Culturas
Cen anos de humor gráfico en Galicia

O neno Castelao, que emigrara cos seus país á Arxentina, ficou engaiolado cos debuxos de Cao, ante os que sentiu medrar a súa vocación de debuxante humorístico.

Xornalista e doutor en Comunicación. Autor dos libros O humor galego alén da retranca, Humor en cadriños I e Humor en cadriños II.
23 ene 2018 13:00

O moderno humor gráfico galego xurdiu con 30 anos de atraso, porque quen o tiña que fundar –Xosé María Cao (1862-1918)– emigrou á Arxentina con vinte e poucos anos, converténdose no pai da caricatura política dese país. Haberá que agardar a que Alfonso Daniel Rodríguez Castelao (1886-1950) desempeñe ese papel na segunda década do século XX. En Bos Aires, Cao mimetizouse en Don Quijote co madrileño Eduardo Sojo, director da revista, ata o punto de adoptar o seu mesmo pseudónimo, Demócrito, só que co ordinal II. Ambos os dous levaron adiante unha encarnizada loita satírica contra o presidente da República, o xeneral Julio Argentino Roca, El Zorro, polo que sufriron persecución e cárcere. Cao alcanzaría despois a madureza como caricaturista e debuxante de humor en Caras y Caretas, a revista máis lida en toda Hispanoamérica, na que colaborarían outros dous excelentes caricaturistas galegos: Juan Carlos Alonso (1886-1945), que se convertería logo no caricaturista máis valorado de toda a América do Sur, e Federico Ribas (1890-1952).

O neno Castelao, que emigrara cos seus país á Arxentina, ficou engaiolado cos debuxos de Cao, ante os que sentiu medrar a súa vocación de debuxante humorístico. 

Castelao e a caricatura síntese

Castelao galeguizou a caricatura modernista, baseada na liña e na síntese expresiva, que puxera de moda en toda Europa a revista alemá Simplicissimus. Mais hai dous Castelaos: o anterior e o posterior a 1916, cando descobre o nacionalismo e ingresa nas Irmandades da Fala. O primeiro procuraba só divertir, representando, coma outros artistas da época, costumes e feitos anecdóticos. Este primeiro estilo vémolo nas súas colaboracións en Vida Gallega —a revista viguesa en cuxa capa arelaban publicar todos os debuxantes da época—, das que renegaría logo: “Acúsome de ser eu quen deu empezo a esas carantoñas porcas, a eses monicreques noxentos, a ese humorismo de taberna”. O segundo Castelao, afastado xa dos temas festeiros, vai reflectir a problemática da Galicia labrega e mariñeira, a cuxo espertar quere contribuír. O álbum Nós significa un punto e á parte neste senso. Os seus debuxos foron realizados entre 1916 e 1918, aínda que non se expuxeron por vez primeira ata 1920 e o álbum non foi editado ata 1931. É entón cando fai o seu mellor traballo para a prensa, a serie “Cousas da vida”, que nace en xullo de 1923 no diario Galicia. Tras o peche do xornal, continuaraa en Faro de Vigo entre 1926 e 1933.

Castelao colaborou ademais no diario madrileño El Sol, como farían tamén os seus principais discípulos: Carlos Maside (1897-1958), Álvaro Cebreiro (1903-1955) —se cadra, o mellor caricaturista galego de todos os tempos, canda Cao e Alonso— e Manuel Torres (1901-1995). O rianxeiro creou logo unha farturenta escola, con nomes tan importantes coma eses e os de Cándido Fernández Mazas, Luís Seoane, Ignacio Vidales Tomé, Eduardo Padín, Xaime Prada, etc.

A etapa que vai de xaneiro de 1909 ao 18 de xullo de 1936 foi a época dourada do humor gráfico galego. Nun país con poucas publicacións e menos lectores, chegou a haber preto dun cento de humoristas que publicaban viñetas. A maioría eran artistas que se sentían atraídos pola moda do momento, entre eles algúns dos “novos” que anovaron a pintura galega na primeira metade do século XX. 

