Unha palabra revolucionaria

Un coñecido político galego, ministro de Franco, rebautizado coma mente preclara na España posterior a 1978 e coñecido cazador (estaba de tiro cando o Prestige tocou fondo mariño sendo presidente da Xunta de Galicia) deixou, ademais de doutrina, un baño en Palomares gravado polo NO-DO e varias frases. Desas frases do coñecido líder unha sobresae na miña cabeza querendo poñer palabras ao que aconteceu hai uns días en Compostela: la calle es mía!

O pasado 18 de agosto, na presentación da revista Ligeia en Santiago de Compostela, levada a cabo grazas ao esforzo da Casa das Crechas e a libraría Chan da Pólvora, xunto coa axuda e alento da poeta Tamara Andrés e o escritor Marcus Daniel Cabada, xunto co que escribe, abrimos a caixa de Pandora cunha soa verba: urna. Defendemos a urna coma espazo multicolor e crisol de ideas, espazo para xermolar voces e coñecer outras.

Debería existir un monumento á urna, ese espazo e lugar marabilloso, en cada praza maior de cada vila. A urna é o espazo revolucionario do tacto democrático á espreita, a revolución falada e visual das mans e dos papeis, outros lugares de creación.

Reivindicar o espazo da convivencia, do estado democrático, da orde pacífica das cousas e do entendemento baseado na cultura está a ser unha proclama revolucionaria.

Esta palabra, urna, foi a escusa para que no medio deste ambiente cordial, desta presentación con público de todas as idades nunha vila soleada un cliente da cafetería, turista, nos importunara e tentara forzar o silencio. Este home, acompañado dun grupo de 3 persoas, díxonos “la calle no es para hablar de política”, “en España se habla castellano”, “un respeto que esta es la ciudad del patrón de España” e outras frases dignas de constar nun glosario revientahuevos. Eu penso que era un home de valentía non canalla senón da “bravuconada” propia de gintonic na barra.

O clima das cousas está a facer que verbalizar ideas coma “urna”, “democracia”, “alegría”, “rúas” e demais sexa per se un acto revolucionario.

Reivindicar o espazo da convivencia, do estado democrático, da orde pacífica das cousas e do entendemento baseado na cultura está a ser unha proclama revolucionaria, un xeito diverxente nun statu quo chulesco de palabras que feren e políticos que as empregan para caldear aínda máis o espazo cidadán. Tras tentar interromper a nosa presentación e nós convidalo a gardar a calma ou marchar, esta persoa alzou a ton de voz e comezou a xesticular e insultar. Varias persoas do público tentaron que a situación se calmase máis non resultou posible ata que o suxeito en cuestión foi insistentemente convidado a marchar grazas a axuda do equipo da Casa das Crechas. Puidemos rematar o acto con total normalidade e despois, brindar ao azul do día un vermú vermout de celebración pola nova publicación.

O suxeito en cuestión, o intolerante, comparte a idea da frase inicial: o espazo público coma propiedade privada dunha idea, dun criterio e dunha forma de pensar. La calle es mía. Unha idea partillada polo fascismo que anda a facer metástase por Europa adiante. Cada vez son máis as persoas que conciben o común como o espazo do calar, do silencio e, en todo caso, da bandeira no balcón e a violencia verbal ou física na rúa.

Ante iso, ante a intolerancia, combate o xornalismo erguido, democrático e a literatura para romper barreiras e axudar ao entendemento entre os pobos e as culturas. O xornalismo crebamuros que sabe que vive grazas á liberdade e non se ata nin deixa que aten.

Os que non o entendan, berrarán cunha bandeira na cabeza e un inquietante silencio enorme que ofrecer nas mans.