Trata
Un cabo da Garda Civil de Lugo forzaría varias prostitutas a atender de balde o alcalde de Siguero e outros socios do seu fillo

Os tentáculos do caso Carioca chegan ós lugares menos esperados, e desenterran polémicas que se crían xa acabadas. O pasado 25 de marzo, a maxistrada Pilar de Lara poñía fin á instrución da peza principal mediante un auto no que se imputaba un total de máis de 70 delitos ó cabo da Garda Civil Armando Lorenzo Torre, considerado cerebro da trama. Segundo se recolle, o axente traballaba ó servizo dunha serie de prostíbulos. Aquelas mulleres que lles espertasen interese axudábaas a regularizar a súa situación para que non fosen deportadas. Tamén lles ofrecía protección, chegando a trasladalas no seu propio vehículo. A cambio o cabo obtiña diñeiro, copas de balde e tamén servizos sexuais gratuítos, tanto para el como para os seus amigos e socios empresariais do seu fillo.

Sempre segundo o auto, Armando instaba as mulleres, en situación de vulnerabilidade, a “atender ben” e compracer sexualmente os seus amigos que viñan “de Madrid”. Por mediación do axente, concertáronse varios encontros sexuais. O 19 de xuño de 2009 Enrique Calvete, socio de Pedro Lorenzo –fillo de Armando-, sería agasallado con prostitutas no clube Queens, e o 8 de xullo Enrique asistiría acompañado doutro socio, Luis Villalba, a unha celebración na casa dunha prostituta á que acudirían, cando menos, outras catro mulleres.
Estes non eran os únicos favores que Armando concedía ós empresarios. Teríalle axilizado o pasaporte á filla de Enrique e axudado a legalizar o matrimonio cunha muller de nacionalidade cubana ó seu fillo, así como a solucionar problemas coa renovación do DNI e o permiso de condución, entre outros.

Algunhas mulleres legalizaban a súa situación nas empresas das que era propietario Enrique Calvete.

Á súa vez, algunhas mulleres legalizaban a súa situación nas empresas das que era propietario Enrique Calvete. É o caso de Antía (nome ficticio), que mantería unha relación sentimental co alcalde de Vicedo, Jesús Novo (PP), quen a empadroaría, sen consentimento nin coñecemento por parte do propietario, nun inmoble no que ela nunca chegou a residir situado en Cabanas (Vicedo). Jesús Novo é o edil desta localidade desde 2001, e volverá intentalo o próximo 26 de maio. Antía renovaría a súa tarxeta de residencia e traballo por medio dun contrato ficticio na empresa Villares y Cobas, da que era socio Pedro Lorenzo, e obtería a tarxeta definitiva de residencia e traballo a través dun contrato de limpeza nunha segunda empresa afincada en Miño, propiedade de Enrique. Nun rexistro practicado no lugar de traballo de Armando Lorenzo atopouse un portafolios coa solicitude a favor de Antía a nome de Villares y Cobas.

Este negocio comparte localización con Construcciones Martvill, empresa na que era administradora única a muller de Armando Lorenzo, e anteriormente fora administrador mancomunado Pedro Lorenzo, se ben das intervencións telefónicas practicadas se deduce que quen facía as xestións económicas era Armando, quen tamén contactou con José Ramón Vázquez Río (inspector da Policía Local) coa intención de que retirase unha multa para un vehículo propiedade de dita empresa. Vázquez Río era co-propietario, xunto con Juan Carlos Pumares e o construtor Javier Río Vidal, da Sociedad Rivamar Lugo, cuxa única operación de aluguer ou venda era alugar ó proxeneta García Adán, co que Vázquez Río estaba moi relacionado, a parcela na que estaba situado o clube Queens, epicentro do caso Carioca. Con Juan Carlos Pumares tamén compartía unha compañía de seguros, Pumares y Río Lugo. Vázquez Río estivo investigado no marco da trama das multas por ofrecer a retirada de sancións a cambio de que o beneficiado asegurase o seu coche a través da súa compañía de seguros.

