Movimiento obrero
A revolta do metal
A autoorganización diante das cargas policiais era automática. Cada quen sabía o que tiña que facer e eramos todos brazo e cerebro unido. Xente normal plantando cara xunta.
Hai 8 anos, en maio de 2009, comezaba unha folga polo convenio do metal da provincia de Pontevedra que duraría 27 días, e que foi moito máis que un conflito laboral: sentiamos que podiamos con todo, viñamos de gañar conflitos, era unha folga ofensiva e non só para que non nos roubaran o que conseguiramos até ese momento.
Os estaleiros nos meses anteriores fervían, tiñamos asembleas constantes. No choio falabas todos os días do convenio e da folga que ía chegar. En Barreras estabamos facendo sete barcos, gañabamos pouco máis de 1.000 euros por 8 horas, e había moita xente enriquecéndose a conta da nosa suor.
As persoas que traballamos alí tiñamos hipotecas, familia e débedas variadas, mais sentiámonos arroupadas e convencidas da nosa forza colectiva.
Aprendemos a non camiñar sós, erguer barricadas e lanzar foguetes para nos defender. Debatiamos entre nós, na casa e no bar. Eramos protagonistas e fixemos palidecer aos nosos xefes. Pasamos de peóns a actores principais. E todo isto pasou aquí, e non hai tanto. Non é unha batalla só para lembrar, queremos volver vivila.
Relacionadas
Para comentar en este artículo tienes que estar registrado. Si ya tienes una cuenta, inicia sesión. Si todavía no la tienes, puedes crear una aquí en dos minutos sin coste ni números de cuenta.
Si eres socio/a puedes comentar sin moderación previa y valorar comentarios. El resto de comentarios son moderados y aprobados por la Redacción de El Salto. Para comentar sin moderación, ¡suscríbete!
