o caso Spectrum e Rana Plaza, puxéronnos sobre aviso das barbaridades que eran capaces de facer os magnates da industria da moda con tal de gañar diñeiro. Sempre percibimos esa precarización como algo lonxano e abstracto e, se ben é certo que se algo caracteriza o sector é a súa globalización e a explotación de man de obra dos países máis empobrecidos, podemos atopar casos realmente alarmantes a carón de casa.

A precarización chegou a casa

A evolución do sector téxtil en Galiza ten sido notábel e non sempre para ben. Documentais como Fíos Fora móstrannos as testemuñas das costureiras que fixeron posibel que o xigante Inditex estea onde está e ás que deixaron caer no esquecemento e na miseria cando tiveron oportunidade. Poucas se atreven a falar a pesar dos anos transcorridos e parece que nos temos esforzado por esquecer unha realidade que estaba presenta nas nosas cidades e vilas con multitude de obradoiros que daban traballo a miles de galegas.

De aquel tecido industrial apenas quedan unhas poucas empresas auxiliares que sobreviven pola súa cercanía e inmediatez á sede central de Inditex, pero que traballan cunha porcentaxe ínfima de toda a roupa que vende e distribúe a marca española. A diferenza das mulleres que relatan a súa historia en Fíos Fora, non tódolos empresarios que continúan fornecendo a Inditex contan cos mesmos criterios éticos e non dubidan en esmagar aos seus traballadores para aumentar o seu anaco do pastel.

O traballo sindical, como a exitosa folga das traballadoras de Bershka, foi chave na maioría destas empresas, que melloraron substancialmente as súas condicións laborais. En materia de saúde laboral, conseguiron que se deixaran de utilizar gran cantidade de produtos tóxicos que Inditex presumía de non utilizar. Sen embargo, a batalla contra quen non dubida en aproveitar calquera oportunidade para agrandar os beneficios a costa dos traballadores parece interminábel. Nalgunhas destas empresas o traballo sindical é impensábel, as prácticas escravistas dalgúns destes empresarios son propias doutros tempos: berros, ameazas, despedimentos e ausencia de dereitos como as vacacións teñen lugar dende hai anos a carón da sede central da multinacional.

Inditex
Zara no es una marca española

Un entramado de empresas y filiales en países europeos con una fiscalidad más favorable conforman la estructura financiera que enriquece a Amancio Ortega

Caridade a cambio de pagar menos impostos

Pero pouco o nada afecta ás vendas ser a segunda industria máis contaminante e moito menos a escravitude da man de obra que hai detrás a política de Responsabilidade Social Corporativa encárgase diso e aquí entra en xogo a figura de Amancio Ortega. Titulares e publireportaxes semanais nos diarios máis vendidos anunciando donacións á sanidade público ou a súa preocupación polo planeta firmando compromisos irreais de chegar ás cero emisións en 2050.

Con este modelo de negocio non só saen perdendo os traballadores que ven empeoradas as súas condicións laborais co fin de enriquecer a toda costa aos capitalistas, senón toda a clase obreira

Non fan grandes donacións senón inversións publicitarias. Os aparatos médicos, a construción de residencias de maiores e escolas infantís van ligadas á condición de que sexan os poderes públicos que o reciben os encargados de publicitar tal xesta e así deixan intocábel a imaxe de filántropo desinteresado do señor Amancio Ortega.

O obxectivo desta inversión é gañar cartos, aumentar as súas vendas e de paso a das empresas onde son accionistas, a cambio receben grandes descontos tributarios. A Amancio Ortega non lle interesa o público, non lle importa que ti podas levar aos teus fillos a unha escola pública ou que podas recibir o tratamento sanitario que precisas, se lle importara a facturación das vendas online non a faría en Irlanda; mentres ti pagas bastante máis e sofres os recortes en sanidade, ensino e políticas sociais; se lle importara pagaría os seus impostos no seu país, es que utiliza como reclamo publicitario, en lugar de levalo a paraísos fiscais.

O certo é que as grandes fortunas deste país convertéronse nunha minoría perigosa adicada a precarizar á clase traballadora, mentres os seus cartos quedan a bo recaudo do fisco. Unha desigualdade que vai medrando xunto as políticas de recortes e austeridade que non deixaron nunha posición extremadamente vulnerábel.

Un país democrático é aquel que aposta pola igualdade e a xusta e para que isto sexa posíbel é indispensábel redistribuír a riqueza e apostar polo público e o común como punto de partida do programa ecosocialista que precisamos.

Non queremos a súa caridade, queremos que paguen os ricos!

