O Salto Galiza
O ollo violeta de Santa do Río

Eran os tempos da peste nos que, coma en calquera tempo triste, xurdiron figuras de demos e santos. Unha delas era a da Santa do Río ou Santa do Ollo ou Santa e punto. Era esta unha muller que, naquel feudo da morte, fundou unha vila da vida ás beiras do Miño, ou do Sil, ou doutro río e punto. E nesa vila curaba enfermas e enfermos e daba asilo a xentes con medo. E ninguén sabía como aquilo funcionaba, pero funcionaba e as perosoas curaban e o medo ía morrendo.

Hai quen di que a Santa era santa e que era quen de facer estos milagres porque de rapaza os outros Santos do ceo ou o mesmo Deus lle enviaran unha pedra que caeu na terra preto da súa horta, atinando nunha figueira. Seica a muller sentaba polas noites baixo a luz branca da Lúa e ollaba a través da vidrosa pedra violeta, ou morada, ou púrpura, ou bonita e punto. E así vía o mundo sabendo como obrar con dilixencia. Era o seu ollo santo.

Pero tamén hai quen di que cando a muller estaba a morrer de vella unha noite naquela vila, entregándolle a pedra a unha amiga xovenciña, díxolle que non había nin demos, nin santos nin deuses. E morreu e a rapaza ollou para a pedra baixo a luz branca da Lúa e viu como esta non lle mostraba o mundo a través do corpo de vidro senón que lle ofrecía o seu propio reflexo.

*Este conto enviouno Antón Bolboreta. Quere aclarar que é a continuación da “Parábola da Santa do Río” e explica que é “un guión cinematográfico que conta a historia de como a muller, de moza, se fixo coa pedra. Ogallá poder levalo a término e volver con vós á vila e ó río sentadas todas xuntas fronte a ese gran espello que é a pantalla de cine”.

Podes enviar o teu a osaltogaliza@gmail.com ou como mensaxe á nosa páxina de Facebook.