“É moi frecuente a frustración dos nosos propios desexos e inquedanzas”

O corpo de Cristo aborda cuestións como a enfermidade mental, a responsabilidade dos coidados, a dor e as frustracións. A primeira novela gráfica de Bea Lema (A Coruña 1985), ilustradora e deseñadora de produto, vén de gañar a edición número doce do premio Castelao de banda deseñada que outorga a Deputación da Coruña, e estará publicada na primavera de 2018.

O xurado valorou a sensibilidade para abordar patoloxías mentais desde unha ollada infantil, como desenvolviches o punto de vista?
Na miña familia hai unha persoa con esta condición, polo que vivín de preto esta experiencia. O corpo de Cristo é unha ficción que enfoquei desde a inxenuidade dunha nena que ten esta situación na casa, sen caer no drama. Aínda que unha alta porcentaxe da poboación ten ou vai padecer condicións mentais diversas, o certo é que este tema segue a ser un tabú. Na historia do cómic a persoa afectada non recoñece a súa situación, polo que non quere tomar medicación e busca solucións desesperadas na relixión ou na curandeiría.

O cómic aborda a responsabilidade dos coidados como unha cuestión feminina con toda naturalidade.
Si porque esa é a realidade que vivimos aínda hoxe as mulleres, somos responsables dos coidados. As personaxes masculinas adultas da historia, sexa porque non se vén capacitadas ou porque non teñen ferramentas, escapan da responsabilidade de coidar da persoa que padece, e finalmente é a nena quen, cando medra, ten que facer ás veces de nai da súa propia nai.

En troques, hai unha clara infrarrepresentación de mulleres en postos salientables. 
Existe o síndrome da impostora, como que non somos quen de dar o paso. Con frecuencia sinalamos que non estamos representadas nas esferas artísticas e culturais, por exemplo no cine, onde non hai case mulleres dirixindo. Talvez teñamos nós unha parte de responsabilidade en ter o atrevemento de facer as cousas, de contar o que temos que contar, porque é moi necesario coñecer historias ligadas ás mulleres e temos a responsabilidade de visibilizalas. Esta é unha historia na que tamén tratas a dor e a frustración. Na educación que recibimos as mulleres aínda é moi frecuente a frustración dos nosos propios desexos e inquedanzas, ou sentirnos na obriga de encaixar en certos canons.

A introdución das bases do concurso di “tendo en conta a significación do colectivo que traballa na creación en banda deseñada en Galicia, que é considerado o máis importante do panorama estatal...”
É certo que hai moito talento, está Fosfatina autoeditando cunhas apostas super arriscadas, ou xente máis consolidada como Martín Romero, José Domingo ou Alberto Vázquez. Tamén temos moitas feiras de autoedición que a min persoalmente me encantan pola diversidade que permite o formato. Alí vas co teu fancine e hai liberdade total: hai xente que conta historietas, ou xente que fai unha recompilación de fotos de cando era cativo. Ao ser algo que se fai por puro placer, fóra da industria, non tes que ter cartos para participar... é un universo libre que coñecín cando comecei a debuxar e que me fascinou.