Pier Paolo Pasolini, o poeta que facía películas

Para ser poetas, hai que ter moito tempo: / horas e horas de soedade son o único modo
para que se forme algo, que é forza, abandono, / vicio, liberdade para darlle estilo ó caos.
Eu, agora, teño pouco tempo: por culpa da morte / que se me ven enriba, no ocaso da xuventude.
Pero por culpa tamén deste noso mundo humano / que lle quita o pan ós pobres, e ós poetas a paz.
Ao Príncipe, Pier Paolo Pasolini, 1961

Pasolini_1
Pier Paolo Pasolini, imaxe de arquivo.
BALEACULTURAL.NET
23 jun 2018 11:30

Sabedes en que discusións sobre cine adoita saír Pier Paolo Pasolini? “As 10 películas máis extremas da historia do cine”, “As 10 películas máis polémicas da historia do cine”. A razón? Saló ou os 120 días de Sodoma, unha tolemia calculada que se convertería no seu sepelio, e que lle daría un posto sempiterno nestas listas, esquecendo que a súa figura pode mirarlle aos ollos a outros grandes do cinema italiano, coma Federico Fellini ou Michelangelo Antonioni. Pasolini merece, mereceu moito máis.

Aqueles que o coñeceron falaron sempre del coma un tipo misterioso e terriblemente contraditorio, aspectos que levou á súa arte. Nunca foi un tipo moi querido, a súa condición de marxista, ateo, homosexual e intelectual crítico coa burguesía e a Igrexa facía difícil a súa aceptación na sociedade italiana. O seu oficio facíao todo peor: poeta. Da poesía, que o fixo un personaxe recoñecido saltaría ó cine, buscando unha funcionalidade concreta nel.

Pasolini_2
Pier Paolo Pasolini rodando “Teorema” © Angelo Novi / Cineteca di Bologna, 1968

O interese de Pasolini no cine estaba atado intrinsecamente ao seu potencial poético. Entendía que o cine ten unha capacidade lingüística irracional, que se corresponde cunha calidade onírica moi forte. Para Pasolini, a comunicación que fai o cine a través das imaxes xorde de catro elementos: da realidade, da actuación, e os máis esenciais para el, a memoria e os soños. Explica que o cine se move no terreo destes, xa que coma nas películas, ao recordar e ao soñar, enchemos a nosa cabeza de ideas, planos e montaxe.

Para el, un escritor ten unha función soamente estética, mentres que o artista de cine ten unha dobre función; a lingüística e a estética, xa que non só ordena a linguaxe senón que crea unha nova: o significado que se substrae da comuñón de dúas imaxes, residindo aí a función poética do cine, cun potencial infinito, que depende só da experiencia de cada un. Así, a montaxe para Pasolini é a “morte do cine” en canto que rompe a representación da realidade pero é o inicio da creación da do relato, sendo necesario morrer para crear a historia. Esta idea especial da morte (tanto no sentido literal como no figurado) é vital na filmografía de Pasolini.

Pasolini entende a poesía como elemento de transgresión e de evolución social, e, polo tanto, o cine de poesía ten que perseguir eses ideais

A creación de significado das imaxes coas cales se forma o discurso dunha película tiña unha dobre natureza para el; un sentido obxectivo-narrativo e un subxectivo-poético. A crítica de Pasolini suxire que o cinema de masas baséase demasiado no primeiro sentido, o narrativo; e que non aproveita dunha maneira correcta o sentido que el considera máis puro, o poético, e de aí arraiga un estilo máis propio e persoal nos seus filmes.

Pasolini entende a poesía como elemento de transgresión e de evolución social, e, polo tanto, o cine de poesía ten que perseguir eses ideais. Así, compara o valor revolucionario do cine co seu valor poético, de maneira que o cine comercial, ao ser máis narrativo, controla este valor, e serve como somnífero para a audiencia, que tan só vería o cine como un medio de entretemento baleiro. O Pasolini director era un poeta, e polo tanto un revolucionario.

A forma de rodar de Pasolini era abrupta, dirixía desde as tripas e a planificación era burda, xa que o seu propósito distaba do narrativo ou formal, senón que fluía cara o icónico e poético. Pasolini podía facer unha película en dous planos, o xeral e primeiros planos, xa que era todo o que precisaba, nun conta e no outro expresa. Os actores non eran profesionais e as localización eran practicamente todas naturais, dous factores que veñen do neorrealismo, coma a cámara ao ombro, tamén habitual nos seus filmes. Di que “o cine debe imitar a realidade mediante a realidade”.

Pasolini_Porcile
Fotograma de Porcile (1969)

Nunha traxectoria coma a de Pasolini é difícil recomendar unha soa película, ou chegar a facerse unha idea de como vía o mundo sen facer un repaso completo a súa filmografía, tan caótica coma el. Desta forma, tentando facer unha aproximación taxonómica, observamos unha primeira etapa, quizais máis impersoal, na liña do neorrealismo imperante, que inclúe Accattone (1961), Mamma Roma (1962) e Paxariños e Paxarracos (1966), sendo esta última a máis interesante polo seu enfoque cómico e marcadamente marxista.

