Trata
Club Ninfa’s do Carballiño: aberto a pesar de todo

Tras o recente falecemento da brasileira M. M. na comarca do Carballiño, diversos axentes sociais apuntan á súa contorna e condicións de vida como posibles causantes da morte. Na tarde do pasado venres 18, feministas desprazadas desde distintos puntos de Galiza mobilizáronse para pedir xustiza e manifestar a súa oposición “ao sistema prostitucional e os proxenetas” perante o club Ninfa’s (Listanco), no que M. M. tiña exercido a prostitución e que desde hai máis de dúas décadas rexenta Aquilino González Iglesias.

Colectivos como Feminismo Unitario Vigo —que convocou unha concentración na cidade olívica— poñen o acento en que “a día de hoxe este local continúa aberto” e devolven ao debate público a polémica sentenza do 2016 que evitou que os donos do club entrasen en prisión, malia demostrarse que explotaran sexualmente mulleres procedentes de Goiás, como o era M. M. Porén, a de 2016 non era a primeira sentenza que condenaba a Aquilino pola súa actividade ao mando do prostíbulo, nin a primeira ocasión na que o Ninfa’s era obxecto de polémica.

Un negocio coma outro calquera

Corría o ano 2004 cando un equipo da liga Rexional Preferente galega era noticia en medios de comunicación de ámbito estatal, e non se debía a ningunha proeza futbolística. Tratábase do Club Deportivo O Carballiño, actual Club Deportivo Arenteiro, cuxas camisolas da temporada estaban patrocinadas polo club Ninfa’s.

Días despois de coñecerse isto, unha moza brasileira de 19 anos denunciaba, ao identificar a Aquilino na televisión, que chegara enganada no 2003 e estivera prostituíndose “por medo” durante catro meses no club Ninfa’s xunto a 40 mulleres máis, “algunhas menores”. Tras fugarse do local sería localizada por Aquilino González, que a obrigaría a prostituírse “baixo ameazas de morte” noutro establecemento que tamén xestionaba, o club Cóndor (Mos), de onde fuxiu novamente tras unha redada policial. De acordo coa asociación Alecrín, que a asistía, para intimidar as mulleres do club Ninfa’s “dixéronlles que a asasinaran”. Esta información púxose en coñecemento da Xustiza e foi investigada no Xulgado de Instrución número 2 do Carballiño.

“Unha moza denunciou que estivera prostituíndose “por medo” no club Ninfa’s xunto a 40 mulleres, “algunhas menores”. Tras fugarse sería localizada por Aquilino, que a obrigaría a prostituírse “baixo ameazas de morte” noutro local”

A presión social, dos medios e da Xunta —que ameazou con retirar as subvencións ao equipo de fútbol— conseguiu que o C.D. O Carballiño mudase o patrocinio dúas semanas despois. “Eu diría que foi unha hipocrisía, déronlle un bombo que me asustou”, declarou o presidente do equipo ao diario AS.

Pola súa parte, Aquilino González afirmou nunha entrevista para La Voz de Galicia que tiña a conciencia moi tranquila ao respecto e continuaba á procura de novos patrocinios: “Seguirei colaborando co mundo do deporte, sempre que poida”. E, efectivamente, deseñou unha eficaz estratexia publicitaria.

O piloto Chelís Gómez e o seu Mitsubishi Lancer Evo IX foron a aposta de Aquilino. O vehículo competiu nos anos 2005, 2006 e 2007 coa silueta dunha muller recostada e o logo amplamente visible do club Ninfa’s ante os centos de nenos e adultos que seguían os rallies como espectadores. O Ninfa’s Team foi a sensación daqueles anos e a súa web era obxecto de diversión e comentarios xocosos pola publicidade tan invasiva que nela se facía do prostíbulo. A páxina incluía fotografías para fixar como fondo de pantalla nas que o Mitsubishi quedaba semioculto por mulleres en bikini.

“O piloto Chelís Gómez e o seu Mitsubishi Lancer Evo IX foron a aposta de Aquilino. O vehículo competiu co logo do club Ninfa's ante centos de nenos e adultos que seguían os rallies”

Lonxe quedaba aquela denuncia por explotación sexual de 2004. Diversos medios presentaban a Aquilino como un empresario máis e nunca lle faltou clientela, a xulgar porque nin sequera pensou en cambiarlle o nome ao club para desvinculalo daqueles feitos. Ao contrario, procurou facelo ben visible e gañarse o respecto da veciñanza e a fama de ‘mecenas do pobo’ a través dos patrocinios, disfrazados de apoio ao deporte local, ou neste caso ao rally.

Unha operación policial practicada no 2006 poñería fin ao Ninfa’s Team e mantería a Chelís fóra das competicións durante sete anos ante a ausencia de empresas dispostas a asumir un investimento en publicidade tan custoso como o que requiría o seu equipo.

