Cine
O paso de Dorothé na música das lembranzas

Dorothé na vila é unha peza de cine etnográfico que se presentou na última edición da MICE. Un filme que recupera o testemuño do Cancioneiro popular galego e que formou parte do chamado Cinema Bonaval.
Dorothé na vila
Dorothé na vila. Olaia Tubío.

Nese exercicio que supón a recuperación da nosa historia, sempre quedan pendentes as preguntas relacionadas cos artefactos dos que xorden os nosos relatos. Eses obxectos que nos axudan a derivar ao noso camiño ao pasado.  Entón, falamos da historia, pero non precisamente das sutís forzas que detonaron a nosa deriva.  No caso de Olaia Tubío e Alejandro Gándara, tratouse do Cancioneiro popular galego, que Dorothé Schubart fixera nos anos oitenta sobre a música do país e que motivaría á realización do seu filme etnográfico.  

Dorothe na vila é unha película que recupera a memoria histórica nun dobre sentido: o primeiro é a experiencia de Dorothé Schubart e Antón Santamarina quen recolleron e clasificaron a música de tradición oral na Galiza para sistematizala nun estudo titulado Cancioneiro Popular Galego e o segundo é o encontro con aquelas mulleres que serviron, cincuenta anos antes, como interpretes da música que Schubart organizou no seu cancioneiro. Así, a peza de Tubío e Gándara non só narra o proxecto dunha gran intelectual, senón que tamén xestionou as redes que permitiron que as mulleres participantes recuperasen as súas experiencias coa música popular. 

“[Dorothé] deixaba ver aquela cousas que tamén lle interesaba moito e que era a súa forma de traballo cos informante. Entón, no cancioneiro hai descricións da vida das informantes“

Dorothé na vila proxectouse na décimo quinta Mostra Internacional de Cine Etnográfico (MICE) celebrada no Museo do Pobo Galego en Compostela. No contexto dun programa que tivo que reorganizarse despois de que fora posposto pola crise sanitaria. O filme formou parte dunha categoría non competitiva que levou o nome de Cinema Bonaval e que se presentou ao aire libre. Así o narra Ana Estévez, directora da mostra: “tivemos que reformular o programa porque se ía presentar en marzo e parte da programación non era posible facela tal e como a tiñamos deseñada. Suspendemos a unha semana da celebración e a tres días do Estado de alarma. A reformulación pasou por descartar parte do programe e tivemos que buscar unha alternativa máis favorable para estas condicións.”. Destas circunstancias foi que xurdiu Cinema Bonaval, unha forma de exhibición fora das salas. 

O Cinema Bonaval tamén foi o resultado da unión de dúas liñas temáticas da mostra. Estevéz explica:  “Fusionáronse dúas liñas paralelas non competitivas que non puidemos desenvolver tal e como as tiñamos deseñadas. Unha é Trazas, que expoñía tema das linguas, e no Cinema Bonaval interesounos a oralidade porque destacaba  a idea da lingua con amplitude e nunha perspectiva ampla. Aí integrouse Dorothé na Vila, por exemplo. E a outra liña é Impropias, que estaba dedicado á memoria histórica, no que se integran outras propostas como De monstruos y faldas”.

É imporante facer visible os procesos de investigación que se están interesando por recuperar a coidar a memoria de mulleres. O Cinema Bonaval foi un espazo que recibiu varios filmes comprometidos con esas experiencias. Respecto a esas liñas de traballo, Estevéz sinala: “non sei se poderíamos falar dun suceso aínda que, desde a miña opinión,  sigue habendo certa dificultade para que as mulleres cineastas teñan a mesma visibilidade que teñen os homes.  Tanto dentro das ciencias sociais coma do cinema que ten carácter etnográfico. Con todo, entre as mulleres cineastas si hai un interese por recuperar e visibilizar  a memoria feminina. Hai exemplos no Cinema Bonaval: está de Monstruos y faldas ou Xoves de Comadres de Noemi Chantada no que tamén se está tratando o tema dos coidados e  das coidadoras de mulleres maiores. Eu diría que hai unha certa preocupación por esa temática”. 

“Ao principio, só nos interesaba a parte humana. Esas historias de como vivía aquela xente, que pasara con aquelas persoas. E despois, a raíz diso, si que fomos meténdonos un pouco máis no cancioneiro.”

Nese conxunto de reflexións, inscríbese Dorothé na vila. Un xeito de habitar a memoria que se despregou sobre o gran proxecto documental que crearan  Dorothé Schubart e Antón Santamarina. Nese traballo, encóntranse as voces e a música de mulleres que compartiron a súa arte con ambas investigadoras. Nese gran proxecto etnomusical, que se convertería nun cancioneiro de referencia, tamén hai esa outra dimensión da vida que non escapou da mirada de Dorothé e que rexistrou con moita atención. Así o describe Olaia, realizadora de Dorothé na vila: “[Dorothé] deixaba ver aquela cousas que tamén lle interesaba moito e que era a súa forma de traballo cos informante. Entón, no cancioneiro hai descricións da vida das informantes: “acompañeina a pastorear as ovellas”, “era o día da matanza e estiven con eles”. Entón, móstrache que o seu traballo estaba moi vinculado con acompañar as tarefas do día a día e con integrarse para que a xente estivese cómoda e cantase como se ela fora da casa. Eu creo que esa parte atraeunos moito”.