Pasolini rescatou varios mitos, reconvertíndoos en historias baixo unha óptica fresca e moderna con O Evanxeo segundo San Mateo (1964), Edipo Re (1967) ou Medea (1969). Na primeira, Pasolini conta a vida de Xesús, ensinando as ensinanzas da Biblia ao mundo moderno, de cara a propia Igrexa e burguesía do seu tempo, incidindo na súa hipocrisía. A película é considerada polo Vaticano a máis exacta que se fixo nunca sobre a vida de Xesucristo, e a súa viaxe fracasada para localizar en terra santa a película converteríase nun documental.

En tres anos fai as películas nas que amosa de forma máis clara a súa idiosincrasia, onde se reflicte mellor o que el era: un poeta visual.

En Edipo Re crea unha liña máis persoal e crítica, inicia o ascenso cara a representación da barbarie en que el cre que se localizaba a sociedade do seu tempo, que continuaría con Teorema (1968) e Porcile (1969). Facendo en tres anos as películas nas cales sitúa de forma máis clara a súa idiosincrasia, sendo nas cales se reflicte mellor o que el era, un poeta visual.

Mentres que en Edipo Re fai unha obra case autobiográfica, onde se identifica el mesmo con Edipo, partindo a narración entre o mito e a propia visión da infancia de Pasolini; esta dicotomía tamén se observa en Porcile, onde dous personaxes separados en tempo e espazo recorren un camiño semellante polas paixóns máis escandalosas e baixas do ser humano. É Teorema, baixo o meu punto de vista, na cal Pasolini estoupa de forma máis clara o seu potencial, nunha historia lírica e metafórica, orixinal, que foxe desa maneira de contar pequenos contos para facer unha obra máis total a pesar da súa sinxeleza en canto a contido e dirección, na cal unha especie de “anxo” transforma a vida dunha familia burguesa a través do sexo.

Onde de verdade explota o sexo e é na súa Trilogia della Vita onde adapta 3 obras clásicas que son conxuntos de contos. Nestas películas a sexualidade é o tema principal, e a partir dela, constrúe os filmes e os personaxes. Incluso a elección de actores responde ao tema, Pasolini elixe actores con faccións pouco agraciadas e de diferentes alturas, pesos e razas de cara a unha heteroxeneidade positiva, de novo, cunha visión actual en filmes de hai 40 anos.

Pasolini_Saló
Fotograma de Saló ou os 120 días de Sodoma (1975)

Porén, renegaría destas películas ao velas con perspectiva, sentíndoas coma un entretemento inocuo, achegado a ese cine que el odiaba. Dalgunha maneira, fártase e reacciona con furia cara sociedade italiana que non soporta a través de Saló ou os 120 días de Sodoma, onde deixa atrás todo o metafórico ou intelectual que presentaban as súas películas, para representar a barbarie da burguesía dunha forma directa, xa que a sociedade non é capaz de descodificar os seus mensaxes as súas imaxes serán máis explícitas.

O filme divídese en 3 partes diferenciadas, onde catro fascistas que representan a diversos estamentos burgueses fan pasar varios mozos provincianos por diversas situacións extremas. As tres partes identifícanse con 3 círculos do Inferno (Pasolini era un namorado da obra de Dante) e ao longo da película vanse sucedendo diversos episodios de violacións, coprofaxia ou tortura explícita. A película foi (está) prohibida e censurada en numerosos países.

Pasolini, non demasiado contento de como se recibira Saló, pensaba crear unha obra aínda máis esaxerada co fin de que a súa mensaxe calara e se vise o fondo do que quería dicir. Pero silenciárono. Falara demasiado claro e demasiado alto.

É necesario morrer para contar unha historia. E esta é a de Pasolini, o poeta, o director de cine. O xenio comprometido que morreu por amor a unha sociedade que odiaba, que quería salvar, que o matou. Era demasiado intelixente, demasiado rompedor, demasiado moderno, para vivir nela.

Cargando valoraciones...
Comentar
Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Cargando relacionadas...