Censura e decadencia tras a guerra

A Guerra Civil rachou a idade de ouro do humor gráfico galego. O corte foi radical. Algúns dos debuxantes foron fusilados (Camilo Díaz, Luís Huici…), outros marcharon ao exilio (Castelao, Ribas, Seoane…) e os que ficaron foron obrigados a calar.

A imposición da censura impide toda crítica política e dá paso a unha época de decadencia artística. Porén, nos anos 50 e 60 atopamos algúns abrollos esperanzadores. En primeiro lugar a revista Galicia Emigrante (1954-1959). En Bos Aires, Seoane evita que a ruptura sexa irrecuperábel ao publicar nesta revista debuxos de seu e de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao e Carlos Maside.

En segundo lugar o regreso (fuxidío) de Cebreiro, Torres e Vidales Tomé. Cebreiro colabora en El Ideal Gallego desde 1950 ata a súa morte en 1955. Vidales Tomé publica en Faro de Vigo viñetas de fútbol durante as tempadas 1955-1956 e 1956-1957. Torres colabora en La Voz de Galicia de 1962 a 1964.

Finalmente a aparición de Atomé, Quesada e Lalo. Antonio Tomé Taboada, Atomé (1914-1974) publicou as súas “Paroladas” en El Ideal Gallego desde 1963 ata a súa morte, o 18 de decembro de 1974, sempre cos pés en galego. Médico rural, os seus personaxes son homes e mulleres curtidos polo duro traballo cotián aos que atendía na súa consulta. Bernardo Vázquez Gil, Lalo (1927-2016) publicou con éxito o personaxe de "Gorechiño" en El Pueblo Gallego desde 1954. Fernando Quesada (1933-2016) colaborou en Faro de Vigo desde 1961 facendo caricatura de política internacional, labor que compatibilizou desde 1964 coas súas colaboracións na prensa madrileña (Arriba, Pueblo, Tele Radio…).

Ilustración Bea Lema_3

Por esta época, os humoristas gráficos galegos estaban influídos sobre todo por La Codorniz, na que colaboraban dous galegos ilustres: Julio Cebrián (1929-2017) e Alfonso Abelenda (1931). Castelao seguía a ser un perfecto descoñecido. O groso da primeira edición das Cousas da vida da editorial Galaxia non se editou ata 1971.

Un novo amencer a partir de 1970

A Lei de prensa e imprenta de 1966 (a famosa Lei Fraga), que derogara a censura previa, deu lugar en España a un estoupido do chiste crítico, mais aínda non político. Publicáronse máis chistes “socioeconómicos” entre 1966 e 1969 ca nos 27 anos anteriores, e o chiste converteuse en elemento substantivo dos diarios e das revistas. En Galicia, a mudanza empezarase a notar timidamente a partir de 1970, coa estrea de Siro López (1943) e Xaquín Marín (1943) en Chan —unha revista quincenal galega que dirixía en Madrid Raimundo García Domínguez, Borobó— e as primeiras viñetas “galegas” de Quesada en Faro de Vigo.

Este período de rexurdimento confirmarase a partir de 1980 coa incorporación á prensa dun feixe de novos humoristas. Algúns diarios atopan o seu debuxante: La Voz de Galicia a Siro e Xaquín Marín, Faro de Vigo a Gogue (José Rodríguez López, 1953), La Región a Xosé Lois (González) (1949).

Algúns destes humoristas acadarán unha popularidade extraordinaria. O fenómeno comeza con Quesada, que nos anos 70 se converteu en “supervendas” coas súas Chispas da roda, publicadas pola editorial Castrelos na colección “O Moucho”; segue con Xosé Lois e Gogue, cuxos respectivos personaxes do Carrabouxo e Floreano foron inmortalizados en estatua nas vilas natais dos debuxantes; e chega aos nosos días co “Bichero” de Davila.