Archivado en: O Salto Galiza Inditex
Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Memoria histórica
Memoria histórica O PSOE négase a retirar unha cruz franquista na vila coruñesa de Neda que até o PP quere derrubar
O Partido Socialista impón a súa maioría absoluta para rexeitar unha moción do BNG na que se solicitaba a retirada da Cruz dos Caídos do concello.
Investigación
Investigación O Goberno galego repartiu 4.000 millóns de euros en contratos a dedo en só seis anos
Desde 2018, a Xunta asinou 1.034.964 contratos sen sacalos a concurso: algo máis do 30% do diñeiro do que dispón para o exercicio de 2024. Ademais, 35.362 deses contratos teñen un importe entre 14.000 e 14.999 euros, o límite legal.
#66552
1/8/2020 12:40

https://www.filantropofagos.com/

0
0
Economía
En primera persona Instrucciones por si encuentras muerta a tu suegra
Todo el que está en el mundillo sabe que el sector funerario vive casi un duopolio de facto y lo máximo que se está dispuesto a hacer es poner una multa de vez en cuando. Cuando alguien llama a una, ni se imagina al entramado que está llamando.
Educación pública
Iglesia Semana Santa: negocios, procesiones en colegios, inmatriculaciones y fervor
Más allá de la expresión cultural, la Semana Santa tiene una esfera económica que genera millones de euros y otra social que le sirve a la Iglesia Católica para legitimar sus privilegios dentro del Estado español.
Genocidio
Ayman Qwaider “A la gente se le pide una cantidad excesiva de dinero para poder salir de este campo de exterminio de Gaza”
Profesor especializado en educación en emergencia y educación inclusiva, Ayman Qwaider vive en Australia. Desde allí, intenta ayudar a su familia a salir de Gaza, mientras denuncia la ocupación israelí y la complicidad de la comunidad internacional.
Ocupación israelí
Opinión Las palestinas también existen
La morbilidad femenina, el conjunto de enfermedades, factores de riesgo y motivos de consulta recurrentes en las mujeres que merecen una atención específica, tiene múltiples ejes de discriminación: no es lo mismo en Suecia que en Palestina.
Venga, circula
Venga, circula Un paso, luego otro
Llega un día en el que vemos con claridad algo que solíamos observar en los demás pero que nunca —prometíamos— nos sucedería a nosotros.
Palestina
Palestina Viaje al fondo del horror
El fotoperiodista Javier Bauluz cubrió la primera Intifada, la primera gran rebelión del pueblo palestino desde la creación del estado israelí.
Sexualidad
Consultorio de sexualidad ¿Qué tengo si me diagnostican Síndrome de Ovario Poliquístico?
Afecta a entre un 7 y un 13% de las mujeres en edad reproductiva, y el 70% están sin diagnosticar. Pero, ¿qué es el SOP y como podemos apaciguar sus síntomas?

Últimas

Ocupación israelí
Palestina El Salto te ofrece una camiseta para apoyar económicamente a la UNRWA
No cesamos de buscar nuevas vías para visibilizar un mayoritario clamor social que pide un alto el fuego al que apenas se da cabida en el discurso mediático convencional. Todos los beneficios de esta campaña irán destinados a la UNRWA.
Maternidad
Maternidades Reaprender la espera
El tiempo de gestación es largo y va a un ritmo distinto al que acostumbras: el ritmo natural al que desarrolla una playa, un monte, un océano. Y no estamos ya habituados a darle la mano a la pausa.
Momus Operandi
Momus operandi Todo es una narración
Nos dicen que las mentiras son la única realidad. Que aprendamos a mentirnos, que nos engañemos, que no nos importa la salud, ni los derechos laborales, ni las violencias estructurales.
Derecho a la vivienda
Derecho a la vivienda La PAH València clama por el derecho a una vivienda digna: “¿Duermen tranquilos?”
Centenares de personas protestan frente al palacio de la Generalitat para exigir que se haga efectivo el derecho a la vivienda ante la insoportable alza de los precios.
Sidecar
Sidecar Crisis intratable en la República Democrática del Congo
Una y otra vez los actores externos han fracasado a la hora de contener la escalada de violencia en la República Democrática del Congo.
Más noticias
Accidentes laborales
Accidentes laborales Detenidos tres empresarios en Galicia tras la muerte de un migrante que trabajaba sin equipo de protección
El joven de 28 años, que estaba empleado con un contrato irregular, falleció el 26 de febrero tras precipitarse desde una carretilla elevadora sin la protección necesaria para esa labor.
Deportes
Rugby femenino +35 Las Milnoh Granada, un club de rugby femenino +35 creado y gestionado por mujeres
32 mujeres nacidas en mil novecientos y pico, federadas en un equipo que les ha dado un espacio propio, sentido de pertenencia, una tribu donde “yo soy porque somos”

Recomendadas

Argentina
Argentina Myriam Bregman: “El de Milei es un típico gobierno neoliberal con recetas ortodoxas clásicas”
Quien fuera candidata de la izquierda a la presidencia en las elecciones en las que Milei salió victorioso, evalúa las consecuencias del gobierno de La Libertad Avanza y las respuestas que están dando los distintos actores políticos.
Ríos
Radiografía fluvial de España La tierra que no amaba sus ríos
Los ríos ibéricos agonizan. Casi la mitad de las masas de agua está en mal estado. Presas, sobreexplotación, contaminación y crisis climática son sus principales amenazas, con la agroindustria como mayor agresora.
Memoria histórica
Marc Solanes “Mi bisabuela luchó en el frente y fue considerada una mala madre, pero lo hizo por sus hijas”
En ‘Las niñas de Elna’ (Pollen, 2024) el periodista reconstruye la historia de las mujeres de su familia resolviendo enigmas para resignificar la imagen de la mujer en la historia.
Euskal Herria
Korrika Correr a favor del euskera cruzando fronteras
La Korrika es el mayor evento de Euskal Herria. En la última edición de esta carrera de más de 2.500 kilómetros ha participado un tercio de la población vasca.