Esa dimensión da vida que se esconde no cancioneiro e que xa fora sinalado por Dorothé é o que Olaia e Alejandro se encargan de recuperar a través do encontro con aquelas mulleres que conformaron o corpus do cancioneiro. Interésanse por aquilo que está “detrás” ou polas “formas de vida da xente que canta e non só no que canta”, como di Olaia. Así tamén o explica Alejandro: “Ao principio, só nos interesaba a parte humana. Esas historias de como vivía aquela xente, que pasara con aquelas persoas. E despois, a raíz diso, si que fomos meténdonos un pouco máis no cancioneiro. Sempre na medida das nosas posibilidades. Fomos interesándonos máis pola parte formal do traballo. Ao principio mirabamos o cancioneiro e non entendíamos nada”. Nese sentido, a aproximación ao cancioneiro sucedeu de forma inversa á habitual: a experiencia de vida, os saberes populares, leváronos ao documento. Non hai entón un academicismo estéril, senón o interese polo sentido das cousas que despois chegará ao documento. 

Na realización de Dorothé na vila, tamén hai unha pequena didáctica valiosa. É ese importante coñecemento que nos axuda a acercarnos aos saberes e as experiencias das persoas. Trátase de saber escoitar e aprender das súas sensibilidades en proxectos comunitarios e científicos. Alejandro fala sobre a súa experiencia: “o que queriamos era xerar situacións o máis cómodas posibles para as persoas involucrada e tamén para nós. Que se notara o traballo que fixemos: acercarnos á xente, desde a súa cercanía e desde o seu cariño. Moito dese traballo xa nolo fixeran as gravacións e máis as fotos. Estas xa abre moitas portas e crea unha confianza aínda que non coñezas á xente de nada. Xa lles estas levando algo íntimo”.

Como se fose un exercicio en dobre dirección, o filme de Olaia e Alejandro activa a memoria en dúas direccións: na súa exhibición, para aquel que descobre ou rehabita a tradición da música rural galega, pero tamén na súa produción, cando as participantes lembran os seus cantos e a súa música. De alí, Olaia comparte testemuños moi valiosas que reconstrúen esa experiencia: “hai unha muller no documental que non quere cantar. Cantounos só un día, pero non quere facelo porque se pon triste. Nós xuntamos estímulos para a memoria, pero non sabemos cara a onde vai.  Por outra banda, tivemos cousas moi opostas. Vitorina é unha persoa moi maior e fállalle a memoria para as cousas do día a dia, pero os acontecementos pasados acórdanlle mellor. Entón, a familia nunca a escoitara cantar porque nos últimos anos xa non cantara. Entón, nós chegamos alí, con este material e falando de cousas que sabíamos que ela sabía e vense arriba para contar historias e cantar. Estabamos como quitándolle vinte anos de enriba. Quedaba súper contenta. Despois tivemos a Jesusa, que lle levamos as gravacións e acordouse moi ben: tanto de hoxe como de aquel tempo. Tiña unha memoria súper viva e lúcida”.

A obra de Olaia e Alejandro realizaouse atendendo o delicado proceso de reconstrución da memoria colectiva. Ao mesmo tempo, atendeu aquilo que está escondido nas grandes aventuras intelectuais: a dimensión vital. 

Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Patrimonio cultural
Tradiciones comunales Los hornos comunales de la Campiña de Valencia de Alcántara
Una mirada actual sobre el horno comunal como espacio de encuentro y memoria populares en la Campiña de Valencia de Alcántara (Cáceres).
Patrimonio cultural
Patrimonio cultural El alcalde de Alicante dio su visto bueno al hotel en el Ideal
Activistas de Salvem L'Ideal denuncian que aunque técnicos del consistorio pusieron once objeciones legales, el alcalde Luis Barcala y el concejal de urbanismo dieron su conformidad al proyecto.
Educación pública
Iglesia Semana Santa: negocios, procesiones en colegios, inmatriculaciones y fervor
Más allá de la expresión cultural, la Semana Santa tiene una esfera económica que genera millones de euros y otra social que le sirve a la Iglesia Católica para legitimar sus privilegios dentro del Estado español.
Industria
Transición industrial Mecaner, un cierre injusto o cuatro alternativas con mirada ecosocial para mantener la fábrica de Urduliz
ESK y LAB han presentado el ‘Plan de Transición Ecosocial’ que ha elaborado la cooperativa Garúa como una herramienta para la búsqueda de soluciones al ERE propuesto por la multinacional Stellantis.
Palestina
Palestina Viaje al fondo del horror
El fotoperiodista Javier Bauluz cubrió la primera Intifada, la primera gran rebelión del pueblo palestino desde la creación del estado israelí.
Argentina
Argentina Myriam Bregman: “El de Milei es un típico gobierno neoliberal con recetas ortodoxas clásicas”
Quien fuera candidata de la izquierda a la presidencia en las elecciones en las que Milei salió victorioso, evalúa las consecuencias del gobierno de La Libertad Avanza y las respuestas que están dando los distintos actores políticos.
Maternidad
Maternidades Reaprender la espera
El tiempo de gestación es largo y va a un ritmo distinto al que acostumbras: el ritmo natural al que desarrolla una playa, un monte, un océano. Y no estamos ya habituados a darle la mano a la pausa.
Momus Operandi
Momus operandi Todo es una narración
Nos dicen que las mentiras son la única realidad. Que aprendamos a mentirnos, que nos engañemos, que no nos importa la salud, ni los derechos laborales, ni las violencias estructurales.
Ríos
Radiografía fluvial de España La tierra que no amaba sus ríos
Los ríos ibéricos agonizan. Casi la mitad de las masas de agua está en mal estado. Presas, sobreexplotación, contaminación y crisis climática son sus principales amenazas, con la agroindustria como mayor agresora.
Accidentes laborales
Accidentes laborales Detenidos tres empresarios en Galicia tras la muerte de un migrante que trabajaba sin equipo de protección
El joven de 28 años, que estaba empleado con un contrato irregular, falleció el 26 de febrero tras precipitarse desde una carretilla elevadora sin la protección necesaria para esa labor.

Últimas

Ocupación israelí
Palestina El Salto te ofrece una camiseta para apoyar económicamente a la UNRWA
No cesamos de buscar nuevas vías para visibilizar un mayoritario clamor social que pide un alto el fuego al que apenas se da cabida en el discurso mediático convencional. Todos los beneficios de esta campaña irán destinados a la UNRWA.
Derecho a la vivienda
Derecho a la vivienda La PAH València clama por el derecho a una vivienda digna: “¿Duermen tranquilos?”
Centenares de personas protestan frente al palacio de la Generalitat para exigir que se haga efectivo el derecho a la vivienda ante la insoportable alza de los precios.
Sidecar
Sidecar Crisis intratable en la República Democrática del Congo
Una y otra vez los actores externos han fracasado a la hora de contener la escalada de violencia en la República Democrática del Congo.
Deportes
Rugby femenino +35 Las Milnoh Granada, un club de rugby femenino +35 creado y gestionado por mujeres
32 mujeres nacidas en mil novecientos y pico, federadas en un equipo que les ha dado un espacio propio, sentido de pertenencia, una tribu donde “yo soy porque somos”
América Latina
Caribe Haití: el fracaso neocolonial y el “eterno castigo de su dignidad”
La crisis de gobernabilidad que vive Haití después del alzamiento paramilitar que liberó a más de 3.600 presos y expulsó al primer ministro es un capítulo más de una historia colonialismo y dependencia.
Trabajo sexual
Estudio sobre trabajo sexual De la Policía, los dueños de locales y los clientes: así es la violencia que sufren las trabajadoras sexuales
Las trabajadoras sexuales sufren múltiples violencias y un estudio las recoge en sus propios términos. Las violencias más frecuentes por parte de los clientes consisten en la retirada del condón sin consentimiento o malos tratos verbales.
Urbanismo
Urbanismo La nueva Ley del Suelo va al Congreso bajo la acusación de fomentar pelotazos urbanísticos
Sumar y Podemos no garantizan el apoyo a la ley, que limita las posibilidades de declarar nulos los planes urbanísticos, así como la acción ciudadana contra las irregularidades urbanísticas.

Recomendadas

Memoria histórica
Marc Solanes “Mi bisabuela luchó en el frente y fue considerada una mala madre, pero lo hizo por sus hijas”
En ‘Las niñas de Elna’ (Pollen, 2024) el periodista reconstruye la historia de las mujeres de su familia resolviendo enigmas para resignificar la imagen de la mujer en la historia.
Euskal Herria
Korrika Correr a favor del euskera cruzando fronteras
La Korrika es el mayor evento de Euskal Herria. En la última edición de esta carrera de más de 2.500 kilómetros ha participado un tercio de la población vasca.
Cine
María Alché y Benjamín Naishtat “El cine puede proponer imágenes y reflexionar, y por eso Milei necesita destruirlo”
María Alché y Benjamín Naishtat dirigen ‘Puan’, una película optimista y amarga, entre la comedia y el cine social, que ofrece nuevas lecturas tras los primeros cien días de gobierno de Milei en Argentina.