Coronavirus
Bosques pechados: A aplicación das políticas deseñadas para a cidade no campo

O estado de alarma ten feito visible a desigualdade social. Os estragos nos centros urbanos son evidentes. Mais, que está a pasar lonxe dos focos de contaxio, nos territorios da periferia?

Xornalista
29 mar 2020 11:37

O territorio rural, aínda que corresponde a un 84,5% da superficie galega, é sistematicamente esquecido polas políticas e servizos sociais, as inversións económicas e culturais das deputacións.

Porque parece que, a diferenza do campo, a cidade ten todo o necesario para un bo vivir: traballo, servizos públicos coma o transporte e as bibliotecas, universidades, ximnasios, centros comerciais, cines.... A cidade é un privilexio. Excepto en momentos de crises. Que pasa entón cando todos eses privilexios pechan? Que é o que queda na cidade para nós?

A xente vacila se saír ou non á súa leira que está ao cruzar a estrada, por onde xa non camiña ninguén, por medo á denuncia das persoas que coñecen o seu nome e enderezo. Cando é que os políticos deixarán de supoñer que a totalidade da poboación é urbana?

En canto se decretou o estado de alarma o pasado 14 de marzo, houbo unha tendencia de movemento da poboación cara a iso que chamamos a España valeira. Por unha banda, o turismo rural foi a opción que elixiron todas aquelas persoas da cidade que quixeron escapar do foco do contaxio do SARS-CoV-2 e mudar a un ambiente lonxe da ansiedade do cerramento e do pánico da xente. Da mesma maneira e quizabes polas mesmas razóns, unha cantidade considerable de emigrantes do rural, retornaron a esas casas das que saíron algunha vez.

Porque, cando todo é incerto e nas cidades xa non ofrecen nada, a natureza, esa vella esquecida, volve a ser considerada coma un privilexio que nos resgarda como ningún dos mundos de cemento fino.

Unha vida no confinamento cotián

Nas aldeas, a maioría da xente ten as súas fincas ou as súas cadras dentro do linde da súas casas. Porén, o movemento das persoas no contexto do presente estado de alarma, é bastante similar ao que ten nunha situación “normal”: a xente sae as súas fincas a sementar cebolas nas hortas, desbrozar a herba ou pastorear os animais.

Para a maioría da xente todas estas actividades non son vistas agora como privilexios desde os pisos nas cidades, mais na aldea son as tarefas que fan diariamente para a propia subsistencia.

Tanto a falta de servizos de transporte, como de cultura dignos, manteñen á poboación rural nun estado de confinamento permanente no cal as persoas que non contan con trasporte privado, só baixan ás cidades cos mesmos motivos permitidos nel estado de alarma: a compra de alimentos e medicamentos, así como ás citas médicas.

E esta situación non é exclusiva das persoas maiores. As mulleres que teñen baixo o seu coidado a familiares enfermos, dificilmente saen da súa casa xa que son os homes os que normalmente saen traballar e facer as compras.

O MEDO E A VIXILANCIA

Se hai algo que o SARS-CoV-2 alterou de forma significativa a cotiandade da vida no rural, sen dúbida é o estado de medo das persoas maiores, as máis vulnerables, que está a ser alimentado polo tratamento da pandemia por parte de certas cadeas de televisión que son o seu único vínculo co exterior.

Sumando isto coa propagación de noticias falsas entre a veciñanza sobre a forma na que se transmite o virus, as maiores que terminan por facer cousas como denudarse antes de entrar á casa logo dunha viaxe á vila.

A diferenza do medo e do coidado non termina por ser clara e é así coma comezan a aparecer as denuncias á Garda Civil nas que se sinala anonimamente a persoas que saíron dar un paseo polo monte, xa que a mala información e o estado de alarma e medo anulan a capacidade de recoñecer a diferenza de contexto con respecto á cidade.

Porque, ao chegar ás aldeas con menos de 300 habitantes, a situación de confinamento non é tan distinta das cidades: unha vez máis as normas deseñadas para os centros urbanos aplícanse do mesmo xeito para os rurais. O feito de que o metro das cidades permaneza aberto e, pola contra, o bosque no rural baleiro estea pechado, comezan a facer dubidar unha vez máis da aplicación xeral das normas.

Se o 84% do territorio galego é rural, por que non se crean normativas que se adapten á realidade do campo galego?

Agora a xente vacila se saír ou non á súa leira que está ao cruzar a estrada, por onde xa non camiña ninguén, por medo á denuncia das persoas que coñecen o seu nome e enderezo. Cando é que os políticos deixarán de dar por sentado que a totalidade da poboación é urbana? Cando é que a periferia vai estar considerada polo centro? Dos 29.575 quilómetros cadrados do territorio galego, 25 mil están considerados como territorio rural. Porque non é isto suficiente para a creación de normativas no estado de alarma que se adapten á realidade do campo galego?

