Duela urte batzuk, Durangoko Azoka ospatzen zen egunetako batean deserosotasun handia eman zidan egoera bat ikusi nuen Landakotik oso gertu. Bertan, herriaren, zeruaren eta jendearen gristasunaren artean, kolore distiratsu batzuk agertzen ziren. Hego Amerikatik etorritako emakume batzuk zeuden koloretako artilezko jertseak eta beste hainbat gauza saltzen lurraren gainean, oihal ziztrin batzuen laguntzarekin. Gizonek eta umeek ere parte hartzen zuten bat-bateko azoka horretan.
Haien ondotik pasatzean, oihalak ertzetatik bildu eta lau mugimendu bortitzez jaso zituzten. Korrika alde egin zuten. Inguruan ez zen elkartasun keinurik ikusi Ertzainak gerturatu zirenean, nahiz eta hainbat ekimenekin elkartasuna adierazten zuten kolektiboen mahaiak bertatik metro gutxira egon. Irudi horrek izugarri ukitu ninduen.
Aurtengo Euskal Herriko Jardunaldi Feministetan egoera hori berriz etorri zait burura. Izan ere, Dekolonialitateari buruzko mahaian parte hartzen zuen emakumeetako batek antzerako adibide bat jarri zuen. Landakotik oso gertu zegoen denda batera joan ziren baso batzuk erostera, eta bertako emakumeak han gertatzen zenaren inguruan galdetu zien, harrituta baitzegoen jende andana ikusita. Ez zekien milaka emakume hurbilduko zirela bertara jardunaldi batzuk ospatzera. Bi egoeren artean denbora tarte luzea eta antzekotasun gutxi izan arren, biek ala biek oinarri bera konpartitzen dute: migratzaileak dituzte subjektu eta inguruarekin harremanik ez izatea objektu.
Dekolonialitatearen inguruan lan egitea premiazko bilakatzen ari da mundu euskaldunean. Zapaldua izateak ez baitu bermatzen zapaltzaile ez izatea.
Relacionadas
Para comentar en este artículo tienes que estar registrado. Si ya tienes una cuenta, inicia sesión. Si todavía no la tienes, puedes crear una aquí en dos minutos sin coste ni números de cuenta.
Si eres socio/a puedes comentar sin moderación previa y valorar comentarios. El resto de comentarios son moderados y aprobados por la Redacción de El Salto. Para comentar sin moderación, ¡suscríbete!