O compromiso social e nacional dalgúns deste humoristas é innegábel: a Xaquín Marín (cos seus inesquecíbeis “Gaspariño” ou “D. Augusto”), Siro ou Xosé Lois cómpre engadir os nomes de Chichi (Xesús) Campos (1952-1991), Pepe Carreiro (1954), Nachortas (1954) ou Carlos Silvar (1954). Chichi foi un dos máis intelixentes e prolíficos humoristas galegos de todos os tempos, mais a súa prematura morte privounos do mellor da súa produción. Foi tamén un dos pioneiros da banda deseñada en Galicia despois da Guerra Civil, coa fundación do grupo de cómic do Castro a principios dos anos 70, canda Xosé e Rosendo Díaz e Luís Esperante. Outro pioneiro foi Xaquín Marín, coautor, canda Reimundo Patiño, do álbum 2 viaxes, de 1975. Pola súa banda, Pepe Carreiro foi un humorista especialmente mordaz. O seu libro Fraga na Galiza (1997) é unha extraordinaria crónica satírica dos anos de Manuel Fraga como presidente da Xunta.

Tras a morte de Franco non houbo verdadeira liberdade de prensa ata a promulgación da Constitución de 1978. Coa Lei Fraga aínda vixente, Siro tivo que afrontar en 1976 un dobre proceso civil e militar por senllas viñetas publicadas en El Ideal Gallego. No civil, o fiscal retirou os cargos; do militar zafouse pola amnistía xeral do 15 de outubro de 1977.

Máis grave foi o que aconteceu en Barcelona, onde El Papus sufriu en setembro de 1977 un atentado con bomba da Triple A que cobrou a vida do conserxe do edificio onde se localizaba a publicación. Eran os anos da Transición e do boom das revistas de humor: Hermano Lobo, El Papus, Por Favor

Durante as décadas de 1980 e 1990 produciuse unha serie de acontecementos no humor gráfico galego que acadaron categoría de auténticos fitos. Un deles é o Museo do Humor de Fene. Fundado por Xaquín Marín en 1984, foi o primeiro e, durante moitos anos, o único museo de humor de toda a Península Ibérica. Dinamizou o humor gráfico galego cunha manchea de actividades, nomeadamente os Premios Curuxa e as Xornadas de Humor.

Outro fito importante son os encontros de humoristas. Foron cinco: o I Seminario Galego do Humor de Sada (1982), os Encontros de Humoristas do Condado (Mondariz, 1984; Salvaterra do Miño, 1985, 1986 e 1987; e O Porriño, 1988) e o I Salón de Primavera e Simposio de Humoristas Galegos de Vigo (1999). Non acadaron o obxectivo de crear unha asociación profesional de humoristas, mais axudaron a visibilizar o sector.

Hai que destacar tamén a aparición das revistas de humor. Foron tres: Can sen Dono (Vigo, 1983-1991), Xo! (Vigo, 1993-2000) e Sapoconcho (boletín do Museo do Humor de Fene, 1994-2000). Foron as primeiras despois da guerra. Creada por Pepe Carreiro e Gogue, Can sen Dono era unha revista aberta e plural, na que colaboraron case que todos os humoristas gráficos galegos da época. Xo!, cofundada tamén por Carreiro, era máis satírica. A comezos do novo século, coas tres revistas xa desaparecidas, a remuda foi tomada por dous suplementos de humor: “Xatentendo.com” (2000-2001), suplemento semanal de La Voz de Galicia, fundado e dirixido por Siro, unha iniciativa sen parangón na prensa española; e “O Farelo” (2001-2010), suplemento mensual do xornal comarcal A Peneira, de Ponteareas.

Outro fito a salientar é a Bienal da Caricatura de Ourense (1992-2008). Organizada por Benito Losada desde a Casa da Xuventude, reunía cada dous anos a todos os humoristas gráficos galegos que colaboraban na prensa. Tiña un concurso de caricaturistas noveis que gañaron, entre outros, Santy Gutiérrez e Suso Sanmartín.

A mediados da década de 1990 irrompe nos xornais galegos un feixe de novos humoristas —Pinto & Chinto (David Pintor e Carlos López), Leandro Barea, Kiko da Silva, Santy Gutiérrez, Luís Davila, Javier Aguilera, Xosé Tomás, Matalobos, Suso Sanmartín, Sex (María José Mosqueira), Alberto Guitián…— nados na súa maioría entre 1970 e 1975, que estarán chamados a protagonizar non só unha remuda xeracional no humor gráfico galego, senón tamén un cambio de etapa. A fichaxe de Pinto & Chinto por La Voz de Galicia en 1998 e o inicio por parte de Davila da serie “O Bichero” en Faro de Vigo ese mesmo ano dan carta de natureza ao fenómeno. 

