Decrecimiento
Causas e consecuencias da fin do crecemento económico

A nosa civilización áchase nun intre final da súa historia, enfrontada á imposibilidade de seguir a medrar, mais cun ADN que a empuxa ao crecemento continuo.

Fábrica abandonada_2

Coordinador do Instituto Resiliencia

11 ene 2019 06:00

No mundo real, natural, o crecemento é un fenómeno sempre autocontido, limitado. A maioría dos seres vivos pasa por unha fase de crecemento máis ou menos rápida (a infancia e a adolescencia no caso dos seres humanos), que chegada ao punto determinado vai parando até se deter nun tamaño óptimo, final (a etapa adulta ou madura, no caso humano e doutros animais), no cal o metabolismo reorientase a manter, nas mellores condicións posibles, un estado estacionario. Isto aplícase tamén ás agrupacións de seres vivos e aos ecosistemas. As únicas excepcións a isto son o cancro e as pragas, fenómenos puntuais nos que un crecemento irrefreable e explosivo (das células dun organismo ou dunha poboación de insectos) acaba provocando, polo xeral, a morte do hóspede ou un colapso na poboación que virou praga, cando esgota o xute de enerxía que a fixo posible e perece en masa.

As únicas excepcións ao crecemento limitado no mundo natural son o cancro e as pragas.

Agora cómpre preguntármonos: cal destes é o modelo que segue a chamada civilización industrial ou capitalista, hoxe hexemónica no planeta? Á vista do consenso que guía as políticas económicas e do funcionamento autónomo do mercado capitalista —conducido pola perpetua procura de beneficios sempre maiores e pola reprodución do capital—, non cabe outra resposta: a nosa civilización segue o modelo do cancro e das pragas, isto é, medrar indefinidamente até destruírmos por completo aquilo que nos serve de sustento.

Quere isto dicir que ese crecemento continuo, obsesión das nosas clases políticas e económicas, tanto á esquerda como á dereita (con excepcións aínda minoritarias), obxectivo de todo tipo de indicadores macroeconómicos (comezando polo Produto Interior Bruto, auténtico tótem-guía do mito do progreso perpetuo), vai ter que se deter nalgún punto, queiramos ou non. E ese punto, dinnos cada vez máis voces, é agora. Mais cales son os muros principais contra os que se está a esfarelar o soño dun crecemento infinito nun mundo finito?

Fábrica abandonada_1

Sen dúbida, o principal é a enerxía. Todo metabolismo (unha célula, un organismo, un ecosistema, unha sociedade humana) precisa dunha entrada de enerxía para funcionar. Se o metabolismo é dun sistema en crecemento (unha crianza humana, por exemplo) precisará unha achega tamén crecente de enerxía e recursos (alimento). Se a enerxía deixa de aumentar, o crecemento detense e comezan os problemas, que poden derivar na enfermidade ou mesmo na morte ou colapso dese sistema. No caso da civilización humana actual podemos comprobar en calquera gráfica que represente simultaneamente o crecemento do PIB (mundial ou nacional) e da enerxía consumida, que ambas as dúas medran en paralelo, ou máis ben, a elevación do consumo de enerxía precede (é condición previa) ao medre da produción de bens e servizos medida por ese indicador econométrico. A correlación é practicamente absoluta. É dicir, só o crecemento no consumo de enerxía fai posible o crecemento da economía.

Se a enerxía deixa de aumentar, o crecemento detense e comezan os problemas, que poden derivar no colapso do sistema.

Porén, achámonos nun intre histórico inédito. O consumo de enerxía xa non pode seguir a medrar máis. Iso é así pola conxunción de varios factores: en primeiro lugar a enerxía fósil, ese descomunal tesouro enerxético que atopou a nosa especie e queimou a un ritmo desenfreado desde mediados do século XIX, está chegando nestes momento ao seu teito máximo, ao chamado cénit, a partir do cal cada ano achegará menos enerxía neta á sociedade; isto é debido a que os xacementos en uso van esgotándose por causas puramente xeolóxicas (son finitos, lembremos), e os que van quedando son a cada paso máis custosos de explotar por causas termodinámicas, o cal implica que leva máis enerxía extraerlles enerxía útil para a sociedade. Por outra banda, as chamadas enerxías renovables (en realidade sistemas non renovables de captación temporal de fluxos de enerxía renovable) teñen diversas limitacións que fan que sexa unha quimera substituír totalmente o nivel de consumo enerxético actual que nos dan as fósiles (+ uranio), e moito máis aínda pretender alimentar dunha maneira crecente o metabolismo industrial. E finalmente, aínda que a enerxía dispoñible non fose diminuír, se concordamos en que é preciso e urxente determos as emisións de gases de efecto invernadoiro, non queda outra que reducir o consumo enerxético no seu conxunto.

