Deportes
U.D. Ourense: un club que si é popular

Unha débeda de máis de 2,5 millóns de euros, pagos pendentes de máis de 160.000 euros con antigos xogadores, e o incumprimento do concurso de acredores de 2006 condenaron un equipo que botou 13 tempadas en Segunda e que a piques estivo de eliminar ao FC Barcelona da Copa do Rei no 2000. Méritos xordos.

De entre as tebras xurdiu unha alternativa para non deixar sen fútbol o ourensanismo. A Plataforma SOS Ourense, que convocara manifestacións e presentara alternativas para evitar a desaparición, inscribía o 4 de xullo de 2014 a Unión Deportiva Ourense. A finais dese verán comezaba a competir. Facíao no chanzo máis baixo do fútbol galego, a Terceira Autonómica, cando ata hai uns meses a cidade vivía fútbol de Segunda B. A UD Ourense vén de acadar o seu obxectivo fundamental, chegar a Preferente, logo de tres ascensos consecutivos. Con máis de 1.300 socios e 14 equipos de fútbol base é xa o equipo máis representativo da cidade. Éo cun modelo sostible, onde o afeccionado é o gobernante.

“Aínda hai hoxe xente que agarda un tropezo para poder dicirche: ‘Xa cho dicía eu’, pero vano ter difícil”. “Xa non hai ningunha dúbida sobre que o Ourense somos nós, esa fase está máis que superada”. “Imposible facer unha valoración máis positiva destes tres anos, sobre todo co nivel de implicación da xente”. Estes tres testemuños correspóndense con tres piares do proxecto: Diego Soto, xogador e un dos capitáns da UD Ourense; Rubén Conde, secretario e directivo; e Modesto García, presidente da entidade, “cargos puramente testemuñais, pois non vemos un duro polo que facemos. Nin queremos que sexa así”, indican.

Fútbol popular: un raio que non cesa

Despois está o CAP Ciudad de Murcia (2010), erixido por seguidores do Ciudad de Murcia; o FC Tarraco (2012), sen ningunha filiación por outro club; o Avilés Stadium (2015), nacido da crise do Real Avilés; o CFP Orihuela Deportiva (2016); e a UD Aspense (2016), que ocupa o baleiro deixado polo club que desapareceu en 1998. Xunto con este crecemento paulatino, o fútbol popular fixo fronte este ano a unha baixa, a do CD Palencia Balompie, nacido en 2011 como continuador do CF Palencia, pero que co ascenso a Segunda División caeu en mans dun grupo inversor. O último desatino ocorreu o 23 de novembro. O novo presidente Javier Rodríguez e os seus achegados aprobaban a conversión en SAD (sociedade anónima deportiva) do club popular, algo que os propios estatutos prohibían. O cambio quedou anulado pola xustiza en decembro e agora os socios loitan por recuperar o seu mando.“O que sucedeu en Palencia serviunos de advertencia a todos”, conta Rubén Conde, que relata como a UD Ourense vén de modificar os seus estatutos: “Para ser socio (os fundadores son arredor de 360), tes que botar dous anos de aboador”. “Así evitas que veña calquera voitre, dende fóra, con 400 tipos a roubarche o club saneado”, engade Modesto García. 

Nada sen eles, os ex do CD Ourense

Antonio Dacosta foi unha das persoas que sentiu máis fondo a perda do CD Ourense: “A débeda do club era asumible, había solucións… Pero hai que mirar ao feito e ao futuro. O fútbol non é so negocio e traer e levar xogadores dun lado para outro. Por iso eu me involucrei neste proxecto dende o inicio. E a experiencia ten sido moi positiva, malia que as veces sentísemos en carne propia como nos negaban axudas, campos…”.
Logo de ascender a Preferente, Dacosta pode abandonar un club “imposible de entender sen este apelido ou o de Currás”, segundo lembra Rubén Conde. Tito Currás é central da UD Ourense e Fernando, xogador do CD Ourense dos 90 e 2000, coordina a base. Cristian Dacosta é un dos artilleiros unionistas.

O último en unirse foi Rubén Durán, que pasou de xogar en Segunda B co Marbella a Primeira Autonómica. “Isto é algo que só pode pasar nun club como a UD Ourense. Que alguén teña ofertas profesionais, pero que escolla volver á casa. O que pensou que viña aquí a marcar goles e facer florituras trabucouse. Foi todo esforzo”, sinala Soto, quen indica que neste equipo as personalidades dilúense. “Eu mesmo decidín dar un paso ao lado esta tempada. Foi frustrante porque vía que aínda que quixese, non podía achegar no campo. Pero o equipo está por riba de calquera xogador”, sinala o capitán, que o ano que vén comezará a adestrar na base da UDO, logo de anunciar a súa retirada.

A dura tarefa de tecer o músculo futuro

O aluguer dos terreos para que os mozos xoguen é unha das partidas máis custosas para a UDO. “Na cidade hai unha enorme escaseza de campos, tendo en conta o número de licenzas. Nós alugamos os Salesianos (o ano pasado pagaron 12.680 euros ao colexio ourensán), e aproveitamos os poucos campos públicos que nos ceden”, explica o presidente. Este destaca o papel que esta tempada xogaron algúns canteiráns, coma o central Diego Pousa. A todos estes xogadores hai que sumarlles os dous equipos do Jinshajiang Road Primary School, un colexio de Shangai que leva as cores e viste a camiseta unionista por iniciativa do seu adestrador, o tamén ex ourensanista Cote Iglesias.

Malia as lesións, a UDO asegurou a segunda praza —só se viu superado polo Bande—, a falta de varias xornadas para o remate da Primera Autonómica, o que lles permite o cambio de categoría. Fíxoo diante de case 1.500 seareiros no Couto, “o templo do fútbol ourensán”. Os xogadores ergueron as bandeiras do extinto equipo e soaron os acordes do seu himno nun estadio polo que loitaron. O primeiro partido no que fora o campo do CD Ourense foi o 21 de decembro de 2014 (comezaron nos Remedios), diante do Palmés. “Había 2.000 persoas nun partido de Terceira Autonómica. Foi incrible”, rememora Modesto García.

O fútbol estatal como meta fundamental

“Unha das grandes virtudes deste club é a súa independencia. Para ben ou para mal, o que vaia pasar é cousa dos seus socios”, defende Soto. En xuño de 2016 a UD Ourense aprobou un presuposto —cumprirán tres anos de superavit—, do que tan só o 15% se correspondía con subvencións, cando a SAD chegara a depender case un 70% destas axudas. “E aínda temos sen cobrar as de 2016. O idóneo é que a porcentaxe fose do 30%, por respeto á masa social que representamos. Xa que deixaron morrer o CD Ourense, que polo menos agora non afoguen a UDO”, argumenta Modesto García. Co salto a Preferente, as obrigas do ascenso directo reláxanse. “Agora o reto é ser o equipo da provincia para chegar a Terceira o antes posible e devolver á cidade a onde, como mínimo, debe estar: unha categoría estatal”, sentencian.