Coronavirus
Tempo perdido ou tempo rumiado

Falo co meu pai por videoconferencia, o novo xeito que temos para atoparnos nesta corentena. En realidade, é un fenómeno psicolóxico. Vivimos a 1000km dende fai anos, e sempre estivemos igual de lonxe. Pero agora, que semella que o mundo se derruba ao noso arredor, cómpre vernos as caras para lembrarnos que seguimos existindo, que as persoas que queremos seguen ahí e que a terra segue baixo os nosos pés.

“Temos que asumir que 2020 é un ano perdido, a xente ten que decatarse diso e de que non pasa nada, seguiremos o ano que ven”, di. Esas palabras resoan na miña mente. Coma cando non queres erguerte da cama e dis “xa o fago mañá”. Pero agora é dentro dun ano. E non é preguiza, é obriga. E non son eu, senón que somos todos/as/es.

Un virus viu a bota-lo freo e deter esta máquina de loucura que, cal roda de hámster que xira sen parar freneticamente a ningures, ameza con devorar todo o que coñecemos. Hai dous meses semellaría imposible deter a roda, ciencia ficción. O colapso tantas veces invocado. Imposible sequera poñer un pau nese engranaxe, movido por un hámster que hai tempo que esqueceu por qué non para de correr. Dá igual. Parar asusta máis que seguir. Mellor velocidade coñecida que parón por coñecer.

Correr, a velocidade, a produtividade e o “speed”, a batalla contra a 'perda do tempo' son sen dúbida trazos identitarios do noso ser actual, posthumanos globalizados. Un tempo que corre sobre nós en contas de nós sobre el. Un tempo que manda sobre as nosas vidas e nos ten escravizades. Atreverse a parar esta dinámica sería de tolas, suicidas. Un sacrilexio fronte ao progreso sagrado, o noso becerro de ouro.

Parar, dixerir, mastigar. Lucrecia Masson fai unha analoxía da vaca na súa epistemoloxía rumiante. Di que esta “non rende tributo á visión lineal da historia. O rumiante bótase a rumiar, e moitas veces tamén a durmir. Non privilexia o estado consciente. Gústalle soñar. (..). Na súa acción de rumiar, rende tributo ao proceso e non ao produto acabado. A rumiante é precaria, e como precaria desafiou o futuro. O futuro non é noso. Non hai futuro. Non hai tempo. O rumiante, é lento. (…) non se apura, resístese á velocidade e tampouco quere vencer”. Devir vacas. Pastar e deixarnos ser. Mirarnos á cara, sorrirnos. Abandonar a culpa e o medo.

Quizais deste cambio, como todos os regalos que nos fai a Historia, poda(mos) aprender a vivir a outro ritmo. A revolución ás veces non consiste en masas tomando palacios, senón en sutís e vitais cambios culturais e de hábitos. De necesidades. Vou aprender a dicir non, a resgardarme, a coidarme, a priorizarme a min para priorizarnos a nós (ao todo), a non disolverme, a estar só, a deter a roda un intre, reflexionar e re-pensar-me. A reproducir máis que a producir. A vivir, como me foi encomendado, sen encomenda. A facer realidade outra maneira de ser.

Vai ti saber que pasará se o fago. Quizais este sexa un ano gañado despois de todo.

Este relato foi escrito por Xoán Perillán. Xa sabes que podes enviar o teu a osaltogaliza@gmail.com co asunto 'Un Salto de Contos' ou como mensaxe privada ao noso Facebook :)