Fábrica abandonada_3

Outros muros que empecen a continuidade do crecemento son a saturación dos sumidoiros (mudanza climática, acidificación dos océanos...), o esgotamento dos minerais, a perda de solo fértil, auga potable e biodiversidade, etc. Cal é, logo, o efecto conxunto destes límites? O crecemento económico vaise deter de maneira permanente, a non tardar moito. Mesmo as institucións do business-as-usual advirten xa de que o crecemento "tocou teito".

As políticas actuais orientadas á procura do crecemento económico son totalmente inadecuadas á realidade enerxética.

Quere isto dicir, en primeiro lugar, que as políticas actuais orientadas á procura do crecemento económico (do 3% ou máis) son totalmente inadecuadas para a realidade enerxética que vivimos. Outra consecuencia é que o sistema monetario-financeiro actual, baseado na creación de débeda que debe ser devolta con xuros e, polo tanto, parte do suposto de que no futuro o conxunto da riqueza económica será meirande ca no presente, deixa de ser viable. Unha terceira conclusión é que a partir de agora o único crecemento que poderá experimentar unha economía será a conta de quitarlles recursos e enerxía a outras economías, co cal os conflitos internacionais entre países que teimen no obxectivo do crecemento semellan inevitables; e, en todo caso, ese crecemento espoliador non poderá continuar indefinidamente, pois máis tarde ou máis cedo acabará batendo contra os límites planetarios. Ademais, os gobernos que non estean dispostos a aceptar que é preciso modificar o sistema operativo que guía o noso metabolismo socioeconómico, van recorrer a todo tipo de trucos para demorar ou agachar o que está a suceder (modificación da contabilidade do PIB, confianza cega na "eficiencia enerxética" e na "desmaterialización da economía", poñer como escusas a loita contra a mudanza climática ou a saúde para imporen medidas de aforro enerxético e de estirar os derradeiros combustibles fósiles, procura de vítimas expiatorias internas ou externas...). E, por último, os propios aparatos estatais van ter crecentes dificultades para financiar os servizos públicos (Estado do Benestar: saúde, ensino, pensións...) por medio dos impostos, proporcionais á actividade económica nacional.

Ningún goberno no plano internacional semella disposto a afrontar de maneira transparente e contundente esta situación, da que sen dúbida teñen sobrada información. Apenas se comezan a atopar indicios de mudanza por algures: Bután instituíu en 2008 a Felicidade Nacional Bruta como alternativa ao PIB; no Reino Unido unha comisión parlamentar leva estudando os "límites ao crecemento" desde 2016 e publicaron informes coma o que o profesor da USC Ramom Flores traduciu ao galego e que foi publicado ese mesmo ano por Véspera de Nada; no 2017, en plena preparación para o referendo de autodeterminación en Cataluña, a CUP levou unha proposta a prol dunha República Decrecentista ao parlamento catalán; no pasado mes de setembro tivo lugar no Parlamento Europeo por vez primeira unha conferencia sobre Poscrecemento; durante a actual preparación dunha Lei de Transición Enerxética e Mudanza Climática por parte do goberno español, un grupo de científicos e activistas advertiu ao ministerio de que "realizar unha Transición Enerxética a un sistema baseado só en renovables, esixe unha Transición Metabólica a un sistema económico poscrecemento de menor metabolismo" e reclamou a declaración dunha "situación de emerxencia". Primeiros pasos cara a unha imprescindible viraxe radical da nosa economía para adaptarse á realidade antes de chocar contra ela a toda velocidade. Precisamos redefinir socialmente unha prosperidade sen crecemento.