Murcia
Extrema derecha
La Fiscalía de Murcia investigará si el presidente de Vox Murcia ha incurrido en delitos de odio
El órgano judicial responde a las denuncias de PSOE, Izquierda Unida y Podemos que apuntan a José Ángel Antelo como instigador de las razzias que se están llevando a cabo en Torre Pacheco.
Opinión
Integración, valores europeos, y otros grandes chistes racistas
El poder ha sabido rentabilizar bien las migraciones: se explota su fuerza de trabajo para engordar las sacas del capital, se explota su alteridad para que la gente no piense en la desposesión que sufren por culpa de este régimen de la avaricia.
Opinión
Lo de Torre Pacheco tiene un nombre: terrorismo supremacista blanco
Lo que está pasando en la localidad de Murcia es responsabilidad de una narrativa supremacista blanca alimentada por políticas migratorias racistas y por la criminalización y estigmatización que sufren las poblaciones migrantes y racializadas.
Comunidad de Madrid
Los bomberos forestales madrileños inician una huelga de un mes
Cerca de 80 trabajadores se han encerrado en la sede de Tragsa a la que acusan de no negociar mejoras laborales y ante la “desidia” de la Comunidad de Madrid.
Economía
¿Cómo funciona el mecanismo de defensa que Europa podría activar contra los aranceles de Trump?
Varios gobiernos europeos apuestan y presionan a la Comisión Europea para que active el Instrumento contra la coerción económica contra las amenazas estadounidenses.
El Salto n.79
La celulosa o la vida: periodismo situado y lucha social para frenar un ecocidio
El jueves 17 de julio os esperamos en el CS “A Nubeira” de Vigo para presentar el último número de la revista El Salto.
Maternidad
La discriminación de las familias monoparentales por los permisos de nacimiento llega al TEDH
Una familia monoparental demanda al Estado español por entender que se ha vulnerado su derecho a la no discriminación.
Fronteras
Las devoluciones en caliente de solicitantes de asilo pasan a ser política oficial en Alemania
La Alemania de Friedrich Merz consagra una política de mano dura y devolución en caliente de solicitantes de asilo que las ONG de apoyo a migrantes denuncian como ilegal.

Últimas

Comunidad El Salto
El Salto estrena nueva página: una web como una casa
Después de un año de trabajo, lanzamos en julio la nueva web de El Salto, con un nuevo diseño, pero, sobre todo, con una nueva Zona Socias llena de ventajas para las personas que hacen posible El Salto con su apoyo.
Alicante
Denuncian cortes de suministro en pleno verano por parte de Aguas de Alicante
Varios bloques de edificios del barrio de Los Ángeles padecen cortes de agua a lo largo del mes de junio y julio sin que la empresa les diera una respuesta clara sobre la situación.
Sindicatos
Extremadura con Las Seis de La Suiza
CNT Extremadura, con el apoyo del Sindicato 25 de Marzo, CC.OO y UGT, convoca una concentración de apoyo en Cáceres el jueves 17 de julio.
Opinión
Redes sociales
Todos vivimos ahora en el castillo del vampiro
Puede parecer contraintuitivo, pero irritar a la gente es de hecho una manera ahora de pacificarla. Porque lo que hace es agotarnos: canalizar nuestro tiempo y nuestra energía creativa al espacio virtual.
Más noticias
Palestina
La coordinadora europea contra el antisemitismo dice que los informes sobre la hambruna en Gaza “son rumores”
Katharina von Schnurbein es la encargada de proteger a Israel en las discusiones que esta semana tienen lugar sobre el acuerdo preferencial que la UE tiene con el Estado sionista.
Palestina
Más de mil caras conocidas de la cultura exigen al Gobierno que cese la venta de armas a Israel
Una carta dirigida al presidente del Gobierno por más de mil profesionales de la cultura considera que “mantener los negocios armamentísticos con Israel es complicidad activa con el genocidio”.

Recomendadas

Málaga
Málaga, el punto de inversión para los fondos israelíes a pie de playa
Diversos fondos de origen israelí están presentes en proyectos urbanísticos de Málaga influyendo en la turistificación de la provincia mientras se enriquecen con la ocupación de Palestina
Feminismos
Patricia Reguero
“Mis relatos están escritos al lado de otras, arropada por la escucha de otras”
Patricia Reguero Ríos, redactora de El Salto, presenta ‘Todo lo que pasó el día que me mordió mi hija’ (La Imprenta, 2025), un conjunto de relatos que desde lo individual apelan a lo colectivo y que se devoran con una mezcla entre ansiedad y placer.
LGTBIAQ+
Mana Muscarsel
“La amistad da más juego para salir de la lógica de la familia porque tiene menos reglas"
La autora y psicóloga argentina pone en valor la amistad frente a los modelos relacionales centrados en la pareja y la familia. Tampoco le interesa la familia elegida: “Marca una línea muy clara entre lo que pertenece y lo que no”.
Barcelona
El reciclaje invisible: la relación entre la chatarra y la ciudad de Barcelona
La red de reciclaje en Barcelona es de una complejidad casi hermética, más aún si hablamos de los recicladores informales, más conocidos como chatarreros. Salimos a la calle a entender una economía sumergida que está a la vista de todos.
Comentarios

Para comentar en este artículo tienes que estar registrado. Si ya tienes una cuenta, inicia sesión. Si todavía no la tienes, puedes crear una aquí en dos minutos sin coste ni números de cuenta.

Si eres socio/a puedes comentar sin moderación previa y valorar comentarios. El resto de comentarios son moderados y aprobados por la Redacción de El Salto. Para comentar sin moderación, ¡suscríbete!

Cargando comentarios...