Os anos de Aquilino no Brasil

O 6 de setembro do 2006 Aquilino viaxa a São Paulo ao ter sospeitas de que o investigaba a Policía Nacional en España. Porén, as pescudas estábanse levando a cabo de maneira coordinada coa Policía Federal do Brasil, país no que Aquilino tiña unha estrutura de captación de mulleres establecida no Estado do Goiás, de maneira que foi inmediatamente arrestado xunto ao resto de investigados —outros 9 en Brasil e 21 en España— e encarcerado en prisión preventiva á espera de ser xulgado en Goiânia (capital do Goiás).

De acordo con La Voz de Galicia, as denuncias a través da asociación Alecrín de varias mulleres explotadas sexualmente que non se coñecían entre si resultaron cruciais para iniciar as indagacións policiais. As forzas de seguridade calculaban, segundo El Correo Gallego, que arredor de 200 mulleres terían sido trasladadas a España baixo engano, contraendo unha débeda que debían saldar prostituíndose en varios locais nos que serían maltratadas, e os donos distribuían cocaína aos clientes e ás propias mulleres. A cocaína é habitualmente empregada polos proxenetas como mecanismo para fidelizar as mulleres, que recorren a ela para soportar o ritmo de vida e render sexualmente, pero a cambio xéralles adicción e incrementa a súa débeda económica.

A rede que se estaba investigando era de tipo familiar. Por unha banda, Aquilino González Iglesias e os seus fillos Aquilino e Solimar González Freire capitaneaban o negocio en España. Pola outra, Magna P. C. M., irmá da entón parella sentimental de Aquilino González Iglesias, Mônica G. C. M., dirixía desde Goiânia a rede de captación.

Tras quedar en liberdade condicional, unha cidadá anónima contactou coa Policía e comunicoulle que acababa de recoñecer a Aquilino acompañado de tres mulleres ás que estaba mercando roupa: “Está facendo iso de novo”

A prisión preventiva de Aquilino concluíu aos dous meses da detención, quedando en liberdade condicional. O 13 de febreiro de 2007 unha cidadá anónima contactou coa Policía e comunicoulle que acababa de recoñecer a Aquilino no centro comercial Flamboyant acompañado de tres mulleres ás que estaba mercando roupa: “Está facendo iso de novo”. A Policía comprobaría a denuncia revisando as gravacións das cámaras de seguridade e descubriría que xa lles comprara o billete para voar o día seguinte. Dependentas das tendas de roupa citadas a declarar como testemuñas ratificárono e engadiron que Aquilino abordou incluso a unha das vendedoras para recrutala. Ante a súa negativa, Aquilino respondería: “Entón, queda aí gañando trescentos reais”.

O episodio non quedou reflectido en ningunha sentenza ao non chegar a consumarse o delito, pero sería empregado nun auto xudicial como argumento para manter a partir dese instante a Aquilino en prisión preventiva ata ter sentenza firme pola causa iniciada no 2007: “É un individuo que fai da prostitución a súa fonte de renda” sen desincentivos “para reincidir na conduta criminal, pois é este o seu medio de vida: o club Ninfa’s continúa activo”. “Unha vez cos pés fóra da penitenciaría, ou delinquirá novamente ou, o que é máis probable: fuxirá para coidar os seus negocios [...] e gozar dos milleiros de euros que atesourou”.

No 2008 Aquilino foi condenado a prisión xunto a tres cómplices no Brasil. A sentenza probou que a estrutura de captación que controlaba Magna levaba operativa cando menos desde o 2002, e que entre xaneiro de 2005 e xuño de 2006 o lucro obtido da explotación sexual excedía o millón e medio de euros. A condena inicial de Aquilino, de 13 anos e 3 meses, foi rebaixada no 2009 nunha sentenza en firme a 9 anos e 11 meses sen que os feitos probados nin os tipos delituosos sufrisen modificacións: tráfico de persoas entre 2005 e 2006 —12 mulleres en total— e dirección do crime organizado.

“Aquilino foi posto en liberdade condicional en abril do 2010 tras cumprir parte da súa condena en prisión. Apenas uns meses máis tarde, lograra fugarse sen autorización xudicial para saír do país”

De acordo co previsto no Código de Execución Penal de Brasil, Aquilino foi posto en liberdade condicional en abril do 2010 tras cumprir parte da súa condena en prisión. Apenas uns meses máis tarde, tal como recolle o Diario de Xustiza do Estado de Goiás, ordenábase o seu retorno a prisión e comunicar a orde ao Consulado de España: Aquilino lograra fugarse sen autorización xudicial para saír do país. Mentres tanto, prescribíralle estando en Brasil unha causa aberta no 2001 por receptación, isto é, venda de mercadorías roubadas.

Operación Ninfas

En xullo do 2013, unha operación coordinada pola Policía Nacional española e a Policía Federal brasileira arresta en Ourense a Aquilino González Iglesias, xunto aos seus fillos Solimar e Aquilino e a parella deste último, de orixe brasileira, así como unha quinta familiar do clan proxeneta que acabaría sendo absolta. En Brasil eran detidas simultaneamente cinco persoas por recrutar mulleres para ser explotadas sexualmente.

