Poesía
O signo é o significado

Ti sabes de sobra o que quere dicir unha moeda.
Unha áspera cosmogonía comezou a nacer
cando o significado espallou
o seu esperma sobre os ouveos.
Selos, escanos, o sindicato dos nomes.
Quen che dera que un xesto
fose apenas un xesto.

Xa sabes como funciona:
Alguén inventa unha palabra e o fenómeno
bótase a existir.
Adoptas un sorriso e a súa comisura
tira da correa da ledicia.
As que foron amalgamadas,
metidas nun mesmo saco,
ás que taparon o rostro, onde o seu fogar?

Sabes que toda lingüística é histórica.
Unha vogal recolle en redondo
a súa melena tan ceiba ao vento.
Nesta foresta de símbolos
hai olladas que falan máis a berros ca os discursos.
Un fonema portavoz.
A boca dunha nai dicindo que
‘o Google earth non é o territorio’.
Como se aquí e noutras partes
xa todo estivese feito.
Cónsules, contrato, anel.

Cada palabra, un mapa.
Un signo caracol:
A casa da súa memoria
pesándolle nas costas.
Cada -a que agachas baixo o círculo pechado.
Unha voz apoderada.
Non disimules, sábelo:
Toda cirurxía reconstrutiva é
política.
Fórmula, fiscal, retrato.
Non fagas coma quen que non.
Tíralle á vogal do trazo
e mira o planeta que vén detrás.
Quen che dese que un xesto
fose apenas un xesto.

E ti, que tanto
tes viaxado polo mundo,
acaso non viches o que vén
sendo aínda
unha muller?