Precariedade e novas formas de censura

Esta nova xeración de debuxantes satíricos xorde aínda dentro dunha idade dourada do humor gráfico na prensa galega, mais as cousas vanse logo tornar negras. A crise económica de 2007 asesta un forte golpe ao xornalismo, en plena crise de identidade pola transición dixital. As consecuencias son graves. Prodúcese un claro retroceso na valoración do humor gráfico nos xornais, reflectido tanto nas condicións laborais e económicas dos humoristas como na perda de carga crítica das viñetas por mor da censura empresarial, a autocensura e mais a ditadura do politicamente correcto. A irrupción da internet e das redes sociais tamén está a condicionar o traballo dos humoristas, tanto positiva como negativamente.

Esta nova etapa trouxo tamén algunhas novas felices, como a recuperación dos Premios Curuxa, a creación nese mesmo ano da Festa da Caricatura “Cidade de Ferrol” —cuxa terceira edición (2017) xa non se celebrou por falta de cartos— e, sobre todo, a revista Retranca (2007-2011).

Fundada e dirixida en Vigo por Kiko da Silva, cunha estrutura semellante á de El Jueves, veu anovar a forma de facer humor en Galicia, mais non deixou de afrontar graves dificultades, como o sorprendente secuestro do número 28 —dedicado á visita a Galicia do papa Bieito XVI en 2010— por parte do propio impresor por mor do seu desacordo moral co contido, e, sobre todo, a coitelada mortal que lle supuxo a creba da empresa que a distribuía.

Despois de Retranca xurdiron tamén as primeiras publicacións dixitais de humor gráfico en galego: Enchufados (2012) e O Botafumeiro (2014), xa desaparecidas.

A recrudescencia da censura non é un fenómeno só galego. O pasado mes de novembro, máis de cen humoristas gráficos de toda España asinaron un manifesto denunciando a censura de editores e directores, o despedimento de humoristas e os recentes procesos xudiciais contra revistas como El Jueves e Mongolia.

Archivado en: Humor Culturas
Informar de un error
Es necesario tener cuenta y acceder a ella para poder hacer envíos. Regístrate. Entra en tu cuenta.

Relacionadas

Entrevista La Poderío
Lula Amir “Lo singular sobrevive siempre que le bajemos el volumen al miedo”
Ver moverse a Lula Amir es puro poderío. No solo sobre las tablas de un escenario, también en defensa de La Casa Invisible, o a través de intervenciones para denunciar violencias machistas.
A Catapulta
A Catapulta O poeta Samuel Merino visita A Catapulta no seu episodio 11
As engrenaxes do programa sobre poesía do Salto Galiza aceléranse para recibir o poeta tamén coñecido como Pompa e Boato.
Crisis climática
Crisis climática El maremoto ignorado: la temperatura de los océanos alcanza registros nunca vistos
Los mares del planeta llevan un año batiendo récords de temperatura. Las consecuencias de este fenómeno van desde un incremento de las anomalías meteorológicas a una desestabilización de las corrientes marinas y los patrones climáticos globales.
Crisis climática
Crowdfunding 350.000 euros por denunciar la inacción climática
Un total de 16 integrantes de Rebelión Científica se enfrentan a importantes multas por sus acciones no violentas para denunciar la inacción ante la crisis climática. Activistas medioambientales denuncian un “efecto dominó represivo” en toda Europa.
Música
Música “Stand by your man”: cómo el country posicionó el conservadurismo y la segunda ola feminista en Estados Unidos
A pesar de la imagen conservadora que tiene la música country, artistas como Tammy Wynette, Dolly Parton o Loreta Lynn cantaron y compusieron a finales de los años 60 sobre temas feministas.
Análisis
Genocidio Armas y recursos para los palestinos y sus aliados
Es imposible escuchar ninguna petición de ayuda material, militar y económica para la resistencia armada palestina, o para sus aliados regionales, por parte de la izquierda global.
Opinión
Opinión Hombre blanco busca negro no violento
'La próxima vez el fuego' supone una declaración de principios e intenciones, además de una denuncia del racismo de la sociedad norteamericana que a James Baldwin le tocó vivir, pero que abarca en sus propuestas, por igual, a blancos y negros.
Derecho a la vivienda
Derecho a la vivienda El Ayuntamiento del Partido Popular de Logroño desahucia a la PAH
Saltándose los protocolos, sin levantar acta ni expediente, el Gobierno del PP del Ayuntamiento de Logroño arrebata el local a la PAH de La Rioja y se lo concede irregularmente a la asociación de Familias Numerosas.
Palestina
Protesta Miles de personas denuncian el genocidio de Israel en Gaza en una manifestación en Donostia
La movilización tenía por lema 'Genocidio Stop' y la han convocado agentes de la cultura vasca, que la han acompañado con actuaciones musicales, bertsos, bailes o ilustraciones