A Policía Federal brasileira solicitaría daquela á Interpol a inclusión de Aquilino González Iglesias na listaxe vermella de buscados a fin de garantir a súa deportación para cumprir condena no Brasil no caso de saír de prisión en España.

“A Policía Federal brasileira solicitaría daquela á Interpol a inclusión de Aquilino González Iglesias na listaxe vermella de buscados”

Nesta causa xulgouse a trata de mulleres desde o ano 2010 —nada máis retornar Aquilino a Ourense— ata o ano da operación Ninfas. Segundo as pescudas policiais, a familia de Aquilino amasara unha fortuna de 3 millóns de euros por medio da explotación sexual de mulleres procedentes de Brasil e Venezuela nos clubs que xestionaban: Ninfa’s (Listanco), Os Corzos (Verín) e Goldfinger (Oia). No relato de feitos probados quedaría reflectido que os acusados impoñían normas, horarios e un sistema de débeda que contraían ao chegar a España. Tamén se demostrou a captación de cinco mulleres brasileiras e dúas venezolanas entre 2011 e 2013.

A Fiscalía pediría inicialmente unha suma de 33 anos de prisión para Aquilino, os fillos e a nora. Porén, os acusados anticiparon unha indemnización conxunta de 9.000 euros ás dúas testemuñas protexidas do caso e recoñeceron os feitos, polo que a Fiscalía lles ofreceu unha rebaixa de condenas ata os 18 meses por cabeza polos delitos de grupo criminal e inmigración clandestina con ánimo de lucro, apoiándose en que os acusados non tiñan antecedentes penais —en España—.

A pena imposta —que evitaba o ingreso en prisión— sería, ademais, suspendida ao cabo de dous anos a cambio do compromiso de non delinquir durante ese período. Porén, nin se ordenou o peche do club Ninfa’s nin se impediu á familia de Aquilino continuar coa mesma actividade, a efectos de evitar a reincidencia. A sentenza asinouse na Audiencia Provincial de Pontevedra no 2016, concretamente un 8 de marzo. O comportamento da Fiscalía no xuízo provocou a reacción da Rede Galega contra a Trata, que denunciou a “falta de dilixencia na persecución destes delitos”.

“A pena imposta sería suspendida ao cabo de dous anos a cambio do compromiso de non delinquir durante ese período. O comportamento da Fiscalía no xuízo provocou a reacción da Rede Galega contra a Trata”

Tras a sentenza, desde Brasil prohibiuse a entrada de Aquilino González mediante orde de expulsión do territorio e a súa ficha retirouse da listaxe de procurados pola Interpol. Na actualidade, o club Ninfa’s segue operativo. Dúas sentenzas xudiciais non abondaron, sequera, para que Aquilino se vise forzado a modificar o nome do establecemento.

Perder a vida pedindo axuda

Segundo declaracións de Aquilino González Iglesias, M. M. exercera a prostitución no club Ninfa’s, actualmente traballaba alí como camareira —aínda que estaba de baixa por depresión— e planeaba casar esa mesma semana co seu fillo, Aquilino González Freire. Fontes da investigación consideran que xa contraeran matrimonio esa semana e, segundo explicou a La Región unha amiga íntima que M. M. tiña en Goiânia, “levaba unhas semanas moi triste” e tivera discusións co seu sogro.

“Segundo a hostaleira do bar da estación de autobuses do Carballiño, M. M. tiña moito medo e pedía axuda porque dicía que a querían matar”

De acordo coa investigación, o sábado 12 de marzo, M. M. entrou en dous bares do Carballiño en pixama pedindo auxilio visiblemente nerviosa. Nos dous casos, ofrecéronse a chamar á Policía para que a atendese, ante o que fuxiu dos negocios. Segundo a hostaleira do bar da estación de autobuses do Carballiño, tiña moito medo e pedía axuda porque dicía que a querían matar. Minutos despois foi interceptada pola Garda Civil de Tráfico deambulando pola autovía cara Maside, que a trasladaron ao Punto de Atención Continuada (PAC) do Carballiño por sospeitas de maltrato. Segundo fontes consultadas por El País, M. M. narrou episodios de maltrato contraditorios e negouse a denunciar, tras o que abandonou o PAC sen que a Garda Civil activase o protocolo VioGén para vítimas que non denuncian. Por este motivo, o corpo armado abriu unha investigación interna.

M. M. foi atopada sen vida na noite do 12 ao 13 de marzo por un operario do camión do lixo ao baleirar os residuos recollidos dos contedores no punto limpo do Carballiño. Se ben a investigación aínda se atopa nas fases iniciais, actualmente a Garda Civil descarta que se trate dun homicidio en base aos testemuños recadados e sostén que posiblemente se introducise nun contedor tras sufrir un brote psicótico e falecese accidentalmente no traxecto do camión do lixo ao punto limpo.