Sobre este blog
O Centro de Saberes para a Sustentabilidade (CSS) é un Regional Centre of Expertise on Education for Sustainable Development recoñecido oficialmente pola Universidade das Nacións Unidas. Ten como misión fundacional “informar, sensibilizar e implicar a comunidade educativa e a sociedade no seu conxunto na promoción da transformación social necesaria para o cumprimento dos Obxectivos de Desenvolvemento Sustentable a través de experiencias cos pés na terra que fomenten a conservación, a sustentabilidade, a protección ambiental e a resiliencia“. O goberno do CSS é horizontal e democrático a través dun Consello Reitor formado por representantes de todos os axentes participantes. Máis información: http://www.saberes.eu
Ver todas las entradas
Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Río Arriba
Río Arriba Luis González Reyes: “Vivimos en un mundo en el que la escasez es un elemento central”
Primera entrevista del programa Río Arriba en formato podcast y vídeo donde hablamos de las nuevas guerras neocoloniales por recursos en la era de Trump y Putin, de la escasez, del decrecimiento y el colapsismo.
Tribuna
Tribuna Decrecimiento azul: un enfoque necesario para mares al límite
Mientras se celebra la UNOC3 y en el contexto de cambio climático y pérdida de biodiversidad al que nos enfrentamos se necesita —también en el mar— un cambio de paradigma donde el crecimiento y la ausencia de límites dejen de ser la norma.
Decrecimiento
Opinión Cómo crear colectivos resilientes y justos en tiempos de emergencias constantes
Un equipo multidisciplinar ha desarrollado una herramienta web con un doble objetivo: evaluar la resiliencia y el funcionamiento de los colectivos sociales ante la crisis ecosocial en marcha.
Sobre este blog
O Centro de Saberes para a Sustentabilidade (CSS) é un Regional Centre of Expertise on Education for Sustainable Development recoñecido oficialmente pola Universidade das Nacións Unidas. Ten como misión fundacional “informar, sensibilizar e implicar a comunidade educativa e a sociedade no seu conxunto na promoción da transformación social necesaria para o cumprimento dos Obxectivos de Desenvolvemento Sustentable a través de experiencias cos pés na terra que fomenten a conservación, a sustentabilidade, a protección ambiental e a resiliencia“. O goberno do CSS é horizontal e democrático a través dun Consello Reitor formado por representantes de todos os axentes participantes. Máis información: http://www.saberes.eu
Ver todas las entradas
Corrupción
Corrupción El juez decreta prisión provisional sin fianza para Santos Cerdán
El juez acepta la propuesta del fiscal y decreta cárcel contra el ex secretario de organización socialista por integración en organización criminal, cohecho y tráfico de influencias.
València
València La Audiencia de Valencia confirma la imputación a Argüeso en el juicio de la dana
La Sección Segunda de la Audiencia Provincial concluye que la resolución de la instructora “no es irrazonable ni arbitraria”, ratificando la imputación del ex secretario autonómico de Emergencias.
Barcelona
Derecho a la vivienda Amenazas de violencia extrema y una paliza a los habitantes de un bloque okupado de Barcelona
El Salto accede a las llamadas y mensajes de audio amenazadores que un grupo de desokupa envía al vecindario del bloque Llenguadoc, donde confirma cumplir con el mandato del propietario del edificio.

Últimas

Palestina
Tribuna Tres o cuatro días sin comer en Gaza
El drama de no poder dar suficiente comida a tus hijos es inmenso, sobre todo cuando sabes que a pocos kilómetros hay camiones llenos de ayuda. Parados. Bloqueados.
Gobierno de coalición
Gobierno de coalición La fuga de más diputados de Sumar, en manos de Sánchez
Más representantes de las confluencias aguardan a la comparecencia del presidente del Gobierno del 9 de julio como la última señal para no saltar al grupo Mixto.
Más noticias
Medio ambiente
Tribuna Mapa de los conflictos del agua: una herramienta para la defensa de los ríos, acuíferos y humedales
A pesar del grado y extensión del daño que sufren los ríos, acuíferos y humedales, las administraciones públicas no están tomando las medidas necesarias para frenar el deterioro y responsabilizar a las entidades que lo causan.

Recomendadas

Economía social y solidaria
Historia Lo que Franco arrebató al cooperativismo y a la economía social y solidaria
La dictadura franquista combatió de forma cruel el movimiento cooperativo fraguado en la II República, y durante la propia guerra con las denominadas colectividades, y pervirtió la idea de autogestión a través de los ideales falangistas.
Río Arriba
Río Arriba Yayo Herrero: “El holocausto nazi no es una excepcionalidad en la historia de Europa, es un modus operandi”
Nueva entrevista de Río Arriba en formato podcast y vídeo en el que hablamos de ecofeminismo, transiciones ecosociales justas, decrecimiento, colapso, poner la vida en el centro y mucho más.
En el margen
Cécile C. Eveng “Perdemos amigues y es una pena porque las personas LGTBIQ pueden ayudar a desarrollar África”
La filóloga camerunesa reside actualmente en España y estudia un doctorado en migraciones, cuerpos, negrofobia y vulnerabilidad de personas. Investigar sobre identidades disidentes en su país le ha traído críticas, hasta desde la propia academia.