Nesta trama chegaron a estar imputados 70 axentes da Policía Local dun total de 125 polo suposto arquivo irregular de máis de 200 sancións. Unha das persoas que frecuentemente saíu beneficiada da retirada de multas sería precisamente García Adán. A Vázquez Río interviñéronselle conversas telefónicas que acreditaban a súa insistencia a compañeiros para a retirada de multas. Porén, a causa foi arquivada por Sergio Orduña no pasado mes de marzo deste ano baixo o motivo de que non se trataría de sancións firmes, senón de propostas de sanción, sobre o que non hai nada regrado e non era posible determinar quen tiña acceso ós boletíns ou podía escribir neles.

SIGUERO, ENTIDADE LOCAL MENOR

O fío dos negocios que compartían Pedro Lorenzo e Enrique Calvete conduce a Siguero, unha das cinco localidades, xunto con Las Rades, Rosuero, Sigueruelo e Villarejo, que se atopan no municipio de Santo Tomé del Puerto (Segovia), que contaba en 2006 con 331 habitantes (actualmente son 259). No acordo 126/2006 do 14 de setembro dese ano Siguero, que ata 1970 fora un municipio independente, adquiriu a categoría de Entidade Local Menor dependente de Santo Tomé del Puerto, tras a presión da Asociación de Vecinos de Siguero que reclamaba maior independencia.

Do concello que se acababa de constituír faríase cargo inmediatamente Enrique Calvete, que se presentaría ás eleccións municipais de 2007 de número 1 polo Partido Popular. Pola súa banda, o goberno municipal de Santo Tomé del Puerto, tamén rexido polo PP, consideraba que Siguero non reunía as características necesarias para constituírse como Entidade Local Menor, polo que levou isto ó Tribunal Superior de Xustiza de Castela e León. Durante este mandato as tensións, por motivos económicos ou de competencias, non fixeron máis que aumentar.

O detonante foron as obras do arranxo da Casa do Mestre que Siguero contratou por 64.786,01€, dos que a Xunta de Castela e León subvencionou 45.350,21 o 16 de marzo de 2010, e o restante se comprometera por escrito a pagalo Siguero, segundo a acta do 18 de setembro de 2009 de sesión ordinaria do concello, pero acabouno facendo Santo Tomé del Puerto, por iniciativa do alcalde Vicente Gómez del Pozo, ás costas do resto de concelleiros do seu partido, Alfredo Casado Díez, Ismael San Bruno Pastor e Enrique Martín Bermejo, sabendo que estes se opoñían. Esta manobra levou á súa dimisión entre o 28 de xaneiro e o 11 de febreiro de 2011 e á condena ó modo de actuar de Vicente Gómez, que quedaría só para o resto da lexislatura, co apoio exclusivamente en cuestións de funcionamento e servizos básicos dos tres concelleiros da oposición, exercida pola Alternativa Segoviana Independiente (ASÍ), que evitou a moción de censura. Ademais, ós tres concelleiros que dimitiron, responsables directos do proceso aberto no TSXCeL sobre a constitución do concello de Siguero, xa lles fora comunicado que o PP prescindiría deles de cara ás seguintes eleccións.

O contrato foi adxudicado a Corfranco, que comparte domicilio e teléfono con Promociones Mahyllely, da que o propio Enrique Calvete figuraba como administrador.

O contrato destas obras foi adxudicado a Corfranco, construtora afincada en Miño (A Coruña) e que comparte domicilio, fax e teléfono con Promociones Mahyllely, da que o propio Enrique Calvete figuraba como administrador único, e que de feito se anunciaban xuntas. A cargo de Corfranco estaba Pedro Lorenzo, e tanto é así que é el quen asina un burofax que envía en maio de 2010 ó concello de Siguero reclamando o pago dos 20.000€ restantes. Deste xeito, Pedro Lorenzo e Enrique Calvete aparecen asociados por medio de Corfranco – Promociones Mahyllely.

O procedemento polo que se adxudicou o contrato a Corfranco non foi, aparentemente, menos fraudulento. A Lei 30/2007 de Contratos do Sector Público estipula no artigo 162.1 que “no procedemento negociado será necesario solicitar ofertas, cando menos, a tres empresas capacitadas para a realización do obxecto do contrato, sempre que iso sexa posible”, de maneira que para non levantar sospeita outras dúas empresas debían presentarse a concurso como mínimo. Xunto a Corfranco, competiron polo contrato Moirón Representaciones e Construcciones Costa Anácora.

Resulta desconcertante que as tres plicas de contratación coinciden ata nos céntimos.

