Opinión
Gaspar Noé, a figura máis controvertida do cinema actual
Hai moita polémica respecto á figura de Gaspar Noé. A maioría de criticas céntranse na súa crueza, na violencia sen disfrazar que exhibe. Mais aí non está o quid.

Gaspar Noé é un nome que brilla dun xeito intermitente como as luces de neon. Uns encúbrano como un dos mellores directores do cinema actual: o máis atrevido, o máis vangardista -se aínda é acaída esta palabra-, o máis rompedor. Para outros, o director arxentino criado en Francia é excesivo, unha persoa que produce películas de mal gusto e supera calquera límite. Tras a súa recente estrea, Clímax, a súa controvertida figura volveu saír á palestra.
Noé ten un estilo moi marcado e persoal que segue ao longo de toda a súa filmografía. Se puidese relacionalo cunha palabra esta sería caos. Todo na súa obra conduce en maior ou menor medida cara a este concepto. Para el, a vida é caos. Así o mostra a fase coa que pecha Irreversible, unha das obras polas que é máis famoso: o tempo remata arruinándoo todo. No cinema do bo de Gaspar todo remata -ou empeza segundo se mire- totalmente crebado.
Noé pensa que vivir é unha imposibilidade colectiva, como describe en Clímax
Cómpre destacar o privilexiado que é este director. É un dos talentos máis grandes do cinema contemporáneo. A nivel compositivo e de posta en cámara é unha gozada velo. As cores con gran saturación son claves no seu xeito de concibir as súas películas, estando directamente ao servizo das emocións que se transmiten. Hai unha predominancia ao longo de toda a súa obra do plano secuencia, o cenital e o subxectivo. Ademais, algo que tamén o caracteriza é a experimentación coa montaxe.
As grandes temáticas que se tratan na súa filmografía son a violencia, as drogas, a autodestrución e as relacións disfuncionais que acaban tendendo na meirande parte das ocasións a un amor desnaturalizado. Todos os temas trátanse cunha literalidade extrema. A xa mencionada Irreversible contén unha das escenas de violación máis crúas da historia da sétima arte e Love foi acusada de ser unha experiencia pornográfica. Pódese dicir que as sensacións físicas é o que ao final une a todos os seus traballos.
A meirande parte das accións son causadas polas drogas pero non son tanto un detonante como unha forma de completar a identidade dos personaxes
Un dos elementos máis importantes e dos menos comentados da obra é a absoluta individualidade que prima en todas as súas obras. Todo se entende dende e para o suxeito. Vinganza, impulsos sexuais, drogas, desexo. Todo parte dun individuo atomizado dentro dun capitalismo que tende á atomización. Lonxe de denunciar esta situación, Noé pensa que vivir é unha imposibilidade colectiva, como describe en Clímax. Este traballo reúne a unha vintena de personaxes que xuntos fan un descenso colectivo cara aos infernos que remata disgregándose en traxedias individuais.
As substancias estupefacientes non son tratadas en ningún momento como elementos recreativos ou evasivos. Sempre son mostradas como algo intrínseco á propia existencia dos personaxes. A meirande parte das accións son causadas polas drogas pero non son tanto un detonante como unha forma de completar a identidade dos personaxes. O seu verdadeiro ser encóntrase cando consomen este tipo de substancias e non ao revés como podería pensarse nun principio. Un dos máximos expoñentes neste aspecto atópase en Enter the void, onde se observa unha viaxe metafísica dun consumidor de drogas ás portas da morte.
Hai moita polémica respecto á figura de Gaspar Noé. A maioría de criticas céntranse na súa crueza, na violencia sen disfrazar que exhibe. E aí non está o quid. Saló ou os 120 días de sodoma, película realizada en 1975 por Pier Paolo Pasolini, é unha das películas máis violentas da historia do cine e está moi lonxe de ser cuestionable. É unha obra cunha marcada mensaxe antifascista e unha referencia a moitos niveis. O problema non radica en que Noé mostre as cousas dun xeito violento, senón a visión que ten do mundo e polo tanto o que transmite coa súa obra. O director, como se comentou anteriormente, rexeita o colectivo dun xeito radical. Polo tanto, non é progresista nin no máis nimio. Como outros tantos directores, tamén hai que dicilo.
Gaspar Noé é un exemplo claro de que dende a discrepancia se pode valorar moi positivamente o traballo de alguén. A forma que ten de transmitir as súas inquietudes é moi destacable. Noé é un xenio, un xenio do mal. Dende un punto de vista discursivo, non creo que teña nada positivo pero reitero algo que escribín hai unhas horas e algunhas liñas máis arriba: é un dos directores con máis talento do cinema actual.
Relacionadas
Siria
Israel da un paso más en la desestabilización de Oriente Medio y ataca Damasco
Justicia
La justicia española ordena a Juana Rivas que entregue a su hijo menor al padre para su regreso a Italia
Economía
Montoro, el ministro de los recortes del gobierno del PP, imputado por presunto tráfico de leyes
El Salto n.79
La celulosa o la vida: periodismo situado y lucha social para frenar un ecocidio
Aborto
Gritos de “asesina” y citación en comisaría: así es abortar cuando te acosan grupos antielección
Madrid
Victoria inquilina: la Justicia reconoce como abusivas seis de siete cláusulas del fondo buitre Nestar
Siria
La justicia, el gran reto de la transición siria
Opinión
Racismo en Torre Pacheco
Con todos ustedes: España
Opinión
Lecciones de Torre Pacheco. Combatir el racismo desde la fuerza de clase
Últimas
Comunidad El Salto
El Salto estrena nueva página: una web como una casa
México
Si México fuera verde: niñas madres, leyes muertas y la lucha por decidir
Análisis
La carrera que nunca termina: una respuesta a Quinn Slobodian
Murcia
La Fiscalía de Murcia investigará si el presidente de Vox Murcia ha incurrido en delitos de odio
Opinión
Superman y el ‘reset’ de los superhéroes en crisis
Comunidad de Madrid
Los bomberos forestales madrileños inician una huelga de un mes
Opinión
Lo de Torre Pacheco tiene un nombre: terrorismo supremacista blanco
Opinión
Integración, valores europeos, y otros grandes chistes racistas
Economía
¿Cómo funciona el mecanismo de defensa que Europa podría activar contra los aranceles de Trump?
Recomendadas
Arte contemporáneo
Palabras contra el poder: la vigencia radical de Barbara Kruger
Málaga
Málaga, el punto de inversión para los fondos israelíes a pie de playa
Feminismos
Patricia Reguero
“Mis relatos están escritos al lado de otras, arropada por la escucha de otras”
LGTBIAQ+
Mana Muscarsel
“La amistad da más juego para salir de la lógica de la familia porque tiene menos reglas"
Para comentar en este artículo tienes que estar registrado. Si ya tienes una cuenta, inicia sesión. Si todavía no la tienes, puedes crear una aquí en dos minutos sin coste ni números de cuenta.
Si eres socio/a puedes comentar sin moderación previa y valorar comentarios. El resto de comentarios son moderados y aprobados por la Redacción de El Salto. Para comentar sin moderación, ¡suscríbete!