Fotomatón
O'Leo entre multitudes

Moitos músicos ou escritores afirman que as súas obras, unha vez publicadas, xa só pertencen ao público. Esa perda de soberanía ten que ver co sentido do que se pretende dicir, que se multiplica en cada lectura e pode chegar a impugnar a intención inicial do creador. No caso dun cantautor tan irado coma O'Leo, que por mallar no punk trae de serie un detector de imposturas, esa viaxe nunca chega a producirse. As súas cancións son de propiedade popular antes de que se lle ocorran. O'Leo escribe e canta despoxándose de todo, sen pretensión de sinalarse, rebotando harmonías coa firme convicción de que xa houbo alguén que cargou cos mesmos pasquíns noutra fase da historia, sexa polo delta do Mississippi ou por unha leira de Matamá. E por esa conciencia de nacer disolto na tradición, executor aquí e agora, ten resonancia de megáfono invencible.

Leonardo Fernández Campos chámase O'Leo i Arremecághona, O'Leo de Matamá ou En-Riquinho. Son heterónimos en guerra dun mesmo cimarrón de Vigo. Grazas a esa natureza múltiple resulta tan auténtico: non lle abonda con dúas mans para cimentar a multitude. Armado pola intelixencia do pobo, grava cancións cos tres acordes emprestados do blues e o folk que o explican todo, tamén a ansia de sermos libres coa imaxinación ben provista, sabendo que nunca quedaremos sen a munición dos que falaron antes. En Sé [mente de vencer], o seu último traballo, saca a máquina de tensar. Colle do brazo a Phil Ochs ou a Anna Marly para que non decaian os puños e a ironía, a vontade de exceder horizontes. O resultado é un fermoso tributo á respiración entrecortada dos resistentes.

O'Leo escribe e canta despoxándose de todo, sen pretensión de sinalarse, rebotando harmonías coa firme convicción de que xa houbo alguén que cargou cos mesmos pasquíns noutra fase da historia, sexa polo delta do Mississippi ou por unha leira de Matamá

A voz do Leo, gravada desta volta coma nas casetes de antes, revela un oficio de contrariar que opera de vello nas profundidades, emboscado nunha trincheira que amplifica o berro dos desautorizados. Esas xentes luminosas do remo e o arado, a proa e a rella, que cantaba Celso Emilio Ferreiro coa cabeza en Celanova e o corazón en Harlem. Ten cadencia de motor para correr a xeito diante dos uniformes e opoñerse a calquera orde do día. Acompaña a dignidade do traballo manual, tira do desalento un fármaco para aguantar ata que os bárbaros depoñan os seus dividendos. Vibra e cobreguea pola loita final. E soa coma un rouquén pletórico que serve para celebrar que agora mesmo, nalgún extremo do mundo, están nacendo un merlo e un sindicato.