Polo que respecta a Moirón Representaciones, afincada nas Pontes de García Rodríguez (A Coruña), resulta rechamante que o obxecto social que define a empresa é a intermediación comercial e o almacenamento de mercadorías, é dicir, non é unha construtora. No tocante a Construcciones Costa Anácora, quen asina a plica de contratación é novamente Pedro Lorenzo, e a construtora comparte domicilio con Corfranco e a Promotora Mahyllely.

Resulta desconcertante que as tres plicas de contratación coinciden ata nos céntimos tanto no presuposto total como no segregado nas partidas destinadas ós diferentes gastos da obra, unha coincidencia dificilmente explicable se non foron feitas as tres pola mesma persoa.

Para rematar de despexar dúbidas, as cartas certificadas a Construcciones Costa Anácora e Moirón Representaciones foron devoltas, isto é, concursaron a un contrato que non se tomaron a molestia de saber se lles fora adxudicado.

Vicente Gómez e Enrique Calvete repiten nas eleccións municipais celebradas o 22 de maio de 2011. Un par de meses despois o Tribunal Superior de Xustiza de Castela e León sentencia en contra de que Siguero continúe como Entidade Local Menor, pasando de novo a depender a todos os efectos do concello do municipio de Santo Tomé del Puerto. O argumento fundamental no que se basearon os maxistrados: os gastos “non poden ser sostidos polos ingresos correspondentes” á infraestrutura administrativa (sentencia 1395/2011), de maneira que na breve lexislatura anterior Enrique Calvete xa tiña endebedados os veciños.

O Tribunal Superior de Xustiza de Castela e León sentencia en contra de que Siguero continúe como Entidade Local Menor.

Ademais levantouse a sospeita de que se fixesen manobras co obxectivo de gañar as eleccións municipais de 2007. A poboación de Siguero no ano 2000, rexistrado o 1 de xaneiro, era de 74 persoas, e a súa tendencia era a diminuír paulatinamente ata 2006, en que 67 veciños habitaban a localidade. Porén, o 1 xaneiro de 2007 eran 83, a pouco máis de catro meses das eleccións, e tras terse acordado a constitución de Siguero como Entidade Local Menor. A poboación mantívose alta ata 2011, ano a partir do cal volve reducirse e decrecer progresivamente ata os 55 habitantes actuais. Todos estes datos poden consultarse no INE, que ofrecía datos máis concretos, agora non dispoñibles, conforme a poboación a 1 de novembro de 2006 era de 69 persoas, e catro meses exactos despois era de 96. Isto apunta á posibilidade de que a forza política gañadora, liderada por Enrique, buscase empadroar na localidade preto de 30 persoas afíns para asegurar a vitoria, que logo todo indica que sería utilizada para adxudicar contratos ás súas propias empresas, valéndose do concello para facer negocio.

MÁIS IRREGULARIDADES

A de Siguero non é a única polémica na que se viron envoltos os negocios de Enrique Calvete, que xa tivo que sentar no banco de acusados en 1997 xunto con María Isabel Mínguez Moreno (militante do PP) e José Luis Requena García (ex comisario de Hortaleza e Alcobendas) en relación coa explotación irregular do vertedoiro de Las Cárcavas en Hortaleza (Madrid) por medio da empresa Vertederos del Norte, da cal Enrique era xerente, e que facturaba preto de 500 millóns de pesetas anuais. Aquel mesmo ano as asociacións de veciños de Hortaleza levaron o asunto ó Parlamento Europeo. A postura do concello de Madrid, con José María Álvarez del Manzano á fronte e Esperanza Aguirre como concelleira de Medio Ambiente, cambiou despois de moita loita veciñal en 1998. Daquela o concello pasou de defender o vertedoiro a ordenar clausuralo e abrir un expediente disciplinario a Vertederos del Norte que acabaría nunha sanción de máis de 50 millóns de pesetas por funcionar sen licencia, cobrar canons ilegais e non acondicionar axeitadamente o terreo, pero esta orde tampouco se fixo efectiva. En 1999 a Unión Europea abriu expediente a España polo vertedoiro e o seu peche definitivo non chegaría ata o ano seguinte.

Pedro Lorenzo Rodríguez, Enrique Calvete García (pai) e Enrique Calvete Adrados (fillo) están citados para declarar en calidade de investigados o próximo 27 de maio por delito contable por falsificar presuntamente facturas das sociedades que comparten.