E, por outra banda, é que o Estado español non é capaz de atopar outro xeito de relacionarse cós cidadáns nesta emerxencia que non sexa a través das políticas de medo nas que se inclúe o desplegue de gardas civis intimidantes e, nalgúns casos, armados? Que a nivel político se pense que nesta emerxencia a xente non é capaz de cooperar sen ameazas de por medio é perigoso.

Mentres as políticas sigan sendo construídas deste xeito, a natureza volverá ser esquecida cando a crises pase. A xente retornará as cidades e ao rural, ese afastado lugar polo que nunca loitamos, quedará como a reserva á que concorremos cando o que hai nas urbes xa non nos convén.

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Medio rural
Medio rural A esperanza da xestión colectiva fronte ao espolio: os comuneiros de Tameiga contra o Celta
Mentres varios proxectos industriais tentan privatizar e destruír os ecosistemas galegos, algúns grupos de veciños e veciñas organizadas fan oposición social construíndo alternativas comunitarias. Ás veces, tamén gañan ao xigante.
Castellón
Castelló Salvar La Surera de Almedíjar: una llamada a la acción por el futuro del mundo rural
La cooperativa Canopia impulsa una campaña de financiación colectiva para asegurar la propiedad comunitaria y ampliar su base social.
#53919
29/3/2020 21:29

29.575 kilómetros cadrados

0
0
#55509
6/4/2020 9:39

https://academia.gal/dicionario/-/termo/busca/quilómetro

0
0
#53824
29/3/2020 12:47

Por favor, esa calidade da lingua fai doer os ollos!!! A calidade do artigo non debe ir en contra da calidade da lingua empregada. Non maltratemos o noso patriminio, por favor. Graciñas.

2
1
Corrupción
Corrupción El juez decreta prisión provisional sin fianza para Santos Cerdán
El juez acepta la propuesta del fiscal y decreta cárcel contra el ex secretario de organización socialista por integración en organización criminal, cohecho y tráfico de influencias.
València
València La Audiencia de Valencia confirma la imputación a Argüeso en el juicio de la dana
La Sección Segunda de la Audiencia Provincial concluye que la resolución de la instructora “no es irrazonable ni arbitraria”, ratificando la imputación del ex secretario autonómico de Emergencias.
Barcelona
Derecho a la vivienda Amenazas de violencia extrema y una paliza a los habitantes de un bloque okupado de Barcelona
El Salto accede a las llamadas y mensajes de audio amenazadores que un grupo de desokupa envía al vecindario del bloque Llenguadoc, donde confirma cumplir con el mandato del propietario del edificio.

Últimas

Palestina
Tribuna Tres o cuatro días sin comer en Gaza
El drama de no poder dar suficiente comida a tus hijos es inmenso, sobre todo cuando sabes que a pocos kilómetros hay camiones llenos de ayuda. Parados. Bloqueados.
Gobierno de coalición
Gobierno de coalición La fuga de más diputados de Sumar, en manos de Sánchez
Más representantes de las confluencias aguardan a la comparecencia del presidente del Gobierno del 9 de julio como la última señal para no saltar al grupo Mixto.
Más noticias
Medio ambiente
Tribuna Mapa de los conflictos del agua: una herramienta para la defensa de los ríos, acuíferos y humedales
A pesar del grado y extensión del daño que sufren los ríos, acuíferos y humedales, las administraciones públicas no están tomando las medidas necesarias para frenar el deterioro y responsabilizar a las entidades que lo causan.

Recomendadas

Economía social y solidaria
Historia Lo que Franco arrebató al cooperativismo y a la economía social y solidaria
La dictadura franquista combatió de forma cruel el movimiento cooperativo fraguado en la II República, y durante la propia guerra con las denominadas colectividades, y pervirtió la idea de autogestión a través de los ideales falangistas.
Río Arriba
Río Arriba Yayo Herrero: “El holocausto nazi no es una excepcionalidad en la historia de Europa, es un modus operandi”
Nueva entrevista de Río Arriba en formato podcast y vídeo en el que hablamos de ecofeminismo, transiciones ecosociales justas, decrecimiento, colapso, poner la vida en el centro y mucho más.
En el margen
Cécile C. Eveng “Perdemos amigues y es una pena porque las personas LGTBIQ pueden ayudar a desarrollar África”
La filóloga camerunesa reside actualmente en España y estudia un doctorado en migraciones, cuerpos, negrofobia y vulnerabilidad de personas. Investigar sobre identidades disidentes en su país le ha traído críticas, hasta desde la propia academia.