Últimas

Ocupación israelí
Palestina El Salto te ofrece una camiseta para apoyar económicamente a la UNRWA
No cesamos de buscar nuevas vías para visibilizar un mayoritario clamor social que pide un alto el fuego al que apenas se da cabida en el discurso mediático convencional. Todos los beneficios de esta campaña irán destinados a la UNRWA.
Formación El Salto
Formación El Salto Política por todos los medios: periodismo de análisis en la era de la aceleración
Entre el 10 y el 30 de abril, la Escuela de Periodismo Crítico de El Salto desarrolla un curso para aprender a leer y escribir la información política.
Más noticias
Análisis
Lobby bancario Sacrificar el euro digital para que nada cambie
Ante una adopción masiva del euro digital sin límites, los bancos dejarían de ser esenciales y verían disminuida su capacidad para seguir creando dinero.
Antitaurinos
Maltrato animal Un nuevo paso hacia la derogación de la tauromaquia
“El marco legislativo debe cambiar en base a una sociedad con mayor sensibilidad”, argumenta David Calvo, miembro de la Comisión Promotora de #NoEsMiCultura.
Antimilitarismo
Financiación de Israel Una sede del BBVA, “bañada en sangre” por los vínculos del banco con el genocidio palestino
Activistas de Alternativa Antimilitarista-Movimiento de Objeción de Conciencia rocían con pintura roja una sede del BBVA para denunciar el apoyo financiero de la entidad a las compañías que suministran armamento al ejército sionista.
Opinión
Opinión A las armas
Cualquiera que ame la guerra es un idiota. No importa si tienen barba de pasdaran islámico o pelo largo y revuelto de libertario parisino, los peores prorrumpen en enunciados altisonantes con tal de excitar los ánimos excitables.

Recomendadas

Inteligencia artificial
Inteligencia artificial La Unión Europea abraza la ley del algoritmo más fuerte
La inteligencia artificial ya tiene quién la regule. El Parlamento Europeo ha aprobado una ley que no mitiga las preocupaciones por los efectos que puede tener el modelaje algoritmo sobre los derechos fundamentales.
Cómic
François Schuiten “Viví la desaparición de mi perro con tanta violencia que dibujé guiado por la intuición”
Ven la luz las dos últimas obras del autor de cómic belga François Schuiten: ‘Jim’, elegía por su perro fallecido, y ‘El regreso del capitán Nemo’, nueva entrega de la imaginativa serie que desarrolla desde 1983 junto al guionista Benoît Peeters.
Rojava
Pueblo kurdo Alina Sánchez o Legerin: huellas para quien busca
El 17 de marzo de 2018, la internacionalista argentina Alina Sánchez perdía la vida en Rojava.
Análisis
América Latina Bukele, sin contrapesos e internacionalizado
El presidente de El Salvador ha ganado peso como referente de la derecha radical hispanohablante. Su “método”, una combinación de represión, punitivismo y propaganda digital, ha calado en otras experiencias regionales e internacionales.