Opinión socias
O fío da memoria

Por Breixo Suárez Fariña

Hai unha fatiga que non sae nas novas nin se mide en estatísticas: a do compromiso.

É unha fatiga discreta, feita de madrugadas, de asembleas que se repiten e de soños que semellan quedar varados entre a esperanza e o cotiá.

Os movementos sociais —esas constelacións de xente común que decide erguer a voz— tamén se esgotan. Non por falta de convicción, senón pola ferida de ter que resistir cando o tempo empurra a esquecer, nun mundo que parece vivir da desmemoria.

O compromiso non é sempre inxente. A miúdo é silencioso, cotián e está ligado entre pequenos fitos e contratempos compartidos.

Hai quen confunde a dignidade coa forza, esquecendo que tamén é dignidade resistir cando xa non hai alento que soster.

Esa teima en seguir, mesmo canso, é o verdadeiro milagre do noso tempo: a persistencia de quen continúa crendo nunha xustiza que non se deixa medir por recoñecementos instantáneos.

Non hai vitorias inmediatas nin perdas inalterábeis Hai, talvez, unha forma nova de esperanza: máis lenta, máis fonda, menos ruidosa...

Unha esperanza que non busca a vitoria apresurada, senón o sentido de estar, de acompañar e de non abandonar a causa que un día escollemos defender.

Porque ás veces resistir non é avanzar, senón ficar sen desaparecer.

E nese pequeno xesto —continuar presentes, aínda cando a forza se disolve— radica overdadeiro compromiso nos movementos sociais.